Iedere dag leer ik Franse woorden, twee maanden geleden een zeldzame: défenestrer. Iemand uit het raam gooien. Het stond in een krant, in het verhaal van Sarah Halimi, een joodse vrouw van 66, een arts. Zij woonde al dertig jaar in een flat in het 11e van Parijs, sinds een paar jaar nog als enige jood tussen islamitische nieuwkomers. Op 4 april dit jaar werd ze een uur lang geslagen en gemarteld door een indringer. Geen onbekende, maar haar onderbuurman, de 27-jarige Kada Taoré uit Mali, die haar en haar dochter al jaren voor ‘sale juive’ uitschold en anderszins terroriseerde. Hij was familie van de buren naast haar, die de gewoonte hadden op de grond te spugen als mevrouw Halimi langskwam. Toch liet ze zich niet wegjagen. Respect.
Taoré stapte van het balkon van zijn familie op het hare, brak de deur van haar slaapkamer open en verraste haar in bed. Getuigen hoorden hem aan één stuk door ‘Allah Akbar’ roepen, en verzen uit de Koran citeren, over wat er met joden moet gebeuren. Een van de buren had het geluid opgenomen met zijn of haar telefoon. Tientallen buren zagen of hoorden het gebeuren, niemand deed iets, behalve met smartphones in de weer gaan. Een overbuurman belde de politie, er kwamen drie man -gewapend- die niet ingrepen maar op versterking wachtten. Toen de de dader de sirene hoorde voor de flat, riep hij uit het raam dat er iemand zelfmoord wilde plegen. Vervolgens gooide hij mevrouw Halimi uit dat raam, van de derde verdieping.
Het citeren van Koran-verzen en aanroepen van Allah maken dit voor de Franse wet een daad van terreur, met hogere straffen. Toch deed justitie het af als een onbezonnen actie van een verwarde man. Hij schijnt niet in de gevangenis te zitten maar in een psychiatrische inrichting. Bij zijn tientallen eerdere veroordelingen, voor drugs- en geweldsdelicten, had er nog nooit een rechter getwijfeld aan zijn geestelijke gesteldheid.
Autopsie wees uit dat Sarah Halimi al vòòr ze op straat smakte twintig botten had gebroken, in haar gezicht en op andere plekken.
Zij werd niet alleen op een afschuwelijke manier doodgemaakt, maar daarna ook doodgezwegen, door bijna alle media en door de politiek. Ik kende het verhaal uit ‘Le Parisien‘, een lokale krant, en zou het hebben gemist als ik er niet door vrienden op attent was gemaakt.
Wacht, er is wel een witte mars gehouden, of liever een wit marsje. Geen politicus te bekennen, en halverwege uit elkaar geslagen door kansenparels uit de vlak ernaast gelegen banlieu’s, onder het roepen van: “Sales juifs! On a nos kalach’!” Gore joden, we hebben onze Kalasjnikovs klaar. Aldus getuigen. Waarom werd deze racistische moord zo hard genegeerd door iedereen? Waarom zei de procureur van Parijs dat hij niet zomaar van antisemitisme kon spreken, dat daarvoor eerst het onderzoek van een paar weken afgewacht moest worden?
Elementary, Watson: het gebeurde midden in de campagne voor de presidentsverkiezingen, en niemand wilde kandidaat Marine Le Pen in de kaart spelen. Wat geenszins wil zeggen dat het anders gaat als er geen verkiezingen zijn. Wandaden van islamieten rapporteren en bespreken, is ‘faire le jeu du FN‘, zo heet dat hier: het Front National in de kaart spelen, een absolute doodzonde.
Maar nu dreigt het deksel toch nog van de doofpot te vliegen. De zaak is terug. Ik hoorde een advocaat van de familie in een forum op tv praten over laxisme judiciaire et silence mediatique, gerechtelijke laksheid en mediastilte. De landelijke pers komt met dit verhaal, twee maanden na dato, op veilige afstand van de verkiezingen.
De familie Halimi heeft zich terecht niet neergelegd bij de conclusie van justitie -na die paar weken onderzoek- dat er geen antisemitische motieven waren, en een top-advocaat ingehuurd om dit aan de orde te stellen. De beerput gaat open, mogen we hopen. Met zekere regelmaat worden er joden vermoord in Frankrijk, vaak met een sinds de oorlog ongekende wreedheid, en altijd door islamieten, meestal Maghrébiens, Noord Afrikanen, een enkele keer uit landen als Ivoorkust en Niger.
De enige groep die in de media steeds weer antisemitisme in de schoenen krijgt geschoven is het Front National. Niet helemaal onterecht, als je weet wat een imbeciele dingen over joden de oude Le Pen allemaal heeft geroepen, en met welke twijfelachtige figuren uit Oostenrijk Marine Le Pen graag mag dansen in Wenen.
Toch is datzelfde FN bij mijn weten nooit verantwoordelijk geweest voor de dood van ook maar één jood. En dat werpt de vraag op waarom er niet of nauwelijks over gesproken mag worden over de onmiskenbare jodenhaat van veel islamieten.
‘Ik heb een jood afgemaakt, nu ga ik naar het paradijs!’ Dat waren woorden van een zekere Adel Amastaibou, die het 23-jarig joodse discjockey talent Sébastien Selam aan stukken hakte met een mes en een vork -serieus- nadat hij hem had gekeeld. Volgens de Parijse justitie geen antisemiet maar een verwarde man. Ik zou eerder geneigd zijn iedere antisemiet verward te noemen.
