De pest of de cholera, dat is de keus op 7 mei in de tweede ronde volgens mijn buurman, een militair met pensioen, kolonel bij de genie. Hij en zijn vrouw gaan niet stemmen. Le Pen moeten ze niet, en Macron stemmen gaat ze te ver, die moeten ze ook niet. De 54 procent die in de eerste ronde niet Macron of Le Pen stemde, moet kiezen: wegblijven of tegen hun zin op Macron stemmen. Op de Franse internets gaat het nergens anders meer over. En voor wie bijdehand gaat doen: van iemand die tegen zijn zin op Le Pen gaat stemmen, heb ik nog niet gehoord.
Macron is de eurofiele kandidaat van de globalisering, de ex-Rothschild bankier, op handen gedragen door yuppen en niet geïnteresseerd in Franse cultuur of identiteit want daar is niks aan te verdienen. Wie niet van plan is op hem te gaan stemmen, wordt nu al verantwoordelijk gehouden voor het aanstaande vertrek van treinen naar het Oosten.
Dat valt niet alleen slecht bij mijn buurman, ook bij de bijna 20 procent aanhang van extreemlinkse kandidaat Mélenchon, de Franse Fidel Castro. Hij is het in niets eens met Macron. Integendeel, er zijn veel meer overeenkomsten met het programma van extreem rechts: protectionisme, uit EU verdragen stappen, 60 als pensioenleeftijd, verhoging van het minimumloon, nationalisering van de tolwegen, enzovoort. Mélenchon vertikt het tot nu toe als enige politicus van belang zijn aanhang te vragen Macron te stemmen.
Overeenkomst was er ook in hoe extreem links en rechts de goede uitslag in de eerste ronde vierden: bijna niet. In het zaaltje van het Front National danste een handjevol armoedig geklede mensen eindeloos rondjes op een naargeestig podium, zwaaiend met de driekleur: de ‘sans-dents‘ van Marine Le Pen, de tandelozen. Aanhang van het FN heeft gemiddeld weinig geld voor een tandarts.
Zelf was ze al naar huis.
Wat een contrast met de heilsbeweging van Macron: En Marche. Iedereen onder de dertig en zichtbaar met een prima inkomen: de JOVD in het kwadraat. Die stonden me te juichen in de Parijse bistro’s met hun hippe baardjes en cocktails! Macron beging ook de fout een prijzige tent aan de Boulevard Montparnasse af te huren voor een overwinningsdiner, nog voor hij überhaupt heeft gewonnen.
‘Brigitte en Emmanuel’ nodigden per SMS acteurs uit, televisiepersoonlijkheden en directeuren van bedrijven uit de CAC40, de Franse AEX, zeg: kak kaarant. Die wonen allemaal in deze buurt, waar je onder de drie miljoen alleen een schoenendoos hebt.
Toen zijn campagneteam nattigheid voelde, en dat was snel, bleek het plotseling een feestje om zijn medewerkers te bedanken. Dat hetzelfde restaurant hoofdkwartier was van de campagne van Hollande in 2012, was ook al geen handige zet van de kandidaat, die algemeen met ‘Hollande 2.0’ wordt aangeduid.
In de krant werd er fijntjes aan herinnerd dat Macron nog maar drie weken eerder in Noord-Frankrijk een toespraak opdroeg aan ‘la France qui souffre‘, het Frankrijk dat lijdt, waarmee hij een publiek van arbeiders tot tranen geroerd schijnt te hebben. Misschien huilden ze omdat de firma Whirlpool net had aangekondigd hun fabriek naar Polen te verplaatsen, want goedkoper en ook EU.
Macron blijft erop hameren niet de kandidaat van de aandeelhouders te zijn, of van de Parijse chic, of van de Europese Unie. Dat is hij nou net wel, hij straalt het aan alle kanten uit. De stemming is dat hij zijn masker heeft laten vallen, al voor de laatste ronde.
Er wordt al over het syndroom van Fouquet’s gesproken: Sarkozy maakte ooit dezelfde fout door met al zijn glamour vrienden in het peperdure restaurant van die naam aan de Champs Elysées te gaan eten, bij wijze van overwinningsdiner. Dat heeft hem voor altijd ‘de president van de rijken’ gemaakt, en zijn herverkiezing en verdere carrière niet geholpen. Maar hij had tenminste wel al gewonnen.
Fransen die het kunnen betalen mogen graag een paar honderdjes stukslaan in een restaurant, of voor een fles wijn, en dat politici veel tijd doorbrengen in tenten met drie sterren, vindt niemand erg, zolang ze het maar een beetje privé houden.
Want dit is ook een land met communistische burgemeesters, 33 verklaarde communisten in de Assemblée, en een kandidaat van de ‘Lutte Ouvrière‘, de arbeidersstrijd, bij de presidentsverkiezingen. Plus eentje van de Nieuwe Antikapitalistische Partij. Deze laatste, ene Philippe Poutou, 1,1 procent van de stemmen, verklaarde dat Macron niet de juiste ‘rempart‘ -verdedigingswal- is tegen het Front National, maar dat het volk de straat op zal moeten als Le Pen het wordt. Ook als Macron het wordt, overigens. En welk volk dat is, valt te bezien: ook het Front afficheert zich als partij van het volk, foto’s van hun bijeenkomsten bevestigen dat.
Het is hier kortom een lekkere zooitje op het moment, maar het moet gek lopen wil Macron niet winnen. Heel Frankrijk van enige naam buitelt over elkaar heen om het gevaar Le Pen te bezweren. Hollande, snel weg en nog maar door 7 procent van de Fransen gewaardeerd als president, kwam ook zo in het zadel: door de bloedhekel die mensen hadden aan zijn voorganger en tegenkandidaat Sarkozy.
Macron zal weinig bescheidenheid aan de dag leggen zodra hij in het Elysée is geparachuteerd, maar zal unverfroren zijn kapitalistische, globaliserende, pro-EU politiek doorzetten, zonder zich een moer aan te trekken van kritiek.
