Een stemming in het Europees Parlement over Hongarije. Stom land, want houden zich niet aan de uiterst vage termen van Artikel 2 van het Verdrag van Lissabon, dat een lijst van ‘Europese waarden’ opnoemt. Het dreigement richting Oost-Europa is duidelijk: accepteer migranten, of er zullen sancties volgen.
De reden dat de EU-organen zijn gemobiliseerd in de oorlog tegen nationale soevereiniteit en de Europese cultuur is vooral praktisch. De migrantenstroom vanuit Noord-Afrika richting Italië en nu ook Spanje wordt alleen maar groter, en de Europeanen zijn het een beetje beu.
De EU voert een toneelstukje op om de illusie te wekken dat er wat aan gedaan wordt – een illusie die door steeds minder mensen wordt geslikt – maar in werkelijkheid zijn ze drukker bezig met het plaats maken voor honderdduizenden ‘nieuwe Europeanen’.
Sinds de aanvang van de migratiegolf (‘vluchtelingencrisis’) in 2015 staan de voormalige Oostbloklanden in het deugvizier. Met name de regeringen van Hongarije en Polen, die in lijn met de wensen van hun eigen bevolking, fel ‘nee’ zeggen tegen de binnenkomst van duizenden islamieten moeten het ontgelden. Overigens waren er wel voorstellen vanuit Oost-Europa om Christelijke vluchtelingen te huisvesten, maar die zijn door Brussel afgewezen.
In de laatste twee jaar zijn er meer dan een miljoen man gehuisvest in onder andere Nederland, Frankrijk, Duitsland en Zweden. De jihadpret is sindsdien alleen maar toegenomen en de media hebben het nog steeds over een ‘vluchtelingencrisis’. Nu zijn de meeste migranten helemaal geen vluchteling (met als gevolg dat de deugkranten een nieuwe categorie hebben uitgevonden: de ‘klimaatvluchteling’) en het woord ‘crisis’ impliceert dat er een moeilijke keuze gemaakt moet worden maar dat het daarna wel meevalt en langzamerhand beter wordt. Een crisis waar geen einde aan komt wordt in de volksmond ook wel een ‘kutsituatie’ genoemd.
De Libische bootjeseconomie gaat ondertussen een bloeiende tijd tegemoet. Deze sector ziet maarliefst 44 procent groei vergeleken met dezelfde periode vorig jaar. Terwijl het voorheen voornamelijk Afrikanen waren die via het door de NAVO en een burgeroorlog verwoestte land trokken richting Europa, zijn het nu migranten vanuit Bangladesh en Pakistan die een grote nieuwe markt vormen. Vorig jaar waren er maar een handje vol van, dit jaar trekken er duizenden richting de Italiaanse kust. Ook Guinea, Ivoorkust en Marokko tonen een sterke groei van klanten voor de Noord-Afrikaanse smokkelaars.
We zien ook iets meer aankomsten aan de Spaanse kust, ongeveer 2.500. Dat lijkt in het niet vallen vergeleken met de 45.000 die dit jaar in Italië zijn aangekomen, maar het is bijna half zo veel als de aankomsten in Griekenland. Er is ongetwijfeld nog veel groeipotentieel voor de smokkelmarkt richting Spanje.
Die 2.500 nu zijn er minstens 5.000 voor het eind van dit jaar, en als die allemaal hun familie thuis bellen over de geslaagde rit dan komen de neefjes en ooms het ook proberen. En zodra die eenmaal gevestigd zijn kunnen wij een haast exponentiële groei verwachten. We schreven eerder over de potentiële miljoenenmigratie die Afrikaanse landen als Nigeria en Egypte te bieden hebben, maar aangezien een paar vliegreisjes bijna niets meer kosten kunnen wij de 350 miljoen man tellende bevolkingen van Pakistan en Bangladesh ook meerekenen.
Die kwamen voorheen via Turkije, maar sinds de EU-deal met Erdogan vorig jaar is die stroom flinkt afgezwakt. Wat ook gelijk aantoont dat beleid en patrouilles wel gewoon werken als men wil. Turkije ligt trouwens nog steeds op hun route. Vanuit Pakistan vliegen de gelukszoekers eerst naar Dubai (waar honderdduizenden van hun landgenoten werken als gastarbeiders/slaven), vervolgens naar Istanbul of Ankara en dan met het vliegtuig naar Tripoli in Libië. En net als de Afrikanen worden deze lui ook even uitgebuit door Libische handelaren voordat ze op de boot mogen.
Geen zorgen, de EU neemt harde maatregelen tegen deze oneindige stroom mensen. Twee Libische commandanten van de kustwacht kwamen langs in Brussel om een plan van aanpak te maken met onze kundige eurocraatjes. Aangezien heel Libië, en zelfs de kustwacht, opgedeeld is tussen verschillende groeperingen en milities met krijgsheren, zal deze planning ongetwijfeld goed uit pakken. Eerder dit jaar ging 200 miljoen euro vanuit Brussel naar Libië (het op zes na meest corrupte land ter wereld), om strengere grenscontroles in te voeren.
