Londen, 4 juni 2017. De teller tikt door. West-Europa staat erbij en kijkt ernaar.
Knuffeltjes, bloemetjes, ‘kleine verhalen van grote mensen’ in de media en een politieke kaste die de wetenschap der holle frasologie naar nieuwe hoogten stuwt. We kennen het deuntje. Een van de meest gehoorde klassiekers na elke aanslag is dat het ‘een barbaarse, laffe daad’ betreft. Dat klopt ook. Alleen, de daden van de westerse regeringsleiders zijn minstens even laf en barbaars, in die zin dat ze onbestaande zijn en bijgevolg onschuldige mensenlevens kosten.
Ondanks al het islamitisch onheil dat ons bijna dagdagelijks om de oren vliegt, blijft de heilige tweevuldigheid (politiek en media) ons voorliegen. Alsof er niks aan de hand is, alsof het slechts een kort intermezzo betreft waarmee we moeten leren leven.
Maar wat we nu meemaken betreft geen kort intermezzo. Het is de prelude van een nieuw tijdperk waar West-Europa met rasse schreden heen schrijdt, het voorgeborchte van de hel die ‘theocratie’ heet. Want wat komen gaat zal de voor ons vertrouwde wereld onherkenbaar veranderen. Berg alle concepten die onze levens vorm gaven op. Rechten, vrijheden, gelijkheid tussen man en vrouw, democratie, humor: misschien komt een toekomstig dissident deze termen ooit nog tegen, in een diep onder de grond begraven kist, achtergelaten door een op de vlucht geslagen West-Europeaan ergens in de eerste helft van de 21 ste eeuw. Een beetje zoals de naar het Zuiden vluchtende Gallo-Romeinen 1700 jaar geleden hun in potten verzamelde muntstukken begroeven tijdens hun vlucht voor de binnenstormende barbarenhorden.
Want laat ons eens kijken naar wat er ons te wachten staat.
In heel wat stadsdelen van onze grote en minder grote steden loopt het percentage moslims op tot bijna 90%. En naar het zich laat aanzien zullen binnen afzienbare tijd onze grootsteden sowieso moslimmeerderheden kennen. Nu reeds doen zich talloze conflicten voor in scholen die zich middenin deze islamitische enclaves bevinden. Biologielessen liggen onder vuur want evolutietheorie, geschiedenislessen worden verstoord want holocaust, zwemlessen worden geboycot want man-vrouw-gelijkheid, schoolrestaurants worden op de korrel genomen want haram voedsel. En niet te vergeten: terroristen op de vlucht voor het gerecht kunnen probleemloos rondslenteren in hun door broeders en zusters bevolkte enclaves, zonder in het minst te hoeven vrezen aangegeven te worden.
Af en toe sijpelen sociale experimenten door de mazen van het msm-net, zoals vorig jaar toen twee vrouwen onomstotelijk aantoonden hoe bepaalde stadsdelen in Lyon en Parijs geen vrouwen in de openbare ruimte meer herbergen, tenzij dan gehuld in 80 vierkante meter textiel. Of het experiment dat Sofie Peeters twee jaar geleden deed – een simpel experiment overigens, namelijk als vrouw rondlopen in Brussel – en waaruit bleek dat met name mohammedaanse mannen het nogal lastig bleken te hebben met hun wellicht bijzonder vrome en koran-proof testosterongehalte.
Relativisten halen steevast aan dat het gezien de lage percentages moslims op de totale populatie onmogelijk is dat ze ‘de boel gaan overnemen’. Na de verovering van Engeland door Willem de Veroveraar (1066) maakten de Normandiërs nochtans ook amper 5% uit van de totale bevolking. Toch weerhield hen dat er niet van om de lakens uit te delen in Laat-Middeleeuws Engeland.
