Journalisten die – ook maar via twitter – in communicatie staan met leden van een vermeend extreme of alternatieve rechtse club, maken blijkbaar deel uit van hetzelfde netwerk. Hunter S. Thompson draait zich om in zijn graf mompelende: “Dus toen ik in de jaren zestig vorige eeuw met Hells Angels optrok, was ik er zeker zelf ééntje?”
Verslaggever Dimitri Tokmetzis, van De Correspondent, noemt zijn nieuwsbrief – uit valse bescheidenheid – “Een kleine analyse van de jongste Nederlandse alt-right-club Erkenbrand.”
Maar van ‘een kleine analyse’ van die club is vooralsnog geen sprake. Wel van een cliffhanger met de belofte dat hij dit in de toekomst gaat doen. Hij brengt vandaag simpelweg in kaart wie er communicatietechnisch contact hebben gehad. Dit zou een prestatie zijn geweest voor een seniele aardrijkskundeleraar uit achttienhonderdzesenzeventig, echter in ons hyperconnected communicatietijdperk is het suggestief nepnieuws met een cliffhanger.
Bij De Correspondent lijkt de reallifesoap tot journalistiek verworden. Of eerder andersom: bij DC maken ze van journalistiek een langlopende soapopera. Geen afgeronde onthullingen of feiten zwart op wit, néén, juist niet; verdachtmakingen, intrige, namedropping en dagelijkse emotie achter een betaalmuur. House of Cards op Netflix is er nog heilig bij.
Het zou me niets verbazen als we – de betalende sekteleden althans – begin tweeduizendenachttien mogen stemmen op welke correspondent mag blijven en welke weg moet: “Lustrumseizoen De Correspondent 2013-2018: sms ‘WEG’ bij de avatar van de auteur die u de wereld van minder context wil laten voorzien!”
Om af te sluiten: verslag en media-uitingen welke niet sektarisch vanachter een betaalmuur plaatsvinden, maar daarentegen open in de publieke ruimte beschikbaar zijn, kan men niet verwijten lid van een privé-netwerk of groep te zijn. Integendeel. Een krant is traditioneel juist een medium dat niet privé is maar juist publiek. Maar bij de correspondent hebben ze daar misschien nog progressieve en verlichtte utopische ideeën over.
Ik denk dat het nieuws, het verhaal centraal moet staan en nooit de persoon met zijn privé nieuwsbriefje veilig gedeeld tussen hem en de leden van de club. Dat stinkt namelijk al heel snel als het wel in de openbaarheid komt zoals vandaag. Misschien is het geen toeval dat dit lopende schoolkrantje gedeeld werd op de dag dat de basisschoolleraren staakten?