En dat terwijl Libië niet één maar twee regeringen telt, die ook nog eens nauwelijks controle uitoefenen over de zuidelijke grensgebieden van het land. Dat is een trouwens een andere 200 miljoen euro dan welke naar Somalië ging, bovenop de 3,4 miljard komt die tussen 2015 en 2020 in het land (het op één na meest corrupte land ter wereld) wordt gepompt om het daar gezelliger te maken zodat ze niet allemaal hierheen komen. We kunnen haast niet wachten op de eerste succesverhalen van deze aanpak.
Nu wordt de migratie voor Europese probleemgevallen Italië en Duitsland iets te veel. Zij kunnen de druk niet aan omdat de problemen rond de opvang van de migranten overal veel te zichtbaar zijn, en het kost ook een hoop centen. De ongetwijfeld zeer succesvolle geldstortingen vanuit Brussel zijn niet genoeg en deze twee landen willen harde actie ondernemen. Italië is bijna failliet en het Duitse leger heeft niet eens genoeg munitie voor oefeningen, maar toch willen deze twee een militaire EU-interventiemacht aan de de zuidelijke Libische grenzen in de Sahara, ongeveer 5.000 kilometer lang.
Ter vergelijking: de grens van de Verenigde Staten met Mexico is ongeveer 3.200 kilometer, waarvan eenderde een hek heeft. En ondanks continu toezicht vanuit de lucht met een arsenaal waar de EU alleen van kan dromen, en patrouilles op de grond, komen er jaarlijks honderdduizenden illegalen doorheen. Raar trouwens dat de EU wel de Libische grenzen in de Sahara kan bewaken en niet de kustlijn, maar goed.
Een gokje over hoe het in de praktijk uit komt te zien: een paar duizend man, beperkt budget, tijdelijk mandaat. Lekker rondjes lopen door de woestijn terwijl de migranten gewoon via de officiële grensposten naar binnen komen richting een onbewaakte kust. Het wordt net zo’n farce als Operatie Sofia, die alleen maar heeft bijgedragen aan het aantal aankomsten in Europa.
Na de Griekse komen er nu dus Italiaanse migrantenquotas. En zij moeten over heel Europa uitgespreid worden, liefst over die ondeugende landen die wél van mening zijn dat er zoiets bestaat als een eigen cultuur en identiteit. Het volledige institutionele EU-arsenaal is gemobiliseerd: Commissie, Raad, Parlement. De Oost-Europese landen zullen en moeten die diversiteit en culturele verrijking door hun strot gedrukt krijgen.
Dat brengt ons terug naar de situatie rondom Hongarije en Polen, die wellicht sancties opgedrongen krijgen als het ligt aan Merkel, Macron en de Brusselse elite. Voor de EU is het tegenhouden van deze migratiegolf geen optie. Het argument dat onze grenzen niet bewaakt kunnen wordt alleen gebruikt door mensen die de grenzen ook niet willen bewaken. Probeer maar eens één Brusselse topbestuurder te vinden dat de Europese grenzen misschien gewoon eens dicht moeten voor illegale immigratie.
Over grenzen gesproken: het Brusselse bestel heeft nog wel de tijd gevonden om het te hebben over de new frontier, een groep mensen zo groot en belangrijk is dat die nu een deugkwestie vormen waar miljoenen aan Europese belastingcenten heen moeten: transgenders, en nu ook ‘intersex’ mensen. ‘LGBT’ is immers zó 2016, het is nu officieel ‘LGBTI’ in de Brusselse documenten. Reken maar dat die woordenbrij volgend jaar weer een lettertje extra telt. De Europese Commissie heeft de nodige voorstellen voor het censureren van sociale media al klaar staan. Wederom zijn de Oost-Europese landen het mikpunt van kritiek. Te Christelijk, te intolerant. Te onbereid te veranderen.
De Brusselse elite, en hun aanhang onder de ‘hoogopgeleide’ en ‘verlichte’ massa’s in Europa, denken bij elk van dit soort voorstellen dat hun positie sterker wordt. De Brexit werd ook al gespind als een winst voor Europese samenhang. In werkelijkheid worden de barsten in het systeem steeds groter. De Denen, die al een aantal ‘opt-outs‘ hebben in de Europese verdragen, voeren de grenscontroles op. De echte weerstand komt echter vanuit Hongarije, Polen, en de andere landen die zoveel onder Marxistische ideologieën hebben geleden.
Het is geen toeval dat deze ‘intersex’-kwestie gelijk op die van de migratiegolf volgt. In de Brave New World zoals die bekokstoofd wordt in Brussel is geen ruimte voor behoud van nationale identiteit en gezond verstand. Onduidelijk is nog of islamitische landen en organisaties enige kritiek hebben ontvangen vanuit Brussel voor hun standpunt inzake LGBTI-kwesties.
Sterker nog, met meer, meer, meer islam wordt behoud van de kernwaarden uit Artikel 2, namelijk ‘pluralisme, non-discriminatie, tolerantie, gerechtigheid, solidariteit en gelijkheid tussen mannen en vrouwen’ alleen maar onwaarschijnlijker.
