Ik keek uit naar de opgepoetste versies van Crash Bandicoot. Niet eens omdat ik ze zelf zo graag wilde herbeleven, maar voornamelijk omdat ik mijn vierjarige dochter graag een controller in de hand duw. Want er is voor haar weinig tofs te spelen. En omdat ik haar liever ver hou van cynische ipad-spelletjes, ze voor Mortal Kombat zeker vijf moet zijn, leek de Bandicoot mij ideaal voor haar.
Maar na een kwartier spelen – juist toen ik net lekker zat te facebooken – trok ze aan m’n broek en zei: “Pappa, het is te moeilijk”. Ik keek uit mijn telefoon op naar het scherm en zag hoe ze steeds tegen een schildpad aanliep, of in het ravijntje ervoor viel. “Pappa zal het even voordoen”, brieste ik terwijl ik de controller uit haar handjes rukte.
In de minuten die volgde zag ze pappa in ravijntjes vallen en tegen schildpadjes aanlopen tot alle levens erdoorheen waren. Terwijl we samen naar het game over-scherm keken mompelde ik: “Er is vast iets mis met de controller.”
Het lag alleen niet aan de controller. Crash Bandicoot is – hoe schattig ook – hard as nails. Voor goede platformers geldt dat een hoge moeilijkheidsgraad nooit echt frustrerend zal voelen zolang (hoe tegenstrijdig dit ook klinkt) de schuld bij de speler gelegd wordt. Maar Crash Bandicoot zit vol goedkope valstrikken die je onmogelijk ziet aankomen, gemaakt om je op stuk te laten lopen. Levels zitten vaak vol vijanden met onduidelijke hit-detectie en onaangekondigde obstakels waar je pas na na meerdere keren op doodgaan een beetje grip op krijgt.
Op zich is er te leven met deze trial & error gameplay, maar dan moet niet ook de besturing te wensen overlaten. Crash loopt hectisch en onprecies en de vreselijke voertuig-levels verleiden zelfs ouderwets om controllers tegen muren te smijten.
Het voelt oneerlijk zo streng te zijn op zulke goede remakes van een serie waar ik meen ik ooit lol aan beleefde. Maar dat het destijds de beste 3D-platformers waren, betekent niet dat het dat nu nog steeds is; waarschijnlijk was ik ook nogal onder de indruk van de looks. In 2017 laat de Bandicoot vooral zien dat precisiesprongen in de derde dimensie nooit echt een goed idee zijn geweest.
Crash Bandicoot N Sane Trilogy – PS4
Eindoordeel: 2 uit 5
