In de Canadese Senaat werd deze week ‘Bill C-16′ verder behandeld. Die wet moet ‘geslachtsidentiteit- en uiting’ (gender identity and expression) gaan toevoegen aan de lijst van verboden gronden voor discrimatie. Die lijst is onderdeel van de Human Rights Code. Professor Gad Saad (volg die man), is als deskundige uitgenodigd om over de gevolgen en implicaties van die wet te spreken. (zie video hieronder)
“Ik heb ruim twintig jaar gewerkt in de evolutionaire psychologie en gedragsbiologie, die in de kern de menselijke natuur onderzoeken. Aan de wortels hiervan ligt de vanzelfsprekende realiteit dat mensen seksuele, voortplantende wezens zijn – mannen en vrouwen. Dit miskent op geen enkele wijze dat er ook ‘interseksuele en transgender individuen’ bestaan. (…)
Minuut-tot-minuut veranderingen van geslacht
Bij het LGBTQ-kantoor van Harvard University werd onlangs een flyer uitgedeeld, om transfobia te bestrijden, waarin vermeld stond dat iemands geslacht – en wijze van uitdrukking daarvan – dágelijks kan veranderen. En er stond in dat ‘het bestaan van de twee dwingende geslachten transfobische misinformatie bevat, wat kan leiden tot systemisch geweld’. Hoe zit het dan met de minuut-tot-minuut veranderingen van iemands geslacht? Moet een professor studenten om de tien minuten vragen welk geslacht ze hebben? Is het ‘transfobisch, systematisch geweld’ als academici in een enquete naar iemands geslacht vragen?”
“Facebook en New York City staan inmiddels resp. 50+ en 31 geslachten toe. Moeten academici ook al die genders in hun onderzoek betrekken? Moeten evolutionaire biologen en psychologen eigenlijk nog wel uitleggen hoe natuurlijke selectie werkt? Bottom line wordt dat evolutie zelf een ‘transgressie’ is.
Dit is de tirannie van de minderheid. De glijdende schaal van totalitaire geschiftheid is een feit. Er zijn mensen die nu voorstellen om ras-identiteiten te respecteren als ‘transracialisme’, zoals bij Rachel Dolezal, die wit geboren werd, maar zich nu identificeert als zwart. En hoe zit het dan met ‘fat-fobia’?
Collectieve Münchhausen
De weg naar de hel is inderdaad geplaveid met goede intenties. Als iemand die vluchtte uit Libanon wegens religieuze vervolging en wiens ouders ontvoerd werden in Beiroet, steun ik alle mensen die te maken hebben met institutionele discriminatie. Maar dit is een ethos van slachtofferschap die onze cultuur heeft overgenomen. Het is niet meer ‘ik denk dus ik ben’, maar ‘ik ben een slachtoffer dus ik ben’. Ik zie deze conditie als collectieve Münchhausen, de pathologische zoektocht naar sympathie en empathie via een slachtofferstatus.
Mensen hebben het recht als gelijke mensen te worden behandeld, ze hebben niét het recht te eisen dat hun identiteit gevierd en gewiegd wordt, omdat ze anders gekwetst worden.”