Dat bepaalde stadsdelen, en binnen een aantal jaren hele steden, moslimmeerderheden zullen huisvesten, spreekt de relativerende bevindingen tegen. De geschiedenis en het heden leveren ons hiervan voorbeelden te over. Van Sarajevo, waar wahabitische moslims na de Bosnische oorlog van eind vorige eeuw steeds meer voet aan de grond kregen, tot ganse stadsdelen zoals het Parijse Sevran: waar de islam zich nestelt verdwijnt de vrijheid.
Simpele rekensommetjes zijn overigens voldoende om te begrijpen dat het probleem bijzonder groot is. Vorig jaar overschreed het aantal Antwerpse leerlingen op de basisschool dat islamitisch onderwijs volgde de kaap van 50%. Laat ons even alle appeasende fabeltjes terzijde schuiven en een kat een kat noemen. Jongeren die van kindsbeen af aangeleerd krijgen dat ongelovigen minderwaardig zijn, dat geloofsafval een halsmisdaad is en dat kritiek op de islam geweld rechtvaardigt zullen nooit of te nimmer in een democratische rechtsstaat kunnen functioneren.
Een ander opvallend feit is het volgende. Telkens wanneer er weer maar eens een islamitische aanslag heeft plaatsgevonden, laten moslims en hun apologeten zich horen. Op sociale media, in kranten en tijdschriften, op televisie: overal staan ze vooraan om hun ‘mening’ te geven. Alleen, uit al die ‘meningen’ ademt vooral een grotesk slachtofferschap, een ‘kijk-eens-hoe-erg-dat-allemaal-is-voor-ons/de-moslims’-mentaliteit, die meteen moet camoufleren hoe weinig interesse al die zogenaamd gematigde moslims en hun fellow travellers blijken te hebben voor de échte slachtoffers.
En dan komt (zij het enigszins weggemoffeld onder een met zoete woorden in elkaar geweven tapijt) de aap uit de mouw. Dan leert de goede verstaander wat al die zogenaamd gematigde moslims en al die goedmensen diep in hun binnenste blijkbaar nastreven. Want de oplossing, dames en heren ongelovigen, is toch simpel? Stop met kritiek te leveren op de islam, stop met cartoons te maken van malle Mo, stop met de evolutieleer te onderwijzen, stop met homo’s te gedogen, stop met je vragen te stellen over hoofddoeken, boerka’s en ander textiel, stop met moslimterroristen moslims te noemen. Immers, je ziet wat er van komt: beroepsgekwetsten die in het wilde weg mensen neermaaien en doen alsof de islam daar iets mee te maken heeft.
Kijk, deze treurzang duurt al lang, veel te lang. Kieper die hele mallemolen van “mensenrechten” overboord. Nood breekt wet en de nood is hoog. Repatrieer moslimfundamentalisten, samen met hun familie. Negeer linkse groupuscules die al godwinnend hun gesubsidieerd leven zin geven, leg islamitische klaagcomités het zwijgen op en maak een einde aan de massa-immigratie uit moslimlanden die de hele westerse wereld ontwricht. Je ‘niet prettig voelen’ bij het nemen van drastische beslissingen is egoïstisch. Het nageslacht zal ons laffe en barbaarse ‘niets doen’ (dat enkel onze impotentie weerspiegelt) niet in dank afnemen.
Doen we dit niet en kiezen we ervoor om ons ‘prettig en menslievend’ te voelen, of om ons althans zo voor te doen, dan zal het moslimkritisch barbertje letterlijk hangen. Misschien vindt een of andere toekomstige aardbewoner dan, verstopt ergens diep onder de grond, een kistje met daarin naast onze beenderen de volgende aanzet (dichterlijk vrij naar de 15de-eeuwse Franse dichter Francois Villon):
Gij mensenbroeders die ons overleeft
Gedenkt ons zacht, gedenkt ons niet vilein
Want juist als gij erbarmen met ons heeft
Zal God ook jegens u genadig zijn
U ziet ons hier gelegen per dozijn
Ons vlees, door ons gespijsd tot aan de strot
Is sedert lang verteerd, vergaan, verrot
