Rusland heeft een paar dagen geleden een resolutie in de Verenigde Naties onder ‘Hoofdstuk 7’ geveto’d. Dit hoofdstuk van het Handvest van de VN gaat over het uitvoeren van interventies. De laatste keer dat er een dergelijke resolutie werd doorgevoerd, was in Libië in 2011. We weten wel hoe dat is afgelopen. Het land is vervallen in een burgeroorlog en is een Mekka voor mensensmokkelaars geworden. Nu wordt het nog mooier: in Libië zijn de openbare slavenmarkten helemaal terug van weggeweest.
Vroeger was de Noord-Afrikaanse kust ook al een bloeiende bazaar voor de slavenhandel, totdat Amerikaanse en Europese oorlogsschepen daar een einde aan maakten. Diezelfde schepen hebben deze traditie nieuw leven ingeblazen. Nigerianen, Ghanezen, Senegalezen, ze staan allemaal te koop. In deze opbloeiende slavenhandel worden de Afrikanen gedwongen aan het werk gezet terwijl de familie wordt afgeperst voor een paar honderd euro. Als die het losgeld niet kunnen betalen laten ze de slaaf verhongeren, of erger. Veel kosten ze niet: twee halen één betalen, lijkt het motto, mede door de onbeperkte stroom van migranten die een weg zoeken naar het ‘welvarende’ en ‘stabiele’ Europa. Weinig #ophef daarover ook in onze media. Het gaat immers niet om reuzenpanda’s of vermeende gifgasaanvallen.
Dat het om Afrikanen uit voornamelijk mede-Islamitische West-Afrikaanse landen gaat, lijkt de Arabieren niet zo veel uit te maken. We schreven eerder over de migrantenindustrie in Libië en de bijbehorende gezelligheid in Italië. Nare opvangkampen, gesubsidieerd door EU-centen, waar verkrachtingen en martelingen aan de orde van de dag zijn. Noord-Afrika is in 2011 dus letterlijk een paar honderd jaar terug de tijd in gebombardeerd. Dit komt door het totale verval in orde na de val van Gaddafi, en omdat macht in Libië gelijk staat met controle over de olievelden, waar bijna de hele economie op draait. Verder is het vooral een hoop zand waar niemand werkt, behalve de nieuwe slaven natuurlijk.
Ondertussen is in Libië de strijd weer losgebarsten. De olieproductie is sinds 2015 weer omhoog gegaan en dat betekent dat er dikke centen te graaien vallen door de vele krijgsheren en milities die Libië rijk is. De deugmensen kijken geschokt bij het voorstel om Libië op te splitsen. Deugmensen zijn vaker tegen het opsplitsen van een land in eenheden waardoor die het sneller eens met elkaar kunnen worden, behalve als het gaat om moslimenclaves. Misschien dat ze dit keer gelijk hebben. Het land opdelen is eigenlijk ook geen optie omdat het grootste deel van de olie in het oosten van het land ligt en de rest helemaal niks te doen heeft, behalve het uitbuiten van de zwarte medemens. Het land is praktisch al opgesplitst en iedereen staat elkaar naar het leven.
Libië is op dit moment verdeeld in twee grote delen en meerdere kleine delen die door krijgsheren worden bestuurd. Het is bijna net zo’n succesverhaal als Afghanistan. Officieel is er een door de VN gesteunde coalitieregering bestaande uit de in Tripoli gevestigde Regering van Nationaal Akkoord en een parlement in het oosters gelegen Tobruk. Zoals u kunt voorspellen functioneert het allemaal voor geen meter.
De regering in Tripoli wordt ondersteund door progressieve bondgenoten als Qatar en Turkije en aan Al-Qaeda gelieerde milities met gezellige namen als Ansar al-Sharia (Aanhangers van Sharia). De Libische premier van het GNC wil 800 miljoen van de EU voor de aanschaf van nieuwe bootjes, om de migranten tegen te houden. Die 800 miljoen zal ongetwijfeld goed gebruikt worden.
De regering in het oosters gelegen Tobruk onder leiding van generaal Haftar wordt ondersteund door onder andere Rusland. Haftar is niet zo gediend van het Moslim Broederschap, één van de weinige punten waar de meeste landen in het Midden-Oosten het met elkaar over eens kunnen worden. Hier in het Westen zijn we nog niet zo ver. Laatst werd er nog flink gevochten om een aantal olieraffinaderijen tussen de troepen van Haftar en een islamistische militie uit Benghazi, de hoofdstad van de toenmalige ‘revolutie’. De islamisten zijn inmiddels verdreven, maar wat er morgen gebeurt in dat land mag Joost weten. In zo’n situatie is het niet zo heel gek dat niemand opkijkt van een openbare slavenveiling.
