Waarom toch altijd die nadruk op de islam, o Orakel van Veghel? Waarom niet andere religies met dezelfde bijtende spot bejegenen, vroeg een facebookvriendin zich onlangs aandoenlijk-naïef af onder één van mijn drukbezochte draadjes. Mijn duim zweefde over de toetsen gelijk God over de wateren in den beginne, maar de mogelijke antwoorden op die vraag zijn zo talrijk dat ik mijn vingers maar spaarde, en in plaats daarvan een stukkie tikte voor de beste website van Nederland.
Ieder jaar is het weer zover. De schare der mohammedanen onthoudt zich zolang de zon schijnt een maandlang van de geneugten des levens, waarop zoals te doen gebruikelijk vragen rijzen bij niet-moslims over het hoe en wat van de vastenmaand, of hij/zij dan écht niet eens een slokje water mag, al was het maar een ietsepietsie kleintje; en als je hele erge dorst hebt, hoe zit het dan?, etc. En ieder jaar moeten de toch al onder virale islamofobie gebukt gaande moslims zich de standaardvragen laten welgevallen uitsluitend om de nieuwsgierigheid van een stel volgevreten kafirs te bevredigen. Tja, zo kom je natuurlijk nóóit aan bezinning toe.
Om al die vervelende vragen te pareren is de jaarlijkse “Ramadan-challenge” in het leven geroepen: een leukludieke uitnodiging aan de ongelovige om zijn muzelmannenbrother-from-another-mother te vergezellen in het vasten onder het mom: samen afzien voor Allah. Dat, en iets met goede doelen ofzo.
Volgens een tenenkrommend non-artikeltje in het AD heeft deugprominent-op-afroep Eric Corton zijn steun reeds toegezegd om zijn broeders in verdrukking (zelfverkozen) te vergezellen tijdens het vasten, ongetwijfeld vanuit de misvatting dat begrip wordt gekweekt als zalm, wie goed doet, goed ontmoet, of wat verder ook ter tafel komt teneinde de eigen empathische zijde zo gunstig mogelijk op de plaat te krijgen. Doel van de challenge is, vermoed ik, tweeledig: den muzelman blijft gevrijwaard van verdere vragen van wel blaffende maar zelden bijtende ongelovige honden uit de kennel van islamkritiek, met als bijkomend voordeel dat een enkeling zich, inshallah, zelfs tot bekering laat verleiden. En dat is kassa qua koran, hoewel het initiatief meer wegheeft van het soort solidariteitsactie dat wordt geïnitieerd door roomblanke empathici uit een of ander verdwaald BN’er-gilde, dan dat een actie zou zijn vanuit moslims zélf. Die hebben denkelijk wel wat beters te doen aankomende maand dan het enthousiasmeren van Eric Corton en consorten.
Moezlim: “Ik daag je uit om mee te doen aan de ramadan-challenge.”
Ik: “Ok. Goed. Mooi. Maar ik bepaal de regels van de challenge, deal?”
Moezlim: “Ehh, nu ja, inshallah. Deal!”
Ik: “Vooruit, de challenge luidt als volgt: breek een maand lang met alle verboden, m.a.w. eet pork, zuip gist, neuq vrouw.”
Moezlim: “Ja nee, daar kan ik, moezlim die ik ben, natuurlijk niet aan.”…
Ik: “Tja. Dan kan ik op grond van het gelijkheidsartikel (hoi Sylvana, Sylvana hoi!) natuurlijk ook niet ingaan op jouw “challenge”, maar toch bedankt.”
*PLOP *
