Beste Isabel,
Allereerst: aangenaam om kennis met je te maken. Je lijkt me een slimme, mooie meid met een prachtige toekomst in het vooruitzicht. Ik voelde echter een diep verdriet toen ik jouw stukje in NRC Handelsblad las.
Op je eerste vraag (je vraagt je af waar Baudet zijn standpunt over vrouwen vandaan haalt) kan ik je een heel simpel antwoord geven: uit het leven. Thierry is een 34-jarige man met aardig wat levenservaring. (Ervaring die hem overigens maar blijft achtervolgen, aangezien een aantal journalisten er kennelijk een pervers plezier in hebben om woorden in zijn mond te leggen, of uitspraken uit context te rukken. Ze denken hem daarmee te slopen, maar het tegendeel blijkt waar: de pianofoto is voor altijd op ons netvlies gebrand, als we het over intellectuelen hebben denken we voortaan aan hem, valse bescheidenheid belichaamt hij niet (godzijdank), courgettes hebben binnenkort een eigen Baudet-soort en lavendel is nergens meer te vinden, want overal uitverkocht).
Als Thierry, net als ieder ander mens, een fout maakt wordt het breed uitgemeten, met een sausje van hypocriete verontwaardiging overgoten en ‘t zout wordt genadeloos in de wond gestrooid, want: ‘We care’. Want wij allen zijn mens, en Thierry is dat simpelweg niet. Thierry is slechts een symbool. Die kan je neertrappen, natrappen, geen haan die ernaar kraait.
Nederland heeft een perfecte afleidingsmanoeuvre gevonden. Baudet is een spiegelbeeld, want voorbij onze eigen neus kunnen we toch niet meer kijken. Een ander zien we niet eens meer, alleen alles wat we zelf niet onder ogen willen komen zien we nog in de ander. We blijven het eigene maar ontkennen, maar het sabelt ons genadeloos neer, keer op keer. Een oikofobie van het ergste soort.
We worden slachtoffers en we blijven slachtoffers. ‘We don’t rise to the occasion’. We zien de symboliek der gebeurtenissen niet en daarom leren we er maar niet van. Het lijk van het verleden blijven we genadeloos in leven houden, de stank negerend. Omdat het wel zo makkelijk is, maar niet bedreigend voor de status quo. Het leidt bovendien af van levensvreugde, al die onophoudelijke slachtofferherdenkingen, dus de economie wordt er ook beter van. En wanneer je naar anderen blijft wijzen kun je zelf natuurlijk ook rustiger slapen want “aan mij lag het niet”. Jankerds kruipen altijd bij elkaar en ze janken voort. Zij benoemen zichzelf tot harde werkers en spreiden het tentoon – anderen lanterfanten maar in hun ogen.
Isabel, je bent opgegroeid in een land dat heel vrouwvriendelijk lijkt, maar dat is slechts schijn. Als dat écht zo zou zijn zouden de mannen niet zo verwijfd raken, verwijfd moeten raken, om aan een vrouw te kunnen komen. Pure overlevingsdrang, want anders sterf je uit, dus je moet wat.
Het gekke, Isabel, is dat meisjes van jouw kaliber heel vaak naar het buitenland uitwijken om daar te gaan studeren, werken, trouwen en kinderen krijgen. Ze ontmoeten daar een buitenlandse man die gewoon op ze durft af te stappen en ze toeëigent, zonder pardon. Directe democratie noem ik dat. Geen socialisme, haar delen met anderen is hij niet van plan. Je hebt al aangegeven dat jij en je vriendinnen grote plannen hebben om naar het buitenland te vertrekken voor je studie, direct nadat je je gymnasiumdiploma hebt behaald.
Ik wens je dan ook oprecht alle succes, liefde, geluk en levensvreugde toe. Kom alstublieft terug als een door levenservaring wijs geworden, gelukkige, ontplooide vrouw, en red dit land van een ondergang door een teveel aan living-breathing-bestaan.
Alhoewel, na de ondergang komt de herrijzenis. Dus wat mij betreft kun je ook gewoon daar blijven waar je je het gelukkigst voelt.
Viva!
(NRC Handelsblad heb ik overigens vele jaren terug opgezegd. Te veel fake-news.)
