De politiek heeft een knol van een probleem. Dat er iets mis is met de politiek snappen langzamerhand de meeste mensen. Thierry Baudet legde een kwaad aanwijzende vinger bij de kartelvorming. Het begint nu ook te dagen dat na het in elkaar timmeren van kabinetsakkoorden de niet tot de coalitie behorende partijen net zo goed naar huis kunnen gaan. De roep om referenda is ook een signaal. Maar als een land over een bekwame politieke elite beschikt, zijn referenda niet nodig of alleen bij hoge uitzondering. Wat is het grootste probleem?
Dat is het in de politiek heersende amateurisme. Professionalisering is overal een must, maar niet in de politiek. Wanneer ik naar het ziekenhuis ga en ontdek dat de ziekenhuiszorg is gedemocratiseerd zodat ik in de gelegenheid gesteld wordt per stem mijn keuze van een arts te bepalen, krijg ik een wat unheimisch gevoel. Ik wil een arts van wie ik kan aannemen dat hij zijn werk goed doet, dat wil zeggen, een juiste diagnose kan stellen en effectief kan behandelen. Ik wil niet stemmen maar erop kunnen rekenen dat die arts goed opgeleid en bekwaam is in zijn vak, navenant gepresteerd heeft en zo geselecteerd is. Immers alleen het resultaat telt. Dat is de professionele aanpak.
Bij de politicus ontbreekt deze professionaliteit. Er vind geen selectie plaats op grond van prestaties. De politicus verkoopt praatjes om indruk te maken, probeert met goede bedoelingen, zijn idealen of ideologie mensen voor zich en zijn plannen te winnen zonder dat door hem is aangetoond, wat de effecten zijn wanneer men die plannen gaat realiseren. De politicus is een gelovige, die gelooft in wat hij wil bereiken. Spreekt men over een ‘gedreven’ politicus, dan moet dat een compliment zijn, maar doorgaans is zo’n politicus een ongeleid projectiel. Hij is ook hardleers, want aan feedback doet hij zelden.
Een toonbeeld van politiek amateurisme is Lodewijk Asscher. Ooit begonnen in Amsterdam, waar hij probeerde de raambordelenbusiness als broedplaats van criminaliteit te saneren. Het werd een grandioos fiasco met als grote winnaar de exploitant Charles Geerts, die elders op de aardbol zijn miljoenen zit te tellen, met dank aan Asscher. Miljoenen belastinggeld werden verspild. Toen Asscher zag dat alles anders liep dan hij bedoelde, trok hij het boetekleed aan en voegde hij zich bij zijn al eerder mislukte politieke kameraden in het Agnietenklooster om daar berouwvol over zijn zonden na te denken. Zo had het gemoeten.
Maar nee, hij trok lering uit zijn mislukking door naar Den Haag te gaan, waar hij als minister een prachtige score opbouwde met falend beleid, met het allerhoogste cijfer voor de dba-wetgeving, die chaotiserend werkt en een bureaucratische plaag voor de ondernemers is. De invoering is stopgezet en verschoven naar 2018 en moet gered worden door uitleg en toelichting. Ook dat laatste is een typisch staaltje van amateurisme, waarvan nu al vaststaat dat dit niet gaat werken. Zo ziek is de politiek dat Asscher nog steeds op zijn plek zit. In alle andere sectoren zou hij met zijn verdiensten er al lang uitgeknikkerd zijn.
Een tweede voorbeeld van politiek amateurisme is Jesse Klaver, die hoopte te scoren door de bevlogen idealist uit te hangen Hij eiste in de formatiebesprekingen bij het hoofdstuk immigratie een principiële ondergrens, bestaande uit het recht van alle oorlogsvluchtelingen om in Europa asiel aan te vragen. Dit standpunt zou bij realisering een golf van tientallen miljoenen oorlogsvluchtelingen kunnen veroorzaken die Europa in een chaos zouden storten. Klaver toonde zich blind voor dit mogelijke resultaat. Of wilde hij, wetend dat dit standpunt het niet zou halen, alleen maar goede sier maken met het etaleren van zijn goede bedoeling? Dat is dan stuitend misbruik van de goede bedoeling. Of het blindheid is of misbruik, mensen die zo opereren horen in professionele politiek niet thuis. Er moet een systeem gevonden worden om zulke mensen bij voorbaat te weren. En Klaver dit lezende, moet zijn vertrek aankondigen. Dat zou hem dan eindelijk verdiend respect opleveren.
