U herinnert het zich vast nog: een vrouw in een blauwe burkini die in haar eentje op een vol strand ging liggen aan de Côte d’Azur, zonder badhandoek of andere spullen die badgasten normaal gesproken bij zich hebben, maar wel met een professionele fotograaf op strategische afstand gepositioneerd. Het werkte: een paar onhandige agenten kwamen de vrouw verzoeken of een badpak aan te trekken, of op te zouten. De gemeente had immers een verbod op burkini’s ingesteld.
Klik, klik, klik, het ging de hele wereld over, wat een vreselijk islamofobisch land, dat Frankrijk. Dat de vrouw een bekende salafistische actievoerder was, speciaal ingevlogen uit Parijs voor deze stunt, en dat ze voortdurend recht in de lens keek omdat ze wist waar de fotograaf was, daar werd nauwelijks over gesproken.
Zogenaamde feministes in Nederland trokken meteen een burkini aan om daarmee op het strand van Scheveningen te gaan zitten. Die actie was binnen een half uur weer voorbij omdat ze het te warm kregen. Kun je nagaan hoe warm je het aan de Côte d’Azur krijgt in zo’n pak.
Engnek Marwan Muhamed van de Franse vereniging tegen islamofobie was degene die de publiciteitsstunt aan de Côte d’Azur had georganiseerd. U weet nog wel: de man die hoopt dat Frankrijk en de hele wereld over 30 jaar islamitisch zijn, en meteen naar de rechter stapt als iemand zegt dat ie gek is om zo te denken.
De man laat niets onbenut om zijn salafistische islam rectaal bij de burger in te brengen, onder het roepen van ‘islamofobie!’. De burkini bleek een uitgelezen instrument om de burger nog wat verder te laten bukken. Vorig jaar ging de integrale buitenlandse pers er met boter en suiker in, met dank aan nep-feministes over de hele wereld.
Muhamed heeft al aangekondigd dat zijn club opnieuw iedere gemeente voor de rechter gaat slepen die iets tegen de burkini wil ondernemen. Het vervelende is dat hij over het algemeen in hoger beroep gelijk kreeg, vooral omdat gemeentes nogal onhandig waren geweest met het formuleren van hun verbod.
Inmiddels is de bel gegaan voor de tweede ronde van de burkini-kermis.
Een in Frankrijk geboren Algerijnse miljonair die alle boetes betaalt, uitgedeeld aan vrouwen die in burqa of niqab over straat lopen in België en Frankrijk, een zekere Rachid Nekkaz, had dit jaar tijdens het filmfestival in Cannes een paar dames uit Parijs over laten komen om in een burkini te gaan zwemmen in zee. Hij was er in zijn pak naast gaan staan in het water, een glas champagne in de hand.
Het werd een pathetische vertoning, uiteindelijk werden alle betrokkenen opgepakt wegens verstoring van de openbare orde, maar heel snel weer losgelaten. Publiciteit was er nauwelijks.
Deze Nekkaz, hoogopgeleid maar rijk geworden in onroerend goed, gaf zijn Franse staatsburgerschap op om in Algerije aan de presidentsverkiezingen mee te kunnen doen, nadat hij eerder al in Frankrijk vergeefs had geprobeerd presidentskandidaat te worden. Hij zegt zelf geen fan van de niqab en de burkini te zijn, maar tot elke prijs het recht van vrouwen te willen verdedigen om zo’n ding aan te trekken. Zo ongeveer wat een internationaal gezelschap van nep-feministes voortdurend roept. Dat gemeentes in Frankrijk de anti-burkini maatregel hadden genomen omdat ze de burkini in strijd achtten met vrouwenrechten en met de scheiding tussen kerk en staat, die in Frankrijk grondwettelijk is verankerd, daar had vorig jaar bijna niemand het over.
De burkini heeft niets, maar dan ook niets met de vrijheid van vrouwen te maken om zich te kleden zoals ze willen. Het ding is een een symbool van vrouwenonderdrukking, en aan de Côte d’Azur is het een provocatie van de politieke islam, zeg maar zoals Hamas zijn raketten bij voorkeur vanuit een lagere school afschiet.
Het laatste nieuws is dat het bestuur van verreweg de grootste gemeente in Frankrijk met een strand, Marseille, dit jaar een regel heeft ingesteld die ‘gekleed’ baden verbiedt, met als argument dat het voor reddingsdiensten te moeilijk is om in lappen gehulde drenkelingen uit het water te vissen.
Ik vermoed dat ze er onder het geweld van de juridische jihad niet mee wegkomen.
Maar niet getreurd, er is nu ook hulp uit zeer onverwachte hoek.
Tripoli, niet de hoofdstad van Libië maar de tweede stad van Libanon, met enorme stranden, staat niet echt bekend om zijn islamofobische leefklimaat. Toch werd een vrouw in burkini, die zich persé tussen badgasten in doorsnee badkleding wilde begeven, door een shariarechtbank in het ongelijk gesteld. Ze was door de eigenaar van het gemengde en liberale privéstrand dat ze wilde betreden, teruggestuurd naar een strand gereserveerd voor vrouwen in burkini, en had vervolgens een klacht in gediend bij deze rechtbank. Die vond dat ze op haar eigen strand had moeten blijven.
Rechter sjeik Hassan Chehade had een aantal argumenten, waarvan dit verreweg het aardigste is: religie is geen bouwpakket, je kunt er niet uithalen wat je fijn vindt en de rest aan je laars lappen. Een vrouw die met haar vroomheid te koop wil lopen door zich in burkini op te dringen aan andere badgasten, vindt het kennelijk geen probleem om zich badend tussen mannen te begeven die niet haar vader, haar broer of haar echtgenoot zijn. Helemaal fout en haram.
De sjeik vond ook dat de eigenaar van het strand het recht had zelf uit te maken in welke kleding mensen wel of niet op zijn strand mochten zitten. Dit kunnen de Franse salafisten in hun zak steken: zij vinden dat alle wetten en rechten moeten wijken als het om hun religie gaat.
En dat is nog niet alles. Een vrouw die zich al dan niet in burkini tussen mannelijke badgasten begeeft, overtreedt een reeks religieuze regels, aldus de sjeik. Zo ziet ze de intieme delen van mannen in zwembroek. Ai! Sharia-juridisch is bij de man alles intiem dat zich tussen de navel en de knie bevindt, bij de vrouw alles van het haar tot de tenen. Tenslotte maakt zelfs een burkini de vormen van een vrouw zichtbaar voor een man, zeker als je er net mee in zee bent geweest. Dat moeten we niet willen.
De conclusie van de rechter-sjeik luidt dan ook dat een oprecht vrome vrouw hoe dan ook niets te zoeken heeft op een gemengd strand, maar gewoon tussen haar naaste familie en andere vrouwen moet blijven zitten.
De sjeik zei ook nog dat de burkini ten onrechte een instrument is geworden van de politieke islam, en dat dit ongewenste verschijnsel in Frankrijk was begonnen. Wat een verstandige man. Voor de ware gelovige is de politieke islam zo haram als het maar kan. Dat zeg ik.
Ik hou u op de hoogte.
