Hee hoi! Niet Chris Aalberts hier, maar zijn plaatsvervanger op aarde gedurende diens pelgrimage in het Heilige Land. Je zou kunnen zeggen dat ik eindelijk mijn kans schoon zag om bij wijze van verkapte sollicitatie een gooi te doen naar de felbegeerde maar voortdurend onvervulde vacature politiek verslaggever van TPO. De hoofdredacteur dezer blogsites weet natuurlijk dondersgoed dat ik weet dat hij weet dat ik bijkans alles zou doen voor het begeerde carte blanche perspapiertje dat mij in het vooruitzicht is gesteld zolang ik maar ‘heel erg hard’ mijn best doe. Soms ontvang ik middernachtelijke berichten in de trant van ‘ga zo door, gemankeerde provinciaal- je bent er bijna!’ etc., gevolgd door wekenlange radiostilte als ik weer eens heel voorzichtig informeer naar de stand van zaken.
U merkt al dat de arme provinciaal er driemaal zo hard aan moet trekken om van de roemresten te mogen eten die van de grootstedelijke tafel vallen, en dan ben ik nog man! Moet je indenken hoe het de vrouwtjes moet vergaan wanneer ze ambities koesteren die verder reiken dan het aanrecht. Als de dames daarbij het ongeluk hebben in de provincie te zijn geboren, is het helemaal kans verkeken, hoewel dat in de ogen van grachtengordeldieren denkelijk wordt gezien als meer dan men verdient. Dat wordt dus driedubbelextra m’n best doen; je hoeft immers maar één of twee slordige fouten te maken en elke kans op een column in een groot- of middelgroot weekblad is voorgoed verkeken.
Schuilt er in mij dan tóch een politiek verslaggever, vroeg ik mij hardop af, waarna mijn vrouw onbedaarlijk begon te schaterlachen, even later vergezeld door mijn zoon (7), mijn schoonmoeder, de buren en onze geadopteerde kater. Dus toen mij ter ore kwam dat het Forum voor Democratie op uitbedrolafstand van Veghel een avondje had georganiseerd in het nabijgelegen Vught, brak het angstzweet mij uit. Ik klemde een potlood achter het linkeroor en vervoegde mij bij het paradepaardje van het hotelketen Van der Valk in de Lage Landen: Villa Wannsee de Witte te Vught. Maar ik had mijn telex nog niet warmgedraaid (met de hand) of ik werd bevangen door een wilde, redeloze paniek; want lieve God, hoe vang je in vredesnaam met zoiets aan?
Omdat oppergod Chris Aalberts niet beschikbaar was voor commentaar, want vermoedelijk briefjes in de Klaagmuur aan het proppen, en Willem Oltmans nog steeds dood, moest ik mij tevreden stellen met de influisteringen van Kay van de Linde á 300 euri per half uur. Grotendeels weggegooid geld kan ik u zeggen, hoewel Kay mij in elk geval wél aan het verstand wist te brengen dat de hoeveelheid pruimrijpe milfs minder bepalend zijn voor het wel of niet verslag doen van partijbijeenkomsten dan ik zelf altijd had verondersteld. Immers, als dát het criterium was, had ik mij wel bij de lokale VVD vervoegd in wiens gelederen de droeve damespracht aan het partijbestuur koekt als honing aan de raat.
Zelfs voor de Bosschenaar is een Van der Valk, in Vught, te veel van het goede. Hoe deprimerend wil je ‘m hebben, vrienden? Alleen Vlijmen was misschien erger geweest, vooral in combinatie met een nogal bedremmeld uitziende delegatie middenkleinbedrijviërs uit de regio, maar bekend terrein voor uw verslaggever die zich in een donkerbruin verleden als 17-jarige Clearasil-grootverbruiker uit den naad heeft gewerkt in ditzelfde eet, drink- en slaapestablishment, je weet wel: biertjes tappen voor de bediening, wijnglazen poleren, drie minuten voor sluitingstijd nog even indrinken op kosten van de baas door tien Bacardi-cola’s naar achteren te klappen, dat werk. Vermakelijk ook altijd waren de uitstapjes naar de keuken waar men een blik kon werpen op een buitengewoon efficiënt opererende Al Qaida-cel die de schnitzels afbakte voor de lokale middenstand, en met de grootst mogelijke zorg op elk schoteltje appelmoes een bloedrode kers © plaatste.
