Het is volgende maand vijftien jaar geleden dat Pim Fortuyn werd vermoord en dat er 26 Fortuyn-volgelingen zonder leider plaatsnamen in de Tweede Kamer. In het boek De Kinderen van Pim komen deze voormalige Kamerleden aan het woord. Vier vragen en een eindoordeel.
De Lijst Pim Fortuyn (LPF) werd bij de Tweede Kamerverkiezingen van 2002 de tweede partij van Nederland en nam plaats in het kabinet Balkenende-1 (CDA, LPF, VVD). Dit kabinet haalde de honderd dagen niet door de voortdurende ruzies en conflicten in de LPF-fractie die later oversloegen naar de regering. Vanwege het derde lustrum van deze veelbesproken periode verscheen deze bundel interviews met toenmalige LPF-Kamerleden. Deze gaan over hun politieke bewustwording, hoe ze op de kandidatenlijst terecht kwamen, hun periode in de Kamer en hoe ze daarop terugkijken. Een deel van de LPF-Kamerleden is inmiddels overleden en een aantal weigerde medewerking. Van hen zijn korte portretten opgenomen.
Joost Vullings is niet de bekendste naam bij het grote publiek, maar hij loopt toch al sinds 2001 op het Binnenhof rond. Hij was er dus bij in de periode van de ruziënde LPF. Hij verslaat de Haagse politiek voor het NOS Radio 1 Journaal en Met het Oog op Morgen. Vullings is waarschijnlijk een druk man, want hij is ook nog voorzitter van de Parlementaire Pers Vereniging. Die drukke agenda is voelbaar bij het lezen van De Kinderen van Pim. Er was te weinig tijd.
Er hebben al ontzettend veel interviews plaatsgevonden met oud-Kamerleden van de LPF. De waarde van dit boek kan dus alleen zitten in de compleetheid: alle Kamerleden komen aan bod en de meerderheid is geïnterviewd. Dit boek bevat echter een enorme herhaling: Vullings plakte de interviews achter elkaar in één document. Zo komen de interviews niet tot hun recht want er is enorme overlap en tegelijk tegenstrijdigheid die niet wordt geduid door de auteur. Nuttiger is een overkoepelende analyse te maken op basis van alle gesprekken samen. Vullings doet dit niet en de enige reden daarvoor is tijdsgebrek. Het is immers bijna tijd voor herdenkingen van Fortuyn en dus moest er een boek liggen.
Vullings laat de interviews voor zich spreken. Voor de meeste geïnterviewden is dit te veel eer omdat ze nooit een rol van betekenis in de Nederlandse politiek speelden. De interviews zijn vooral onthullend omdat veel LPF’ers geen zelfreflectie blijken te hebben en de schuld voor hun collectieve falen bij anderen leggen. Maar voor die conclusie is geen boek van honderden pagina’s nodig en eigenlijk is die conclusie al veel vaker getrokken. Dit laat onverlet dat bijvoorbeeld het interview met Harm Wiersma zoveel blijk geeft van een gebrek aan helder denkvermogen dat alleen dit gesprek al een reden zou kunnen zijn om dit boek toch aan te schaffen. De les voor de burger luidt: kijk even wie je samen met je favoriete politicus de Tweede Kamer instemt.
Om positieve herinneringen aan Pim Fortuyn (terecht) levend te houden is het beter de voormalige LPF-Kamerleden niet meer aan het woord te laten.
