‘Al lachend zegt een zot de waarheid!’ (Vlaams gezegde).
‘Groot-Brittannië is op weg om zelf een zwarte kolonie te worden!’ en ‘Groot-Brittannië moet blank blijven!’ U mag enkele malen raden wie deze politiek niet zo correcte uitspraken op zijn palmares heeft staan.
Neen, het is niet Nigel Farage. Ook niet Donald Trump, Steve Bannon of Tupac Shakur. Het antwoord is: Eric Clapton! Juist, Eric fucking Clapton! Mister ‘Cocaine’ liet zich voornoemde uitspraken ontvallen tijdens een concert dat hij gaf in het Odeon Theatre in Birmingham, op 5 augustus 1976(!). Clapton zag, zoals zovele andere Britten toentertijd, hoe zijn land geleidelijk aan overbevolkt raakte. Een feit dat ook toen al op het conto mocht worden geschreven van de massa-immigratiewaan die West-Europa toen al in haar greep had. Het National Front (de Britse nationalistische partij) werd populairder en ook bepaalde politici ter rechterzijde beseften hoe ontwrichtend dat ganse immigratieverhaal in de praktijk was. Een daarvan, Enoch Powell (een Conservative) gaf kort voor Claptons optreden in Birmingham zijn fameuze Rivers of Blood-speech. Daarin waarschuwde hij voor de nefaste uitwerking van het immigratiebeleid op de Britse samenleving. Vooral de influx van tienduizenden immigranten jaar na jaar zou in de toekomst zorgen voor het onherkenbaar worden van de Britse samenleving.
Zoveel schaamteloze realiteitszin deed de haren ten berge rijzen van seventies-do gooders. Een van de meest gerenommeerde Britse goedmensen van dat moment was ‘politiek activist’ en ‘performer’ Red Saunders (Saunders, ‘die-eigenlijk-David-heet-maar-dat-klinkt-niet-linksactivistisch-genoeg’, was fotograaf voor The Sunday Times, wat enkel aantoont hoezeer journalistiek en links activisme ook toen two of a kind waren).
Net zoals Dominique Willaert, artistiek leider van het sociaalartistiek netwerk Victoria Deluxe in Vlaanderen – Dominique kwam onlangs in het nieuws omdat hij steevast de lezingen van ‘staatssecretaris van migrationele zaken’ Theo Francken verstoort, wegens ‘te rechts’ – maakte Red Saunders deel uit van het ‘radicale theatercollectief’ CAST. CAST was opgericht in 1965, uit onvrede met de versplinterde communistische partij, die volgens de CAST-oprichters ‘niet radicaal genoeg was.’ Dan weet u meteen hoe laat het is en waar moraaldemagoog Rode Saunders voor stond.
Saunders, zoals alle moraalkeizers altijd klaar om op de fatsoensbarricades te gaan staan, richtte stante pede Rock Against Racism (RAR) op. Goed gezien van Red ‘voor mij een Goelagarchipel graag en doe mijn kameraden van het RAR-bestuur er ook eentje’ Saunders. Jongeren op een hippe manier voor je kar spannen door als rockconcerten vermomde politieke evenementen op poten te zetten is lekker makkelijk. Bovendien kan je handig gebruik maken van de sowieso al enorm grote groepsdruk waaraan jeugdigen onderhevig zijn. Als alle in die periode populaire groepen (The Clash en een resem andere punkgroepen werden op gewiekste wijze in de leftwing-cultus ingelijfd) meedoen met de RAR-concerten, wie ben jij dan als zestienjarige pukkelkop die net als al die andere zestienjarige pukkelkoppen populair wil zijn onder zestienjarige pukkelkoppen? Juist, niemand. Linkse slogans uitkramen en zeggen dat je ‘tegen racisme en fascisme’ bent is dan, zeker als dat mainstream is geworden in je peergroup, je ticket naar eeuwige teenagerroem.
Dát, en daarbij gevoegd het bijna ziekelijke schuldgevoel dat de westerse mens werd aangepraat na WOII, zorgde en zorgt ervoor dat een groot deel der mensen uit onze contreien braaf en gedwee meelopen met datgene wat wandelende morele kompassen genre Red Saunders voorschrijven. De conformistische aard van de mens is nu eenmaal wat ze is.
Maar zoals dat gaat, er waren mededingers die evenzeer met de kroon van het keizerrijk Moralia wilden gaan lopen. De in 1975 door de Socialist Workers Party opgerichte Anti Nazi League mocht ook een policorduit in het deugdenzakje doen. De RAR-evenementen werden een samenwerkingsverband tussen trotskisten, leninisten, stalinisten, opportunistische kapitalisten en rechttoe rechtaan slijmballen die populair wilden zijn maar eigenlijk geen eigen mening hadden en zich dan maar anarchisten noemden.
Eind jaren tachtig nam jong rood geweld de fakkel over van haar stilaan bejaarde voorgangers. Om ‘een dam op te werpen tegen rechts’ (geeuw) kwamen enkele originele denkers/artiesten op het idee om Red Wedge op te richten. Met een logo ontleend aan de Sovjetschilder El Lissitsky en trendy songs die linksigheid als de finalisering van de menselijke geschiedenis bezongen, orakelden Billy ‘ik stuur mijn kinderen naar witte scholen maar iedereen anders moet dat lekker niet doen’ Bragg en Jimmy ‘Don’t leave me this gay’ Sommerville hoe slecht rechtse mensen wel niet zijn. Doel van de Wedgers? ‘Jongeren warm maken om zich te engageren bij de Labourpartij (en/of andere linkse partijen).’ (Waaw, echte rebellen die Wedgers!)