Los van het feit dat de Schultenbrau in geen velden of wegen te bekennen was (Oranjeboom serveerden ze er geloof ik, en snacks die je nog niet aan je uitgehongerde hamster zou voeren) biedt De Witte een nogal sombere, versomberde aanblik, zelfs gesilhouetteerd tegen de achtergrond van ‘het Bossche Broek’: een polderuitgraving aan de oude stadswal waar de bezettende Spanjaarden vier eeuwen terug tijdens het Beleg van ’s-Hertogenbosch vergeefs de bloedhond van Oranje-Nassau (Frederik Hendrik) buiten de poorten probeerden te houden. Nu en dan, tussen de potsierlijke fopkroonluchters en bakjes pepermunt, bood een raam een aangename uitkijk op de achterliggende polder badend in de late zon.
Blikkend door een zonnebril ter wering van niet alleen de zon gleden mijn ogen over het gezelschap hier verzameld om de illustere Thierry en Theo eindelijk in levende lijve te aanschouwen. En er viel wat te aanschouwen. Theo Hiddema schreed meer dan liep als een soort goed geklede generaal Ludendorff door de zalen, in schril contrast met de nummer één van de partij die een energieke Rudolf Hess-achtige indruk maakte, maar dan knapper en naar mijn weten niet in het bezit van een vliegbrevet.
Keurige middenstanders en ander wetsgetrouw publiek (herkenbaar aan het hoge C&A-krijtstrepenpak-gehalte) mengde zich met de aanwas piepjonge studenten- strak in het pak- die in grotere getale waren toegestroomd dan waarop de gastheer had gerekend. Noem het toeval, maar het was wel erg opvallend dat juist deze groepen, jeugd en MKB’ers, destijds in ruime mate vertegenwoordigd waren in de Beierse Bierkeller-bijeenkomsten, nietwaar? En dong de gewezen ansichtkaartschilder uit Braunau am Inn niet óók naar de gunsten der MKB’ers? Hm? Hm?
Voor de onnozele buitenstaander had de bijeenkomst er alle schijn van door goddelijke redelijkheid te zijn ingegeven. De taal was verdacht inhoudelijk. Zo werd bijvoorbeeld regelmatig het woord “democratie” in de mond genomen, en werd er op grond van inhoudelijkheid gesproken over verschillende politieke en maatschappelijke kwesties. Wat vooral opviel tijdens de presentatie waren de zorgvuldig vermeden, nadrukkelijk niet in de mond genomen guurpopulistische krachttermen waaraan wij den cryptonazi herkennen, überhaupt de afwezigheid van elk sluimerfascistisch woordgebruik waaraan de Anne-Fleurtjes van deze wereld een broertje dood hebben, zoals we weten.
Allemaal slinkse berekening natuurlijk, want nadere beschouwing leert dat beide heren honing droegen op de tong, daarmee misschien de aanwezige belangstellenden een rad voor de ogen draaiend, maar de aanhangers van het eerste uur kun je niet zo gemakkelijk van de wijs brengen, gewend als men is aan dit soort noodzakelijke tegemoetkomingen om het werkelijke oogmerk der partij te verduisteren, te weten de totale omvolking van het Westen, inclusief deportaties, reeds in detail uitgewerkt met spoorboekjes, logistieke schema’s en dergelijke, te implementeren zodra is afgerekend met het kartel.
Ik durf te zweren op enig moment diverse aanwezigen veelbetekenend-samenzweerderig naar elkaar te hebben zien wenken in het voorbijgaan, compleet met piramidale handgebaren, ongetwijfeld broedend op een of ander sinister kartelpartij-omverwerpingsplot. Roodwitzwartgekleurde vlaggetjes verdwenen in colbertmouwen voordat men de emblemen kon onderscheiden, de sporen van haastig afgeschoren bloksnorretjes nog net zichtbaar- en als je heel goed keek kon je zelfs het silhouet van een verdwaalde spuuglok ontwaren op het voorhoofd, haastig achterwaarts tegen de schedel gekamd met snelgel om elke verdachtmaking van een ophanden zijnde Bierkellerputsch plausibel te kunnen ontkennen; en het was geloof ik uitsluitend uit berekening dat men geen Germania-maquette had uitgestald in de foyer, want je weet nooit of een of andere linksleunende journalist van het Brabants Lachblad ermee wegloopt om de sprong naar een of andere landelijke fatsoenscourant te maken.
Je kunt niet zeggen dat de linkse kerk bij monde van Erik van Muiswinkel en andere criticasters van de snelgekwetste persuasie ons niet hebben gewaarschuwd voor de onfrisse intenties van de heren Baudrich, Hitlerma en Ramagoering. Wij weten gelukkig wel beter.
Dit artikel is satire, en ironisch bedoeld. We gaan dat verder niet uitleggen, maar toch.
