Vorige maand schreef Roderick Veelo nog een rustige uiteenzetting getiteld: Lang leven de polarisering.een pleidooi voor meer, vaker en beter polariseren. Een wijsgeer van over zee zonder internet of RTLZ schreef ooit eerder op: “Be careful what you wish for, it might happen.”
Vandaag de dag is de bi-polarisering der publieke ruimte in Nederland tot volle wasdom gekomen. We hebben nu een heus media-politiek feit: ‘Adverteerder bellen of niet?’
Pluriformiteit is geen polarisatie. Integendeel.
De geëngageerde mens welke de pluriformiteit tracht te omarmen streeft niet per se naar polarisatie. Immers, de pluriforme mens weet dat de samenleving niet zijn thuis is. (Multiculturalisten en nationalisten willen beiden uiteindelijk hetzelfde; namelijk dat de samenleving een permanent thuis is. De religieuze pluriformist beseft daarentegen dat de samenleving nooit zijn thuis is. Maar altijd slechts een tranendal of een doorreisstation, aldus theoloog Niek Wiskerke.)
De verzuiling is blijkbaar nog niet geheel weg uit Nederland. Er zijn nu – lijkt het – nog slechts twee zuilen over: Het kamp vrijheid blijheid en het kam rancuneuze machtspolitiek.
Maar misschien hebben beide kampen wel ongelijk?
Vuilnisman Nielsje Kolman ruikt waar het stinkt! Een goede journalist heeft naast een scherpe pen ook een goede neus!
