De aanvang van een nieuwe Ramadan gaat vaak gepaard met veel gezelligheid. Een bommetje op een bus vol christenen in Egypte, aanslagen en dreigementen in Europa, noem het maar op.
Minder aandacht was er voor de opmars van de Islamitische Staat aan de andere kant van de wereld. In de Filipijnen hebben jihadisten vorige week de stad Marawi overgenomen en ondanks dat die nu grotendeels heroverd is door het leger gaat het conflict waarschijnlijk nog wel een tijdje door. Opstandige moslims zijn niet nieuw in de Filipijnen, maar de opmars van de Islamitische Staat wel, en het is een groeiend probleem voor heel zuidoost-Azië en de rest van de wereld.
De Filipijnse hoofdenafhakkers hebben lekker huisgehouden bij de overname van Marawi. Massaexecuties van Christenen, priesters ontvoerd, kerken en scholen in de fik en criminelen vrijgelaten. Het lijkt Europa wel. De Filipijnse regering, onder leiding van krachtpatser Duterte, reageert met een krijgswet voor heel Mindanao (bevolking: 20 miljoen, waarvan nog geen kwart islamitisch) en een troepenmacht richting Marawi. De meeste van de 200.000 burgers zijn geëvacueerd en inmiddels zegt de regering weer in controle te zijn van 90 procent van de stad.
Het lijkt een voor de hand liggende strijd voor het leger, en daarom verdwijnt het verhaal snel uit het nieuws (naast het feit dat de MSM tegenwoordig heel weinig zin heeft in het dekken van jihadcampagnes): het leger omsingelt de stad, soldaten trekken naar binnen, knallen de in gebouwen verscholen jihadisten kapot. Dat is precies waar de jihadi’s op zitten te wachten. Het gaat om een groep van hooguit een paar honderd jihadisten en dat ze met honderd man een stad kunnen bezetten geloven ze zelf natuurlijk ook niet.
Mocht de staat ervoor kiezen om niet in te grijpen, en om de wond dus flink te laten ontsteken (laten we het de ‘Europese aanpak’ noemen), dan is dat mooi meegenomen voor de haatbaarden. Maar met een president als Duterte, die zich even weinig druk maakt om ‘de toon van het debat’ als om mensenrechten van drugsbendeleden en drugsgebruikers, is dat natuurlijk zeer onwaarschijnlijk.
Al sinds eind jaren ’60 vorige woedt er een islamitische opstand op het eiland en de voornamelijk christelijke Filippijnen hebben totaal geen behoefte aan het politiek correct goedpraten van ‘voetbalfans’. Het is niet verbazend dat de relatie met de Verenigde Staten in deugen is gevallen onder Obama en dat Duterte toenadering sinds 2015 zoekt met de Chinezen en Russen.
Het uitlokken van een gewelddadige reactie van de staat is een standaard guerrilla-tactiek. De rebellen verstoppen zich tussen de burgers, het leger komt binnen met een noodwet en blaast gebouwen op, burgers dood, andere burgers boos, die zich vervolgens aansluiten bij de guerrilla’s. Dit werkt mede omdat het gebied waarin zij opereren (het Westen van Mindanao, en een paar nabije eilanden) grotendeels islamitisch is en wordt omringd door ‘ongelovige honden’, en dus een maximaal potentieel heeft voor rekrutering. Counterinsurgency-auteur en oud-militair David Kilcullen spreekt over ‘de toevallige guerilla’, locale jongens die zich aansluiten bij een conflict dat door internationale agenten als die van AQ of ISIS naar hun thuis gebied is gebracht.
Het Moro Nationale Bevrijdingsfront (MNLF, niet te verwarren met het Moro Islamitische Bevrijdingsfront, ook bekend als MILF), dat een sinds 1996 een akkoord heeft met de regering, krijgt inmiddels steeds meer tegenstand van nieuwe jihadistische bewegingen. De traditionele rebellen passen niet meer in de huidige tijdsgeest. De moslimbevolking over de gehele wereld is flink geradicaliseerd sinds de jaren ’80 en etnische issues trekken de jeugd minder dan een internationale strijd tegen de ongelovigen.
Jarenlang was internationale jihad het domein van Al-Qaeda, dat in de Filipijnen een voet aan de grond wist te krijgen maar weinig zichtbare resultaten produceerde. De Islamitische Staat is gewelddadiger, sneller, heeft filmpjes met hogere productiewaarden en trekt de jeugd gewoon meer omdat de naam meer angst oproept. Het kalifaat lijkt nu in Iraq en Syrië een stel losers die op het punt staan hun twee laatste grote steden, Raqqa en Mosul te verliezen, maar het ‘merk’ is nog sterk in het buitenland. Voor hun doelgroep maakt hun loser-status niet zoveel uit, omdat die lui zich sowieso als underdog zien die het opnemen tegen een internationale coalitie van kruisridders en zionisten.