Wellicht dat onze westerse bondgenoten ook zo’n mooie toekomst voor Syrië zien, alhoewel de Amerikaanse regering elke dag wel wat anders te melden heeft. Vandaag een interventie, morgen niet meer, overmorgen weer wat anders. Gelukkig maar. Als het aan de genderneutrale Europeanen lag was Assad al lang afgezet door de cultuurverrijkers van Al-Qaeda en hun ‘gematigde’ rebellenvriendjes. Op dit moment leeft zo’n 4 procent van de Syrische bevolking, pakweg 1,2 miljoen man, in het rebellengebied. In dat van Assad meer dan tien keer zo veel. Tel maar uit waar zo’n interventie in uitloopt. De positie van de Syrische regering is nog steeds kwetsbaar en een Westerse aanval in Damascus kan tot een instorting van het centrale leiderschap leiden over het leger.
En Syrië heeft een mooie ligging voor een migratiehandel en alternatieve route. Het was nooit een centraal punt voor slavenhandel, maar er zijn wel genoeg mensen in die regio de porren voor een bootje richting Europa. Ook in de migratiehandel is sprake van stratificatie. De laatste jaren trokken Syriërs per bootje naar Turkije om de overstap naar Europa te wagen. Probleem met Turkije namelijk is dat de deur open en dicht staat op basis van of de bui van de sultan. Dat kan natuurlijk makkelijker allemaal. Migratie is big business, en miljoenen potentiële klanten zoeken naar de beste route richting Europa. Met meer routes wordt de prijs natuurlijk ook lager en de markt groter.
Het afgelopen jaar zijn 1500 Afrikanen teruggekeerd naar hun landen (met behulp van het IOM). Misschien dat ze een paar familieleden ontmoedigen om te komen. Het is een druppel op de gloeiende plaat. Tegelijkertijd zijn er bijna 33 duizend in Europa aangekomen en zijn er 800 verzopen.
Vrouwen en kinderen vormen nu 20% van de migranten in Libië, maar het worden er wel steeds meer: in 2016 tweemaal zoveel als in 2015. Voor hen is de tocht al helemaal niet leuk. Als de mannen hun eigen verkrachting kunnen voorkomen hoeven de vrouwen al helemaal nergens op te rekenen. Eenmaal in Europa wacht voor de meesten een toekomst in de sekshandel, of erger. Volgens de deugchefs bij Unicef komt dit doordat er geen veilige route is naar Europa. De Middellandsezeeroute is nu een uitgekiende criminele onderneming. Beetje rare conclusie van Unicef. Dat die mensen hier in de problemen komen, is omdat er helemaal geen vraag is naar hun soort vaardigheden. In Europa komen opgeleide mensen al nauwelijks aan de bak. Het enige waar nog echt vraag naar is in het ontaardde kosmopolitische pretcentenparadijs Europa, zijn slaven die de deugelite en degeneratenmassa’s in hun ontaarde behoeftes kunnen voorzien.
De Italiaanse mannen zijn in ieder geval dolblij met hun Nigeriaanse hoertjes. Het menselijke leed dat de val van de Sovjetunie met zich meebracht is er niets vergeleken met wat er in Afrika te halen valt. En de behoeftes van een stimulatieverslaafde zijn nooit te stillen. Op Sicilië vormt de migrantenbevolking een steeds groter aandeel van de totale bevolking. In steden als Palermo al meer dan de helft en de Nigeriaanse bendes werken lekker multicultureel samen met de locale mafia.
In een hedonistische consumptiemaatschappij waarin de relaties tussen mensen immer gereduceerd tot een druk op een touchscreen moeten worden lijkt de vraag voor allerhande perversiteiten alleen maar te groeien. Terwijl Italianen het vertikken om zich normaal voort te planten, is er altijd een vraag naar meer, meer, meer slaven voor goedkope (seks)arbeid. En dan hebben we het niet eens over de financiële en demografische staat van het land.
Niet dat landen als Duitsland beter zijn. Begin maart had Merkel het over een ‘Marshallplan’ voor Afrika. Meer centen sturen, dan groeit de economie daar in Ivoorkust of Tsjaad zó hard, dat niemand meer weg wil. Deugkolonialisme heeft al een langere geschiedenis maar de resultaten zijn altijd hetzelfde gebleven. Economische groei vindt in Afrika voornamelijk plaats bij de ontginning van natuurlijke hulpbronnen en in combinatie met de explosieve bevolkingsgroei op het hele continent blijven de lonen laag en ongelijkheid groot. Het is natuurlijk krankzinnig om te denken dat de EU de kennis en de logistieke middelen heeft om het daar zo mooi te maken dat niemand meer wil emigreren. Als het in Zuid-Europa niet is gelukt, gaat het daar zeker niet lukken.
Het is wachten op de eerste slavenmarkten in Italië. Misschien dat de koopmannen uit Venetië kunnen teruggrijpen op hun oude tradities. Misschien dat er een cultuurrelativistisch argument voor te verzinnen valt. Zo’n slavenmarkt is natuurlijk de ultieme neoliberale droom, en het is ook nog eens halal.
De mensen blijven sowieso komen. En met een paar interventies erbij kunnen nieuwe markten worden verkend. Als Egypte ook nog even omdondert kan het feest pas echt goed op gang komen.
