Kayleigh*, de dochter van Anneke*, werd door een asielzoeker – een 33-jarige man geboren in Soedan, die via Eritrea naar Nederland vluchtte- van haar fiets getrokken, meermalen verkracht, beroofd en bijna vermoord. Dit schrijft de Telegraaf. (Blendle.) Moeder van 5 Anneke raakte haar baan kwijt omdat haar dochter veel steun nodig had na de gruweldaad. Een oom van het meisje Twitterde wraak te willen nemen op de dader en kreeg daarvoor een voorwaardelijke taakstraf. De dader bleef alles ontkennen, tot er hard bewijs op tafel kwam, en het AZC is volgens de autoriteiten geen gevaar. Het meisje overleefde de aanval, maar de Kampense gemeente en burgemeester downplayen de kwestie nogal.
Anneke zit vooral vol vragen. “Waarom mocht deze man ’s nachts het azc uit? In Kampen worden asielzoekers overal geweigerd in de horeca, waarom is er dan geen avondklok?” Ze oppert dat deze bijvoorbeeld geldt totdat de nieuwkomers zijn bijgespijkerd over de cultuurverschillen. “Dat ze verteld wordt dat meiden hier worden vrijgelaten, en dat ze soms ook een jurk of een rokje dragen. Zij komen hier omdat ze veiligheid willen. Is het dan aan je gastland om maar veiligheid op te offeren omdat jij de Westerse waarden niet gewend bent?”
Pijnlijke vragen dus, waarop de politiek geen antwoord kan en wil geven.
In Kampen is de sfeer sinds september anders, als het over asielzoekers gaat, zegt moeder. „Niet in de gemeenteraad of zo, daar wordt er, trouwens tot ontsteltenis van mijn dochter, niet over gepraat. Het lijkt wel of ze het in de doofpot willen stoppen.” […] De burgemeester doet er volgens haar alles aan om te voorkomen dat naar azc-bewoners wordt gewezen. In de regionale krant de Stentor suste hij dat ’de meeste gruwelijke zaken die in Kampen zijn voorgevallen, zijn gepleegd door inwoners en niet door bewoners van het azc’. De burgers weten wel beter, hoort Anneke. “Meiden fietsen ’s avonds niet meer alleen over die weg.”
Tja. Het sociaal experiment van een AZC, het mag wat slachtoffers kosten, kennelijk. Gelukkig worden er dit voorjaar weer duizenden mensen ‘gered’ voor de Libische kust door ‘hulp’organisaties, dus in de toekomst zullen de burgemeesters en gemeenten nóg verder moeten wegkijken.
*Namen zijn gefingeerd
