Met een solide show in AFAS Live zal Ghost ongetwijfeld veel ‘firsttimers’ bekeerd hebben, als ze dat met de platen niet al gelukt was. De band geeft er met het optreden echter ook blijk van nog weinig nieuws voor de bestaande fanschare te weten te brengen. Die kan hopelijk tevreden terugkijken op een mooi optreden, maar in het slechte geval ook teleurgesteld afhaken met de constatering dat alles slechts 1 tandje meer is geworden. Er is weinig écht nieuws te zien of te horen.
Misschien heeft het ook te maken met het feit dat de band met frontman Papa Emeritus III geheel vernieuwd is. De voorganger, echte naam Tobias Forge, heeft al zijn ‘nameless ghouls’ ergens vorig jaar de wacht aangezegd. Met zijn ex-bandleden is hij inmiddels verwikkeld in een rechtszaak. Wat dat betreft is een gouden greep dat ooit is bedacht de bandleden achter anonieme maskers schuil te laten gaan, niemand die het eigenlijk door heeft. Maar zoals gezegd; niemand die ook echt iets nieuws opmerkt aan de band.
Zo’n enigszins droge conclusie is misschien ook een duiding die iemand zoals ondergetekende, “Ja, de vierde keer dat ik ze zie. Denk ik?”, dan maar van stal haalt. Met alleen Square Hammer is er dan wel ook objectief weinig nieuws te horen, het is wél een goede show. ‘Papa’ lijkt alleen zijn subtiele handgebaartjes veelal achterwege te laten. Of hij vermoedt dat deze in de grotere zalen waar de band nu optreedt toch niet opvallen.
Een optreden van de band is niet compleet zonder wierook, rook en wat vuur. Aangevuld met een confettikanon (!) geeft het net een extra randje aan het optreden waar elk jaar iets meer aan geschaafd wordt. Zelfs de korte serie klusjes van roadies, voor de band zelf ten tonele verschijnt, is nu omgeven met een Katholieke mystiek waarbij de mannen als misdienaars de keyboards en de drumkit onthullen. Op even een klein kraakje in het geluid na, of letten we niet goed op, doet er verder niets af aan het feit dat hier een band staat die eigenlijk een grotere zaal ook zou moeten kunnen vullen.
Of is dat laatste ijdele hoop? De occult-rockband krijgt ook veel kritiek uit de metal-gelederen. Hoe ‘echt’ is de band nu? Een vraag die met de lopende rechtszaak nog wel harder zal gaan klinken. Uiteraard alleen in de gelederen van oudere, nitpicking, muziekluisteraars, maar het gevaar bestaat misschien dat de doorbraak naar de echt grootse zalen door alle commotie, twijfels en gemor langer op zich zal laten wachten.
In het voorprogramma van de band met de bombastische sfeer staan elektrorockers Zombi. Een synthwave-duo dat alom lof oogst van de toehoorders maar qua podiumpresentatie nogal een contrast vormt met de hoofdact van de avond. Twee mannen en een hoop apparatuur en 0 interactie met de zaal. Het zorgt toch voor wat verwarde gezichten. Ook zonder vocalen moet er toch meer te doen zijn?
En waar Ghost qua podiumpresentatie juist weinig meer te bewijzen heeft knaagt daar ook hetzelfde gevoel, “er moet toch nog iets zijn?”. Op plaat weten ze in de regelmatige coversongs het mystieke, kille en occulte te vinden. Zomaar een idee dringt zich op: een korte tour met alleen covernummers?
Maar, vergeet niet, wie riep er bij Motörhead ooit “Er moet toch meer zijn?”. Met een perfect uitgekiende show gaat de luisteraar die er iets over moet schrijven ook wel erg gemakkelijk op zoek naar zaken die óók hadden gekund.
Titelfoto: Ghost vorig jaar bij de Grammy’s, EPA/MIKE NELSON
