De ederlandse regering is blij met Emmanuel Macron. Alles is beter dan Marine Le Pen. Zal Macron de redder van Europa en Frankrijk kunnen worden? Hij kan over drie zaken struikelen. Ten eerste wenst hij de economie te hervormen en daarbij de arbeidsmarkt te flexibiliseren. Bestaande vaste arbeidscontracten acht hij ouderwets in deze tijd van flexwerkers. Hij komt daarbij frontaal in aanvaring met de vakbonden, geen eenvoudige strijd. De Gaulle, Pompidou, Mitterand, Chirac, Sarkozy en Hollande is het niet gelukt. Het institutioneel kader van Frankrijk is zo verkokerd dat het zich amper laat hervormen. Het zal toch moeten, want de economie draait niet goed en de werkloosheid is veel te hoog.
Macron kan ook uitglijden over zijn drang naar ‘meer EU’ en zijn voornemen de EU in te zetten als hefboom om Frankrijk te hervormen. Hij zal de hulp moeten inroepen van Duitsland en de EU. Macron zal met Angela Merkel de Frans-Duitse as herstellen en aandringen op stimulering van Duitse economie, zoals fiscale maatregelen nemen, lonen opschroeven, spaarsaldo verlagen, budget vergroten, Eurobonds opzetten en transferunie institutionaliseren. Het ligt niet voor de hand dat Duitsland hieraan tegemoet komt. In het vergrijzende Duitsland zorgt de export voor een aanzienlijk overschot op de lopende rekening. Dit surplus is noodzakelijk als bron voor oplopende pensioenuitkeringen. Duitsland kent immers geen pensioenfondsen zoals Nederland.
De wens van Macron om soevereiniteit aan Brussel over te dragen zou voor Duitsers bespreekbaar kunnen zijn, mits de eigen fiscale- en sociaal-economische soevereiniteit overeind blijft. EU burgers zien weinig in ‘meer EU’. Vertrouwensbarometers tonen aan dat over de laatste tien jaar het vertrouwen van burgers in de EU dramatisch is gedaald. Een meerderheid is tegen verdere soevereiniteitsoverdracht. Het toeschuiven van soevereiniteit naar Brussel doet de ontevredenheid over de democratische kloof tussen burgers en EU toenemen. Een EU splijting dreigt.
Een derde struikelblok voor Macron betreft de immigratieproblematiek. Macron zei na de Charlie Hebdo aanslagen als minister van economische zaken dat je ‘met een islamitische naam of een baard’ tot vier keer minder kans hebt om uitgenodigd te worden voor een sollicitatiegesprek. Hij suggereerde dat Frankrijk om die reden ook verantwoordelijkheid draagt voor de aanslagen.
Malika Sorel-Sutter, Franse essayiste en integratiedeskundige zegt daarop: “Er is veel onderzoek waar uit blijkt dat discriminatie de achterstand van immigranten niet verklaart. Er is bijvoorbeeld geconcludeerd dat bij allochtone jongeren die solliciteren in de hogere functies bij de overheid de algemene ontwikkeling – die in Frankrijk van groot belang is in de selectieprocedure in de ambtenarij – te kort schiet. Maar dat heeft niets te maken met uitsluiting. Iedereen die dat wil kan zichzelf cultureel bijspijkeren met alle communicatiemiddelen die er nu zijn, dat is een kwestie van willen, van initiatief tonen. In lagere functies blijken allochtone jongeren de sociale codes niet kennen, dan geven ze bijvoorbeeld geen hand tijdens het gesprek of ze hebben een pet op.”
“Maar tegenwoordig is het niet eens meer kwestie van onbekendheid met de codes, er is vaak sprake van onwil. Er is geen probleem met discriminatie in Frankrijk, de mensen die maar blijven zeggen dat er wel een probleem is, die zijn inmiddels zelf een enorm probleem geworden. De rest van Macrons uitspraak is te absurd voor woorden. Er is een voedingsbodem ja, maar dat is dus een heel andere dan hij bedoelt.”
Macron moet zich strijdlustig tonen en een voorbeeld nemen aan Charles de Gaulle die op 14 juli 1940 in Londen zei: “Francais, Francaises, nous avons perdu une bataille, mais la France n’a pas perdu la guerre”!
Zie ook: Interview Kleis Jager, Het Financieele Dagblad met Malika Sorel-Sutter, in ‘Waarom haten ze ons eigenlijk’, 2016