Nu, jaren later, zien we dat politiek het nog steeds goed doet op festivalweides. Saunders, Bragg en Freek de Jonge hebben geen muizen gebaard. Lege hulzenretoriek uit de leftwingkoker is hotter dan hot, zij het meteen ook leger dan leeg. Op het Glastonbury-festival in Groot-Brittannië mocht niemand minder dan hardcore-leftwinger Jeremy Corbyn zijn zegje komen doen. Festivalbaas Michael Eavis, niet gespeend van enige bescheidenheid of objectiviteit, achtte het de geschikte locatie en het geschikte moment om het jeugdige volkje altegaar eens goed de linkse idealen (nogmaals) in te peperen. Rebels als het is, applaudisseerde het net van schaamhaar voorziene volkje voor de briljante woorden die zinnen werden en tenslotte onvergetelijke visioenen van de commun…, excuses: sociaaldemocraat(!), Corbyn. Elke letter die over deze Lenin-avatar zijn lippen huppelde werd door het zeer kritische publiek op extatische kreten onthaald. Al had Corbyn gezegd dat hij een granaat bij zich had en dat hij die in het publiek zou gooien, dan nog zouden de tienduizenden zelfverklaarde non-conformisten al ‘Co-ho-ho-ho-rbyn’ zingend euforisch hebben toegezongen.
‘Allemaal goed en wel wat u hierboven allemaal heeft aangekaart’, zult u denken, ‘maar wat is nu de moraal van het verhaal?’ Wel, de moraal, beste mensen, zit hem in het dubbele ervan. Want vergelijkt u nu eens de pathetische hetze die gecreëerd werd naar aanleiding van Eric Claptons uitspraken (vakbonden die gemobiliseerd werden, de culturele wereld die betrokken werd, de breed uitgesmeerde media-aandacht) met de hetze die ontstond nadat commie Corbyn zijn volkstoespraak hield op de door politieke luieriken bevolkte grasmat van Glastonbury. Inderdaad, geen kat die maalde om de politieke speech van Corbyn. Het gros van de media leek het hooguit wat ludiek, lollig en ‘een teken dat jongeren het hart op de juiste plaats hebben’ te vinden. Probeer u eens voor te stellen dat Thierry Baudet zou komen speechen op Pinkpop. Een claptoniaanse hetze zou zijn deel zijn.
Toegegeven, Clapton (sowieso al niet vies van zaken die om hun onder meer verslavende werking bekend staan) was niet bepaald nuchter op 5 augustus 1976. Doch, achtentwintig jaar later (2004) wist hij in een interview in Uncut mag zijn illustere uitspraken van zovele jaren terug kracht bij te zetten door te zeggen dat Enoch Powell ‘onvoorstelbaar moedig’ was geweest.
Eric Clapton was niet alleen in zijn onvrede over het immigratiebeleid. Ook David Bowie, Kate Bush en Ian Curtis (de zanger van Joy Division), om er enkele te noemen, waren niet opgezet met de multiculturele gang van zaken. Meermaals lieten ook zij hun ongenoegen blijken. Zelfs punkveteranen zoals de in de eeuwige jachtvelden toevende Johnnie Ramone (inderdaad, van The Ramones) en pater punkorum Johnnie Rotten bleken helemaal niet zo leftwing als ze ooit misschien lieten uitschijnen. Johnnie outte zich als een Republikein en de zanger van de Sex Pistols zou, zo gaf hij zelf aan, ‘ook op Trump gestemd hebben.’
Om af te sluiten nog even dit. De Britse zanger Morrissey liet zich onlangs ontvallen dat de Britse media het feit dat Salman Abedi (de zoveelste moslimterrorist die enkele weken geleden duidelijk maakte hoe vredevol de islam is door tieners op te blazen tijdens een concert in … Birmingham) een moslim was. Morrissey werd door de media, waaronder The Guardian, onmiddellijk geframed en buitenspel gezet door te stellen ‘dat het in extreemrechtse kringen bon ton is om de media een teveel aan politieke correctheid te verwijten (The Guardian/23 mei).’ Lees: ‘Morrissey is een extreemrechtsenazifascistmussolinifrancohitlerwilders, dus gelieve zijn uitspraken niet serieus te nemen.’
Neen, er is niet zoveel veranderd ten opzichte van 41 jaar geleden. Al een halve eeuw regeert de wegkijkpolitiek en al evenlang spannen alle maatschappelijke spelers samen om dissidente stemmen zo snel mogelijk als nazi’s te framen. Hoewel de carrières van Clapton en co er niet echt onder hebben geleden, lijkt het inspelen op de sociaaldemocratische inborst van de fatsoenlijke westerling vruchten te hebben afgeworpen. Want net zoals de pubers anno 1977 tijdens een RAR-optreden, wentelen ook heel wat westerlingen zich in hun feelgood-bubbel. Een politieke uitspraak van een bekende zanger die ietwat naar rechts leunt, daar “distantieert” de flinke westerse concertganger zich liever van. ‘Hij maakt goede muziek, maar zijn uitspraken vind ik echt niet kunnen’, hoor je de conformistische nuanceliefhebber dan zeggen. Want stel je voor, voor je het goed en wel beseft ben je zowaar een rechtse rakker! En dan, beste mensen, hoor je er niet meer bij.
P.S.: ik ben géén conformist.
