In verschillende Vlaamse kranten viel de afgelopen dagen te lezen dat het met de deradicalisering van geradicaliseerde gevangenen niet zo vlot loopt. Amper 11 van de 80 als geradicaliseerd beschouwde gevangenen volgen een “individueel traject”, zoals dat heet. Volgens de commissie 22/3, opgericht na de aanslag in Zaventem op 22 maart vorig jaar, is “deradicaliseren” sowieso onbegonnen werk. In de Vlaamse krant De Standaard vergeleek de commissie deradicaliseren met het omturnen van een Antwerp supporter in een Beerschot supporter. Een onmogelijke opdracht dus.
Maar wat baten kaars en bril… Zich wentelend in een zelfgenoegzaamheid die ook de laatste Romeinen kenmerkte, begeven de maakbaarheidsbelievers zich verder op het pad dat naar de ondergang leidt. Omdat échte daadkracht in de vorm van échte maatregelen niet in het woordenboek staat van de soldaten van de maakbaarheid, maken ze gebruik van slang of turbotaal, wat vooral hun wereldvreemdheid en onkunde om problemen het hoofd te bieden moet helpen maskeren.
In de gevangenissen van Hasselt (Vlaanderen) en Ittre (Wallonië) bijvoorbeeld, werden in 2015 speciale units uit de grond gestampt die de gevleugelde naam‘D-Rad:ex’ kregen toebedeeld. Geradicaliseerden kunnen er met behulp van een ‘individueel traject’ werken aan zichzelf, waarbij de ‘disengagement’ van de geradicaliseerde centraal staat. Net zoals politiemensen of mensen die in het onderwijs werken, krijgen gevangenisdirecteurs, cipiers en andere medewerkers in de afdeling D-Rad:ex cursussen aangereikt in de vorm van modules. Heuse doelstellingen – gekoppeld aan de onvermijdelijke ‘competenties’ – werden door “deskundigen’ neergepend en moeten dienen om de cursist (de deradicaliseerder-in-spe) de juiste tools mee te geven die hem moeten wapenen om op het foute pad belande supergelovigen ‘terug mee te krijgen’.
Lees gerust eens de competenties na zoals die in deradicaliseringscursussen of cursussen ‘omgaan met radicalisering’ staan uitgeschreven. Naast de obligate sociologenpraatjes genre ‘Radicalisering is een complex samenspel van individuele en contextuele factoren’, krijg je een resem duur klinkende raadgevingen te lezen als ware het een boodschappenlijst.
Over de complete teloorgang van het door en door gepolicoriseerd onderwijs zijn intussen al boeken volgeschreven. Dat er in Nederland (maar ook in België en heel wat andere landen) zoiets bestaat als een ‘Toolkit en brochure radicalisering’ mag bijgevolg niet verbazen. De ‘toolkit’ is ontworpen door TERRA, een Europees netwerk gericht op de aanpak van radicalisering. Dat moet zowat het toppunt van cynisme zijn: een Europa dat tegelijkertijd én voor islamitische aanslagen zorgt door ongecontroleerde immigratiestromen te faciliteren én allerhande organisaties op poten zet (aldus postjes creërend voor legioenen welzijnswerkers, administratief en politiek personeel) die de uitwassen van diezelfde immigratiepolitiek moeten helpen ongedaan maken.
Cultuur, onderwijs, justitie: zowat alle sectoren zijn geïnfecteerd met het flashy jargon-virus. Onderaan websites zoals expoo.be (website van het Expertisecentrum Opvoedingsondersteuning van de Vlaamse overheid) zie je – wanneer je onder de hoofding ‘radicalisering’ hebt kunnen lezen hoe je met behulp van een ‘toolbox’ en een ‘quicksheet’ moslimfundamentalisten kunt verdelgen door ‘diversiteit als norm’ te hanteren en ‘inclusief’ te handelen – verwijzingen naar folders en brochures zoals ‘Omgaan met je puber’ of ‘Help, mijn puber doet raar.’ De bedoeling is uiteraard om moslimterroristen te presenteren als ietwat losgeslagen pubers. Niks om je zorgen over te maken dus. Een paar doden hier en daar, een kniesoor die daarover struikelt.
