Midlifers gooien maar wat graag hun geld naar remakes van hun favoriete spelletjes uit de kinderjaren. Ikzelf waande mij altijd immuun voor dit ‘oprakelen van jeugdsentiment’, maar in het geval van Wonderboy zwicht ik dan toch.
Wonderboy stamt uit de tijd waar Europeanen ook hele andere games konden spelen dan de rest van de wereld. Dat kwam door het ongewone succes dat Sega had in Europa met zijn 8-bitter, de Master System. Terwijl in de jaren 80 Amerika dus louter Mario speelde, speelde wij hier ook Wonderboy, en vooral Wonderboy 3: The Dragon’s Trap.
The Dragon’s Trap is een onvervalste metroidvania uit een tijd ver voordat men die term bezigde; een open-wereld platformer die alle ingrediënten van een moderne adventurengame in zich heeft. Op het oog een variant op Mario, maar in plaats van louter naar rechts lopen kan je in Wonderboy alle kanten op. Geld dat verzameld wordt kan ook echt geïnvesteerd worden in betere wapens en schilden, en door de verschillende gedaanteverwisselingen (je speelt eigenlijk zelden als Wonderboy) opent zich een weelde aan spelvariaties.
Wonderboy 3 was een meesterwerk en dat blijkt het nu nog steeds, zelfs (of juist) omdat het een exacte kopie is dat enkel audiovisueel naar het nu is getild. Nog niet eerder is er een remake verschenen met zo’n obsessie voor het origineel, zo blijkt uit de werkwijze van de makers. De volledige 8-bit versie is hier namelijk ge-reengineerd en als basis gebruikt; waar zelfs met een enkele druk op een knop naar ‘terug te switchen’ is. Weinig oude games zouden zo’n benadering overleven, maar Wonderboy voelt nog zo fris als toen. De makers bewijzen ermee hoezeer het zijn tijd vooruit was.
Wonderboy: The Dragon’s Trap, Lizardcube (Switch, PS4, Xbox One, Steam – Windows)
Eindscore: 5 uit 5
