Zoals gebruikelijk rond dodenherdenking verslikt een kleine maar uiterst vocale groep bankhangers zich in een plaatsvervangende griefgraat van monumentale proporties. En toegegeven: het valt ook niet mee allemaal. De ene diversiteitsgemankeerde, ronduit kwetsende want uitsluitend op gesneuvelde cisgenders toegespitste herdenking is nog niet volbracht, of de volgende dient zich alweer aan, elke 4 mei speciaal voor u aan een nauwgezette inspectie onderworpen door gans griefgeil Nederland.
Omdat ik de beroerdste niet ben (want, nu ja, Veghel) dacht ik: komaan jongens, niet zo flauw nou. Laten we de doden eens wat minder monocultureel gedenken, dus meer rekening houden met de bevolkingssamenstelling anno nu, want ook vandaag de dag wordt er gestorven dat het een aard heeft; kijk maar naar de vele nietwittiërs die de bootoversteek naar een betere wereld met de dood moeten bekopen. En dan gaan wij een beetje witte mensen gedenken die weetikveel hoeveel jaar terug zijn gevallen in de strijd tegen een eveneens witte bezetter. Klinkt meer als een institutioneel racistisch cisgender-onderonsje dan iets anders.
Afijn, om recht te doen, écht recht te doen aan de sensitiviteiten van deze tijd besloot ik mijzelf toegang te verschaffen tot de winnende deelnemer van de dichtwedstrijd, in dit geval een meisje genaamd Sterre. Doel: het zodanig bijschaven van haar poëem dat alle kleuren in het multiculturele pretpalet worden bediend, en derhalve het kwetsgehalte van de herdenkingsbijeenkomst tot een minimum beperkt. Iedereen blij.
Natuurlijk wierp ik al mijn jongensachtige charmes in de strijd teneinde mijn waarachtige intenties toe te lichten aan een nogal verbouwereerd ogende Sterre. U snapt: de jamaarditten en jamaardatten die mij ten deel vielen waren niet van de lucht, maar de aanvankelijke tienertraantjes maakten weldra plaats voor een onbetaalbare glinstering in Sterre’s ogen toen ik verzekerde dat zij onverminderd met de eer mag strijken tijdens de voordracht, en toen ik haar een krat Breezer in het vooruitzicht stelde voor de moeite, naar hartenlust te atten in een kraakpand naar keuze, lichtte haar ogen helemaal op. “En je mag zoveel lotgenoten uitnodigen als je net zelf wil”, voegde ik daar ruimhartig aan toe, maar ze was al druk aan het appen met haar BFF’s.
Nadat ik het arme ding op het hart had gedrukt haar tekst zoveel mogelijk intact te laten, en alleen veranderingen danwel aanvullingen zou aanbrengen met behoud van de oorspronkelijke intentie etc., sloeg ik alras aan het schrijven. Maar u weet hoe dat gaat nietwaar? Met de ganzenveder in het inkt galoppeert het paard der verbeelding waarheen hij wil, maar als ik de promilagetolerantie van Sterre goed heb ingeschat weet ze na een halve krat niet meer waar haar gedicht eindigt en mijn “bewerking” begint.
Ik leg ‘m alvast even hier voor u neer, het gedicht dat Sterre aankomende dodenherdenking stipt om acht uur ten gehore zal geven. Ik zeg: niks meer aan doen, maar omdat twee meer weten dan één, zijn uw op- en aanmerkingen voor aanvullingen/verbeteringen natuurlijk altijd welkom:
Hallo, witte mensen
Terwijl u hier gedenkt de jammerlijk gevallenen
van een oorlog lang gelee
Gedenkt u dan misschien ook
zij die weliswaar bij meerderheid vrijwillig
maar toch vaak door nood gedwongen
het ruime sop verkozen
Ik vraag u: wat is vrijheid?
Stel uzelf die vraag eens, cisgenders hier bijeen
Hm? Hm?
En wat betekent vrijheid in een institutioneel eliteracistisch systeem
met onbewust ingebouwde oppressiemechanismen?
Nou?