Hiervoor voerden de islamitische Moro’s van Mindanao al eeuwenlang een strijd tegen de rest van het land en de koloniale bezetters van toentertijd. Het is een kleiner onderdeel van een groter conflict in Azië dat nu zo’n 1300 jaar aan de gang is sinds de komst van de vredesreligie. In Thailand, Myanmar, Indonesië en China hebben ze allemaal te maken met gewapende islamitische bewegingen, vaak onder etnische minderheden. In Malaisie nog niet, maar de islamitische opstandelingen in Thailand zijn etnische Malays die zijn betrokken met internationale organisaties als Jemaah Islamiyah, en ook Malasie heeft te maken met jihadistische terreurdreigingen. Vorige week ging er in in Jakarta nog een bom af van een andere aan ISIS gelieerde groep.
De reactie van Indonesië en Malasie is om het land meer islamitisch te maken door salafistische prekers meer ruimte te geven en het harder vervolgen van Christenen en ongelovigen. De internationale jihadi’s bieden een oplossing voor de etnische problemen: binnen de jihad is iedereen gelijk. In de praktijk valt dat wel eens tegen (zie bijvoorbeeld de toiletschrobbende Indiërs bij ISIS of de manier waarop de Arabieren in de Golfstaten omgaan met hun broeders uit Pakistan of Bangladesh, of de huidige negerslaven in Libië), maar dat weten die mensen natuurlijk ook niet.
Nu is ook de islamitische beweging in de Filipijnen door buitenlanders geïnfiltreerd. Onder de dode strijders zijn Indonesiërs, Malasiërs, en Arabieren aangetroffen. Het zal niemand verbazen als er ook een Afghaan of Tsjetsjeen tussen zit. De jihadbewegingen in de verschillende Aziatische zijn inmiddels al sinds de jaren ’80 geïnfiltreerd (of zelfs opgezet) door de globale jihadi’s. De oorlog in Afghanistan tegen de Sovietunie en later de Amerikanen was de ultieme stageplek waar jihadi’s kwamen voor de ervaring en roem.
Afghanistan-veteranen zijn onder jihadclubs over de hele wereld te vinden in de topposities. Sindsdien is het aantal slagvelden uitgebreid tot in bijna ieder continent. De globale jihad is een netwerk van netwerken die allemaal gezamenlijk. Strijders maken zich in Afghanistan en Pakistan klaar om Rusland en China te infiltreren terwijl Tsjetsenen en Oeigoeren in Syrië voor ISIS en AQ vechten. Een islamitische strijd in de Filipijnen, Thailand en Indonesië kan even makkelijk verspreiden naar het toch steeds salafistischer wordende Maleisië.
De reactie van Duterte is de enige gepaste reactie in een dergelijke situatie en vandaar dat de MSM er nog veel krokodillentranen over zal plengen. In de eerste fasen van een opstand is het belangrijk die te isoleren en neer te leggen, desnoods met bruut geweld. Een halfslachtige aanpak in de beginfase geeft een insurgency alleen maar de mogelijkheid te groeien. Vergelijk bijvoorbeeld de aanpak van Hafez al-Assad, die een slachting van het Moslim Broederschap in Hama in 1982 (20.000 doden) koos over een burgeroorlog zoals we die tegenwoordig hebben in Syrië (honderdduizenden doden en miljoenen op de vlucht). Een uitbreiding van het conflict over heel Mindanao betekent ellende voor miljoenen mensen en heeft ongetwijfeld gevolgen voor de rest van de regio en daarmee de wereld. Zuidoost Azië telt een bevolking van meer dan 600 miljoen en we weten hoe graag het deugvolk in Europa klaar staat om er een paar van op te vangen.
De Amerikaanse Minister van Defensie James Mattis (waar de deugpers even weinig van is gediend als van president Duterte) spreekt over een ‘lange oorlog’ tegen islamisten. Dat is het ook inderdaad. Een lange oorlog die nog tientallen of zelfs honderden jaren door kan gaan en die nog veel levens en centen gaat kosten. Het uitroeien van rondreizende jihadi’s is slechts één stap daarin, maar in het genderneutrale Europa heeft niemand daar nog energie voor. Dat blijkt maar weer uit het zwakzinnige en kritiekloze gehoonlach in de media over een Amerikaanse president die buiten de boot valt op politieke bijeenkomsten van ‘leiders’ die nog nooit hebben opgetreden in het belang van hun eigen volk, terwijl nieuws over jihadisten die honderden mensen afslachten op ieder continent moet wijken voor een spelfout op Twitter.
De enige Europese landen die nog weerstand bieden aan de Brusselse groupthink, massa-immigratie en de import van vreemde ideologiëen, staan onder zware druk van de rest. Misschien kan de huidige Amerikaanse regering de schade van Obama deels goedmaken en de banden met de Filipijnen en andere Aziatische landen herstellen. Wij zijn in ieder geval niet van de partij, zoals onze Duitse heersers al duidelijk maken. Terwijl de bommen en messen om ons heen vliegen moet het deugvizier op Rusland blijven staan.
