De laatste tijd denk ik, al nieuws consumerend, vaak aan Hafid Bouazza. Hij schreef ooit: “De slag tussen het Westen en de islam gaat om de vrouw.” Nu denk ik beslist niet dat hij over paranormale gaven bezit, noch dat er een groot mysticus in hem schuilt (het idee alleen al zou hem doen gruwen), maar gelijk heeft hij wel gekregen. Het Westen waar de vrouwenemancipatie niet alleen gelukt leek, maar ook een aantal jaren geleden door velen zelfs als afgerond werd beschouwd, levert in rap tempo de verworven vrijheden weer in.
Voor de vorm sputtert men nog wat tegen wanneer de vermeende vijand als redelijk ongevaarlijk wordt beschouwd, zoals Geen Stijl of Dumpert. Kwajongens die je ferm kunt toespreken op hun onfatsoenlijke taalgebruik. Van leer trekken tegen puberale uitlatingen op het internet als laatste stuiptrekkingen van de ooit zo standvastige en strijdbare vrouwenbeweging. Laten zien dat het je toch ernst is qua vrouwenrechten en gelijkheid, maar dan zonder er echte strijd voor te hoeven leveren en zonder de ware vijand te erkennen laat staan in de ogen te durven kijken.
Met gestrekt been erin gaan tegen een denkbeeldige vijand die weliswaar soms smakeloze opmerkingen maakt, maar beslist niet de echte vijand van de vrouwenemancipatie is, noch daadwerkelijk de wens heeft vrijheden van vrouwen te willen inperken.
Ik lees het nieuws en strijd dagelijks mijn hoofd te laten geloven wat mijn ogen zien. Massale aanrandingen of verkrachtingen in Europese landen als Duitsland, Zweden en het Rotherhamschandaal in het Verenigd Koninkrijk. Het gesprek met één van deze slachtoffers blijft mij voor altijd bij. Sharia in Engeland met desastreuse gevolgen voor de vrouwen die via een dergelijke ‘rechtbank’ hun zaak moeten bepleiten. Franse wijken waar vrouwen niet meer welkom zijn in de publieke ruimtes zoals cafés, restaurants, straten waar vrouwen niet meer gekleed durven gaan zoals zij dat zelf willen.
Vrouwen die het huis niet meer uit durven uit angst voor straatterreur. Meiden die zonder begeleiding van een man of een groep vriendinnen niet meer na een bepaalde tijd ’s avonds uit durven te gaan. De lijst is inmiddels behoorlijk lang. Echte vrouwenonderdrukking, echte vrouwonvriendelijkheid en echte inperking van vrouwenrechten. Om over de veiligheid van vrouwen en meisjes nog maar te zwijgen in bepaalde steden of wijken. Blaming the victim (Keulen), was het wel duidelijk dat je ‘nee’ bedoelde (Zweden), kritiek op de kleding van de vrouw (Frankrijk).
Het antwoord van onze politieke, rechterlijke en politionele leiders is huiveringwekkend, als er al een antwoord komt. In Rotherham in Engeland keek men decennia lang weg uit angst voor racist uitgemaakt te worden. Honderden meisjes werden hiervoor geslachtofferd. In Zweden kon je van staatswegen een polsbandje krijgen op een muziekfestival om daarmee aan te geven dat je niet betast wilde worden. In het Zweeds natuurlijk, zodat duidelijk is dat Harold en Sven net zo gevaarlijk zijn als Khalid en Ahmed, want stigmatiseren mag niet.
In Keulen kregen de dames het advies voortaan een armlengte afstand te houden. Het is nog veel kwalijker dat de burgemeester die deze uitspraak deed niet uit haarzelf begreep dat dit niet kon, maar pas na de reacties van het woedende publiek de betreffende uitspraak weer introk. In bepaalde wijken in Frankrijk, Denemarken en Zweden durft de politie de wijk niet eens in. Dat moet ook een veilig gevoel geven voor de vrouwen die daar wonen.