Het derde voorbeeld van politiek amateurisme raakt zo ongeveer het hele parlement met Henk Kamp als eerst verantwoordelijke minister. Nog niet zo lang geleden werd de mensen door de heersende priesterkaste wijsgemaakt dat als ze in staat van doodzonde sterven de afdaling naar de hel vaststaat. Wij hebben tegenwoordig een nieuwe religie, groen van kleur, met een priesterkaste bestaande uit wetenschappers, industriëlen, politici, ambtenaren, docenten, mediamensen en dergelijke, die met elkaar gemeenschappelijk hebben dat zij profiteurs van de nieuwe religie zijn. Zij prediken dat als de mensheid zich niet snel bekeert en heel veel geld gaat uitgeven aan de door de priesterkaste aangewezen doelen, de mensheid op een catastrofale opwarming van de aarde afstevent, de hel op aarde. Zij hebben een afgodsbeeld opgericht waarop met grote letters geschreven staat: doneer ons veel subsidiegeld, zodat wij de aarde kunnen redden van de ondergang door de CO2.
Wie kritisch naar deze hype kijkt en een diagnose stelt, stelt vast dat zulke beweringen stoelen op modellen. Die modellen zijn de lemen voeten van het afgodsbeeld. Stoot de lemen voeten kapot en het afgodsbeeld valt in duigen. En dat gaat ook gebeuren. Modellen zijn immers de werkelijkheid niet. Wanneer het CPB een keer meemaakt dat de werkelijkheid zich gedraagt volgens het model van het CPB, dan bouwen ze daar een feestje, één keer in de zoveel jaar. Elke econoom die met modellen werkt, weet dat de werkelijkheid niet in modellen voorgesteld kan worden, wel min of meer benaderd. De werkelijkheid van het klimaat is vele malen gecompliceerder dan de economische realiteit.
Wie dat bedenkt, is in één keer af van het geloof hechten aan de klimaatmodellen. Er zijn klimaatwetenschappers die modellen maken voor de werkelijkheid een eeuw later. Hechten wij daar waarde aan terwijl zulke wetenschappers nog niet in staat zijn een goed model voor het weer over 14 dagen te maken? In feite zijn die klimaatmodellen indirect modellen van de belangen van de alarmistische wetenschappers en hun kompanen. Het hele CO2-verhaal met alles wat er aan vastzit heeft als kern een door commerciële belangen en emotionele betrokkenheid gevormd paradigma. De bedrijven protesteerden heftig toen Donald Trump meedeelde dat de VS zich niet gebonden weet aan Parijs. Daarin uitte zich hun commerciële vrees dat het nieuwe prachtige verdienmodel van de CO2-hype er aan zou gaan.
Geen enkel paradigma heeft het eeuwige leven. De lemen voeten van het afgodsbeeld worden een keer stuk gestoten. Deze hype zal sneller verdwijnen dan mensen nu denken, omdat deze hype stukstoot op de werkelijkheid. We zullen daarna naar een schoner milieu blijven streven en zuinig willen omgaan met fossiele energie, maar de gekte van het CO2-verhaal is dan voorbij. De grootverdieners in de wereld zullen er goed aan verdiend hebben en de gewone burgers zullen de rekening hebben betaald. Hadden wij nu professioneel opererende politici, die een probleem zorgvuldig kunnen diagnosticeren, dan was de hype nooit goed van de grond gekomen en hadden wij onze energie en geld in iets beters kunnen steken.
Drie voorbeelden die doen verzuchten: hadden wij maar professionele politici. Dan ging het ook in andere kwesties niet voortdurend mis. De amateurs van de overheid doen vaak iets niet goed. De blunders rijgen zich in de loop der jaren als kettingkralen aan elkaar: Fyra-drama, HSL-drama, toeslagendrama, belastingreorganisatie-drama, drama van de reorganisatie van de Nationale Politie, het multiculturele en Islam-drama, het drama van de CO2-gekte enz.
Straks staan ze er weer op het bordes, de amateurs, vast allemaal intelligente mensen, die goed kunnen babbelen, met voor ons als enige zekerheid dat ze er weer een bende van gaan maken.
