Voor de Europese Central Bank (ECB) is de prijs van goud gelijk aan die van stront. Goudgerand zijn, naar vele maatstaven, de staatsobligaties van Duitsland, Nederland en zelfs ook Denemarken, dat met haar lokale munt, de Deense Kroon, vastgeklonken zit aan de waarde van de euro. Stront, dus van weinig waarde, zijn de staatsobligaties van landen als Portugal, Italië, en naar wij allen weten Griekenland.
Sinds enige kwartalen is het politiek van de (ECB) om staatsleningen van eurolanden op te kopen, ongeacht de kwaliteit van het desbetreffende land en, dit is opmerkelijk, ongeacht of deze landen zich houden aan de budgetregels zoals opgesteld door de Europese Commissie. Genoemde drie Zuid-Europese landen houden zich consequent nooit aan gemaakte afspraken. Overigens lapt ook Frankrijk de budgetregels van Brussel al tien jaar aan zijn laars. Verbetering van opstelling is voorlopig niet te verwachten.
ECB-bestuursvoorzitter Mario Draghi koopt elke maand ruim 70 miljard euro op aan voornamelijk staatsleningen. Dit aankoopbeleid heeft onder meer de grootte van de uitstaande schuld van het betreffende land als meetpunt. Dat komt overigens overeen met de beleggingsmethodiek bij onze grote pensioenfondsen: deze noemen dat met een duur woord ‘benchmark-beleggen’. Maakt de Duitse en Italiaanse staatsschuld ieder 25 procent uit van de cumulatieve staatsschuld in de eurozone, dan beleggen ABP & PGGM naar rato 50 procent van hun (euro)staatsleningenportefeuille in deze schuldtitels.
Nu is het magische van het euronieuws van de voorbije weken dat de Italiaanse overheid met vele miljarden aan staatsgeld grote en middelgrote banken van een gewisse ondergang heeft mogen redden. Blijkbaar heeft de Italiaanse overheid daarbij medewerking van Brussel gekregen. Bijzonder, want tegen de Brusselse afspraken in mag de (Italiaanse) belastingbetaler nu weer opdraaien voor de malheur van grote gevestigde bankiersnamen in thuisland Italië. Maar Italië koerst al richting een niet meer terug te betalen staatsschuld van 2500 miljard euro (bij een BBP van 1400 miljard euro). De financiële ratio’s van Italië beginnen, zeker op de nu beoefende wijze, verdacht veel op die van Griekenland te gaan lijken.
Wat mag dan verbazen? Zowel de ECB als ook onze grote pensioenfondsen kopen, want zo is het systeem nu eenmaal, meer en meer van deze waardeloze staatsleningen op. Hoe meer schuld men opstapelt, des te groter is de honger naar dit waardeloze schuldpapier.Nederland gaat zo tweemaal opdraaien voor de aanstormende ellende die Italië binnen de eurorozone gaat veroorzaken.
Nederland draait sowieso op voor een relatief groot deel van de stroppen die de ECB zal hebben. Onze pensioenfondsen beschikken over enkele honderden miljarden aan Zuid-Europese staatsleningen die weinig tot niets waard zullen blijken te zijn. En maar meer opkopen van deze onwelriekende schuldtitels.
Zowel de bestuurders van de ECB, als ook de duurbetaalde vergadertijgers van onze pensioenfondsen, gaan erg onzorgvuldig om met de spaarpotten van anderen. De Europese Commissie denkt nu na over wie het begrotingsgat, dat achter blijft na de Brexit, moet gaan opvullen. Nu is dat is heel makkelijk: begin eerst maar eens die tienduizenden werknemers van de supranationale organisaties in Brussel, Straatsburg, Luxemburg, Frankfurt, etc. belasting te laten betalen. Dat levert een zo schunnig bedrag op dat het geopperde probleem snel als sneeuw voor de zon verdwenen zal zijn.
Er is een crisis in de maak die veel lijkt op die van tien jaar geleden. Toen waren het met toenaam de waarderingsbureau’s als Moody’s en Standard & Poor die tegen betaling bereid waren de stempel ‘goud” af te geven op voorverpakte obligaties die eigenlijk het predicaat ‘stront’ verdienden. Nu doet de ECB dit spelletje binnen de Europese familie dunnetjes over. ‘Goud’ en ‘stront’ is Draghi eender. Als dit opkoopspelletje binnenkort eindigt, gaat de laatste hoop ernstig meuren. Daarna ontploft de bom, en alle politici, ook de niet-belastingbetalende Brusselse politici, zullen in koor roepen: ”Wir haben es nicht gewusst”.
Alleen kan het zijn dat de macht van bepaalde Italiaanse loges zo machtig zal blijken te zijn dat Nederland en Duitsland zullen moeten buigen en accepteren dat alle door de eurolanden opeengestapelde schulden, officieel als ‘gelijk’ gewaardeerd gaan worden. Een wens van juist die landen die het nooit zo nauw hebben genomen met het op laten lopen van de staatsschuld. Nederland en Duitsland zijn voorlopig tegen. Nederland zal in dit scenario stevig bloeden. Nederland heeft, als het de Italiaanse of Portugese rekenmethodiek zou hanteren, geen enkele staatsschuld. (ABP & PGGM bezitten samen meer dan de grootte van onze totale staatsschuld!).
Er is een uitweg, maar waar op veel van mijn columns ook door politici in Den Haag regelmatig wordt gereageerd, heb ik op columns over dit onderwerp tot nu toe nog nooit een reactie gehad. Wie durft nu? Ik heb mijn hoop gevestigd op Thierry Baudet, die ik laatst tijdens het politieke debat van begin maart 2017 in de Rode Hoed te Amsterdam heb leren kennen.
Help, er is stront aan de knikker! Wie wil Nederland voor de financiële afgrond behoeden? Thierry?