In 2006 werd een 23-jarige joodse verkoper van mobiele telefoons door een streetgang ontvoerd, wekenlang gemarteld en daarna in de sneeuw op straat naakt, geboeid en nog net niet helemáál dood achtergelaten. Hij overleefde het niet. Zijn lichaam was gruwelijk toegetakeld, onder meer met brandende sigaretten. U kunt de foto’s op het internet vinden. Kijk bij Ilam Halimi, toevallig dezelfde naam als bovengenoemde vrouw.
De daders wilden weten waar hij zijn geld had verstopt, en eisten losgeld toen ze daar niet achter kwamen. Ze dachten dat alle joden geld hebben. Wie denkt dat niet. Maar de familie had geen cent te makken, en de man werd op straat geschopt, ik herhaal het maar even: zonder kleren, in de sneeuw, in een van de meest onherbergzame achterbuurten van Parijs. U raadt het al, geen racistische moord volgens justitie.
Het proces tegen de 27 verdachten trok nu eens wel flink aandacht, vooral door de flamboyante roverhoofdman: een zekere Fofana uit Ivoorkust. Zwart, moslim, een woeste baard, ringen in zijn oren en ook al een respectabele lijst eerdere veroordelingen. Kortom, iemand waar ze in de banlieus hun petje voor afnemen, zo’n prachtige schurk.
Wie ook niet te klagen had over publiciteit, en in dezelfde banlieus al helemaal op handen wordt gedragen, is Mohamed Merah, die in 2012 zeven moorden pleegde. Onder meer op drie joodse kleutertjes, die hij door hun hoofd schoot terwijl hij ze vasthield. Laat dat even rustig op u inwerken: iemand die drie kleuters van dichtbij door het hoofd schiet, en later in een kamikaze actie tegen de politie met kogels wordt doorzeefd, is in bepaalde kringen een held.
Zijn familie begon zelfs een zaak tegen de politie, of ze hem niet hadden kunnen arresteren toen hij op ze afkwam, schietend met twee pistolen tegelijk.
Wist u trouwens dat ik door dit soort teksten op te schrijven al een rechtszaak riskeer in Frankrijk? Wegens ‘aanzetten tot haat’, een strafbaar feit in dit land. Als ik een miljoen lezers zou hebben, zou er een belletje kunnen gaan bij de Franse justitie, en -eerder nog- bij allerlei gesubsidieerde organisaties tegen islamofobie en/of racisme. Die zouden me binnen de kortste keren voor het gerecht laten slepen.
Georges Bensoussan, een bekende historicus in Frankrijk van Marokkaanse afkomst, ondervond dit aan den lijve. Hij zei in een praatprogramma op tv dat islamieten de haat voor joden met de moedermelk ingegoten krijgen. Niks aan gelogen, zou je zeggen, hij kan het weten. Islamitische jongeren groeien veelal op in een cultuur van antisemitisme, zo worden kinderen wel uitgescholden voor jood door hun eigen ouders als ze heel erg stout zijn. De vraag is natuurlijk wat ze daar later mee doen.
Het gaat ook vaak goed, is mijn indruk. Bensoussan moest zich voor de rechter verdedigen tegen een reeks beroepsmatig gekwetste organisaties met diepe zakken, die steeds weer in beroep gingen. Hij ging bijna failliet aan advocaten, en was ook nog eens gedwongen onder te duiken vanwege een fatwa uit zijn moederland. Uiteindelijk werd hij vrijgesproken.
De volgende stelling ga ik aan de deur van een moskee spijkeren. En aan een deur van de linkse kerk, als ik wist waar die stond: Het virulente antisemitisme van islamieten is het grootste taboe van deze tijd.
Politiek correct als u natuurlijk bent, roept u meteen: zeg racist, de meeste islamieten zijn heel vredelievend naar hun joodse medemens toe. En weet jij wel hoeveel joden in islamitische landen wonen? Die hebben het daar enorm naar hun zin. Lekker eten en gastvrij volk. Trouwens, die joden in Israël, dat zijn toch ook nazi’s? Ze moorden de Palestijnen gewoon uit! En als je daar wat van zegt, ben je meteen een antisemiet.
Allemaal onzin. Joden zijn op een paar na weggejaagd uit die islamitische landen. Marokko bijvoorbeeld, had ooit 300.000 joden, daar zijn er zo’n 4.000 van over. Israël doet veel verkeerd, dat is waar, maar als Arabier in Israël ben je altijd nog 1001 keer beter af dan als jood in any islamitisch land. Voor zover je daar al mag komen.
Of als jood in Zweden zou ik eraan toe kunnen voegen. Vandaag de dag ben je beter af als jood in Kaboel dan in Malmö. Hoe gaat dat verder met Frankrijk en Nederland? En wat te denken van alle nieuwkomers? Al naar gelang uw politieke gezindheid ziet u vluchtelingen of migranten. Ik zie vooral een zondvloed van verse jodenhaat. Heeft u ooit zo’n pessimist meegemaakt?
Volgende keer vertel ik u hoe dit verder gaat, en over Pallywood, naast moedermelk de grootste aanjager van antisemitisme bij islamitische jongeren. En over de Duits-Franse televisiezender ARTE, die wat betreft antisemitisme een gouden struisvogel verdient. Hoe ze een documentaire over antisemitisme in Europa lieten maken, notabene door twee Duitsers, en die vervolgens op de plank legden, omdat er iets in zat over islamieten. Dat was niet de bedoeling, het moest natuurlijk wel over extreem rechts gaan. Wie naar ‘antisemitisme’ zoekt op de site van ARTE, vindt een pagina vol beschrijvingen van programma’s daarover, met helemaal nergens het woord ‘islam’.
Europa gooit binnen korte tijd zijn joden voor de tweede keer onder de bus.
Die er nog over zijn.
