Het nieuwe feminisme waait, net als Coca-Cola en de Kerstman, langzaam over uit de Verenigde Staten. Stukje bij beetje kruipen frappante termen en ideologische kronkels ons kikkerlandje binnen, die deels dankbaar worden opgevangen door ons volk, als antwoord op een oude vraag: ‘zijn de man en vrouw nu eindelijk wel gelijk?’
Het antwoord is nee, mede door deze Amerikaanse bijdrage. Neem bijvoorbeeld een term als ‘manspreaden’. De definitie hiervan is wanneer een man zijn benen wijd neerzet en dus ruimte in beslag neemt, tot ergernis van de échte hardcore feministen. Ook al heeft een man nu eenmaal een biologisch andere opbouw, dit gedrag is (schijnbaar) ongehoord. Het feit is wel dat het bestaan van deze term op zich al een ongelijkheid tussen de seksen benadrukt. Uit pure frustratie is deze activiteit die notabene alleen mannen kunnen uitoefenen het leven in geroepen. Wat ontzettend on-feministisch.
Voor ‘mansplainen’ geldt ongeveer hetzelfde. In het Nederlands hebben wij er al een mooi woord voor het minachtend of neerbuigend toespreken van een persoon. Wij noemen dat ‘denigrerend’. Eigenlijk is de Amerikaanse variant dus overbodig. De enige toegevoegde waarde die ‘mansplainen’ heeft is de uitdrukking van mannenhaat. Bijzonder sterkend voor een ideologische stroming die propageert de gelijkheid tussen man en vrouw te willen onderschrijven zijn dit soort termen niet,
Wil feminisme dat dan? Ik vraag mij het ook wel eens af. Uit een onderzoek, afgenomen in de Verenigde Staten door Vox, bleek al dat hoewel een ruime 80% aangaf voor gelijkheid tussen de seksen te zijn, maar 18% zichzelf bij het feminisme schaart. Het feminisme is de laatste jaren minder ‘gelijk’ geworden, en meer ‘woedend slachtoffercomplex’. Driekwart van de ondervraagden gaven aan ‘feminisme’ als negatieve term te zien. Het nieuwe feminisme heeft dus een flink imagoprobleem.
Binnen dit neo-feminisme bevindt zich een harde kern die in ieder geval wereldvreemd is, maar die je ook als ‘haatzaaiend’ zou kunnen omschrijven. Deze kan je al snel ontdekken in het Tumblr-blognetwerk, maar steekt ook onder Nederlandse opiniesites de kop op. Deze groep vindt daadwerkelijk overal oppositie, en heeft bijzonder lange tenen. Een van de meest kwalijke uitingen van deze groep is de totale verbastering van het woord ‘verkrachting’ dat te pas en te onpas op elke situatie wordt losgelaten.
Kijkt iemand je te lang aan, dan is het ‘staar-verkrachting’. Fluit een bouwvakker naar je, wordt dan woedend, want dat is ‘persoonlijke-grenzen-verkrachting’. Zelfs ‘gedachten-verkrachting’ is volgens deze kliek een bestaand fenomeen, wanneer een persoon überhaupt denkt aan geslachtsgemeenschap. Niet alleen is het puur belachelijk, maar het is compleet respectloos tegenover de slachtoffers van fysieke verkrachting. Ik vind dit misselijkmakend.
Laten wij ook in Nederland gewaarschuwd zijn voor deze regressieve gedragswijze. Met het recent opduiken van terminologie als ‘virtuele verkrachting’ is een waarschuwing niet meer dan passend. De gelijkheid tussen de seksen is geen breekijzer voor persoonlijke akkefietjes, en geen substituut voor een dunne huid. Hoe sneller wij stoppen deel te nemen aan de Olympische spelen der onderdrukking, hoe eerder wij ons weer kunnen richten op de échte problemen in de maatschappij.