In ons land overweegt het politiekorps Amsterdam vrouwen met een hoofddoek toe te laten, want zo redeneert men, dan krijgen we een ‘divers’ politiekorps. Los van het feit dat de politie neutraal dient te zijn is het een rare redenering. Wanneer een agente in spé zich namelijk niet bij die neutraliteit wil neerleggen hoe kan zij deze dan garanderen?
Twee jaar geleden kwam een rapport uit waaruit blijkt dat de hoofddoek, die wellicht de toekomstige agentes in onze hoofdstad zullen dragen, de beste voorspeller is voor moslimfundamentalisme. De Verenigde Naties gaven een zetel in de commissie voor vrouwenrechten aan Saudi-Arabië en schrapten de zetel voor Rusland. In Saudi-Arabië kun je als vrouw de doodstraf krijgen voor het hebben van illegale seks, seks buiten het huwelijk.
Het land heeft ondanks zeer strenge regels en wetten een enorm hoog verkrachtingscijfer. Een vrouw die aangerand of verkracht is durft zelden aangifte daarvan te doen, omdat zij dan zelf risico loopt bestraft te worden. Amnesty International stond niet eens heel erg afwijzend tegenover deze benoeming, zo mochten wij via de media vernemen. Zelfs Kafka kreeg dit niet verzonnen.
De bestraffingen, als die er al komen, geven ook geen reden tot grote vreugde of dragen bij aan een gevoel van grote veiligheid. Voor de online verkrachting, via een Facebook-livestream, van een vrouw in Zweden kregen de daders respectievelijk 28 en 6 maanden straf. De daders van de massale aanrandingen in Keulen zijn amper te identificeren en ontlopen derhalve veelal hun straf. De Franse politie noch het Élysée heeft een antwoord op de vraag hoe de verloren macht in bepaalde wijken terug te veroveren. Zo zijn er veel voorbeelden.
Het idee bij politici blijft toch dat wanneer mannen met een compleet ander beeld van hoe je om mag gaan met (ongelovige) vrouwen hier naartoe komen, zij zo blij zullen zijn hier te mogen wonen dat ze spontaan alles wat niet strookt met onze manier van leven aan de grens afgeven. Uiteraard is dit een spreekwoordelijke grens, want echte grenzen hebben wij in Europa niet meer zoals u weet.
Wanneer het dan gruwelijk misgaat, zoals in de voorbeelden uit Duitsland en Zweden, willen journalisten er liever niet over schrijven. Haastig wordt gezocht naar een algemeen antwoord uit angst onder ogen te moeten zien dat er een niet te onderschatten probleem is dat dringend een oplossing verlangt. Nieuwssites die hier wel over berichten moeten weg of worden beticht nepnieuws te verspreiden door collega-journalisten.
De hamvraag: –ik stel hem nog maar, nu het nog kan- ‘Wat gaat u doen?’, wordt amper gesteld. Handelingsverlegenheid, om nog maar een mooi eufemisme te gebruiken, onder professionals zoals in Rotherham, Derbyshire, en andere plaatsen in het Verenigd Koninkrijk. Politici die de urgentie maar niet lijken te willen zien zoals de Duitse regering die ‘Keulen’ in de doofpot wilde stoppen en de burgemeester ter plaatse die de gouden tip van de armlengte afstand aan haar stadgenotes gaf. Tien tegen één dat de burger dit wél doet en dat zou de vlam weleens in de pan kunnen doen slaan, precies zoals Bouazza reeds eerder voorspelde.
Analyses van kenners, angst onder burgers, onplezierige feiten, alles wordt weggeredeneerd of bestempeld als racistisch of stigmatiserend. Men lijkt als verlamd te staan; afwachten, ondergaan, ontkennen, bagatelliseren. Kent u trouwens kardinaal Simonis nog? Juist. Precies. Die. ‘Wir haben es nicht gewusst.’