In Nederland kan je via de School & Veiligheid Stichting ‘trainingen’ volgen die de docent vooral het gevoel moeten geven zelf verantwoordelijk te zijn voor het deviante gedrag van moslimexr… euh, pubers in hun klas. Om de confrontatie met deze pubers op gepaste wijze aan te kunnen gaan, kunnen docenten een training ‘wij-zij-denken en extreem gedrag in de school’ volgen. Een ‘basismodule’ geeft de docent-cursist ‘op dynamische wijze’ inzicht in hoe een gesprek te voeren met de toekomstige terror… euh, puber.
Met alle deelpuntjes netjes uitgeschreven onder elkaar – inhoudsopgave, missie, visie en de alle andere zaken die niet mogen ontbreken in een professioneel opgestelde brochure – geven wetenschappelijk verantwoorde en gestructureerde analyses weer waar het schoentje écht wringt. Want de beleidstekst-structuur die minutieus en volgens de regels van de kunst wordt aangehouden in overheidsdocumenten, moet het schrijnend gebrek aan inhoud verhullen. ‘Een veilige en warme leeromgeving creëren’, of ‘diversiteit als norm’ hanteren zal geen sikkepit veranderen aan de mindset van van kindsbeen af geïndoctrineerde religieuze fanatici.
Tal van organisaties bieden intussen ‘cursussen radicalisering’ aan. Op de website inholland.nl, bijvoorbeeld, kunnen cursisten de post-hbo cursus ‘Eerste hulp bij radicalisering’ volgen. Na geslaagd te zijn ontvangt de student ‘5,3 studiepunten’. De competentielijst waaraan de student na het volgen van deze ongetwijfeld leerrijke cursus moet voldoen leest, net zoals alle andere officiële teksten over radicalisering, als een cynisch-dramatische satire. In de puntsgewijs neergeschreven competentielijst staat dat ‘u na het volgen van deze cursus over inzicht in de verschillende verklaringen voor radicalisering beschikt’ of dat ‘u kennis heeft van de impact van radicalisering op het individu, gezin en de samenleving.’ U begrijpt onmiddellijk dat, eens u gewapend bent met deze superieure kennis aangaande het fenomeen ‘radicalisering’, terroristen geen kans meer maken…
Aangezien het écht omgaan met moslimextremisme buiten de competenties ligt van de westerse overheden, stampen die allerlei initiatieven uit de grond, het ene al belachelijker dan het andere. In Brussel ontstond op die manier de ‘Cel Pre-Rad’. Hoe swag is that: de ‘Cel Pre-Rad’?! Google het gerust eens. Je komt op een soort sensibiliseringsfoldertje terecht dat lijkt opgemaakt door een stelletje coole reclamejongens dat naast deradicaliseringsfolders ook posters voor Tomorrowland en flyers voor optredens in de Ancienne Belgique in elkaar flanst.
De booming business van radicaliseringscursussen moet de geest van de impotente westerling helpen sussen. Ontdaan van elke vorm van daadkracht rest de lamgeslagen sociaaldemocratische mens weinig meer dan het op schoolse en fatsoenlijke wijze analyseren van situaties die zelfs voor boer Charel onderhand wel duidelijk zijn. Foldertjes waarin gesteld wordt dat ‘de truck-terro’s in Nice en Stockholm engaged waren in rad-subcultures’ zullen weinig zoden aan de dijk brengen. Alsof de geallieerden tijdens Wereldoorlog II gewapend met panfluiten de Duitsers tegemoet traden laten maakbaarheidsgoeroes hun hip aandoende ‘oplossingspakketjes’ op ons los. Een deradicaliseringskit wordt door hen op dezelfde lijn geplaatst als een doe-het-zelfkit voor handige Harry’s.
Het leidt dan ook geen twijfel dat islamfascisten weinig onder de indruk zullen zijn van de ‘gepaste maatregelen’ die westerse overheden in petto hebben. Een bombardement met clusterbommen tegenover een bombardement met hippe turbowoorden: rarara, wie wordt de winnaar?
