Hoewel de huidige deugideologie haar oorsprong vindt in Amerikaanse universiteiten, mochten de linkse studentjes daar willen dat ze even hard tekeer konden gaan als de zwarthemden onlangs in Hamburg. Helaas voor de linkse studentjes heeft de Amerikaanse politie wat minder moeite met het neerslaan van dit soort flauwekul. Ze zijn dan wel te laat geboren voor de culturele revolutie van Mao, maar sinds een paar jaar is het tieren, schelden, krijsen, smijten en meppen omdat andere mensen niet hetzelfde denken weer helemaal terug. Milo Yiannopolous heeft het afgelopen jaar bij zijn Dangerous Faggot Tour het beste meegekregen van de Amerikaanse deugjugend die op de liberal arts colleges voor alles behalve een productief leven worden voorbereid.
Nepnieuwskanalen als CNN doen hard hun best om deze half-joodse homoseksueel met een uitgesproken voorkeur voor groot geschapen negers,als een neo-nazi en een white supremacist neer te zetten. Desondanks trekken zijn toespraken en Youtube-videos miljoenen kijkers die de rode fatsoensterreur van hun medemillenials helemaal zat zijn. Zelfs onze eigen Geert Wilders was er bij op Milo’s Gays for Trump-feestje. En na wat gezeik rondom zijn eerdere uitgever die laf capituleerde aan de deugelite, ligt nu eindelijk zijn eerste boek, Dangerous, in de betere boekhandel.
Zoals het een goede narcist betaamt siert zijn tot in de puntjes verzorgde kop de omslag van Dangerous met een duivelse glimlach, net als in de gigantische advertenties op Times Square. Het gezicht van Milo is één van de bekendere gezichten in de huidige cultuurstrijd waarin de linksmensen al decennialang domineren via hun aanwezigheid in de creative sferen zoals de film- en muziekindustrie. Die dominantie heeft hen in het politieke zadel geholpen.
Het fatsoensdenken is dusdanig doorgedrongen dat zogenaamd ‘rechtse’ politici allemaal dezelfde policornonsens uitkramen maar alleen een andere boodschap hebben op het gebied van belastingprocentjes en renteaftrek. Als gevolg daarvan is het hebben van een rechts-conservatieve politieke visie de nieuwe tegencultuur. Niet het oude religieuze gepreek of het voornamelijk door de deugmedia geconstrueerde ‘alt-right’, maar een conservatisme dat zich richt op behoud van onze lang bevochten vrijheden en een Westerse identiteit waarin niet meer wordt gespuugd op de eigen geschiedenis.
De laatste paar jaar zien wij een aantal jonge, kleurrijke persoonlijkheden opkomen in de meer interessante landen van onze Westerse beschaving. Weinigen van hen triggeren het deugvolk en de sneeuwvlokjes zo hard als Milo. Op basis van identiteitspolitiek die de dienst uitmaakt in de linkse hoek hoort hij één van hen te zijn. Zijn opstand, het hebben en uitspreken van een incorrecte mening tegen de linkse kerk, is hoogverraad. Milo is een ‘gevaarlijke flikker’ omdat hij de grootste angst van de linksmens vertegenwoordigt: dat de ‘onderdrukte’ minderheden voor zichzelf gaan denken en hen in de steek laten, zoals de oude arbeidersklasse eerder al heeft gedaan. De huidige constructie waarbij de aanhangers van het feminisme, LGBT en islam een beschermde klasse vormen is natuurlijk niet lang vol te houden omdat deze groepen qua ideeën lijnrecht tegenover elkaar staan. Met alle islamitische terreur en andere ‘incidenten’ tegenwoordig is dat voor iedereen glashelder te zien en dus moet de discipline binnen de groep harder gehandhaafd worden.
De beschuldigingen van louter homofobie aan het adres van Milo bleven, om duidelijke redenen, niet zo goed plakken. Dan maar een ‘alt-right provocateur’, luidt het oordeel van het deugmedia. Nu is alt-right al een tijdje een synoniem voor neonazi’s en racisten, die in schedelmeterskrantje The Daily Stormer Milo als een ‘nigger-loving kike faggot‘ beschrijven, maar volgens het nepnieuws vormt deze groep het grootste deel van de aanhang van Trump. Dat is natuurlijk onzin. De gewone man, die geen behoefte heeft aan politiek op basis van huidskleur of seksuele oriëntatie vormt het grootste deel van de aanhang van Trump. De Democratische Partij en hun aanhang willen ook maar niet snappen waarom ze keer op keer verliezen. Vandaar dat ook niemand meer gelooft dat de media een eerlijk verhaal over de gebeurtenissen van de dag neerzet. Wat nog overblijft is het continu doordrammen van hetzelfde rijtje beschuldigingen waar tegenwoordig iedereen inmiddels schuldig aan is: ‘Racisme, islamofobie, vrouwenhaat’, etc.
Milo’s cultuurstrijd brengt hem naar het hol van de leeuw, de safe spaces op de Amerikaanse universiteitscampussen waar tegenwoordig ‘genderneutrale’ toiletten en het huisvesten van illegale migranten een prioriteit vormen ver boven het fatsoenlijk opleiden van hun studentjes. Op Youtube is veelvuldig te zien hoe linkse fascisten te keer gaan wanneer Milo komt spreken. Soms is het de schoolleiding die hem niet toelaat op de campus en minstens één rector is noodgedwongen vertrokken omdat hij Milo wel liet praten.
Toch is de kans dat zijn tour hem ook naar Europa brengt zeer klein. In Amerika is de vrijheid van meningsuiting grondwettelijk vastgelegd, terwijl die in Europa juist steeds meer wordt beperkt. Een eerder gepland bezoek aan multikulparadijs Zweden (voor een gay pride-mars door een islamitische wijk) moest worden afgelast vanwege veiligheidsrisico’s. In Milo’s thuisland, het Verenigd Koninkrijk, kunnen islam-kritische tweets al celstraf opleveren en Duitsland deelt dikke boetes uit voor het delen van plaatjes op Facebook. Dan moeten wij het dus maar doen met Youtube-filmpjes en nu zijn boek.
(Voor degenen die al bekend zijn met zijn toespraken op Youtube heeft Dangerous trouwens niet heel veel nieuws te bieden. Wel is het een aanrader voor ieder die wat beters te doen heeft dan urenlang Youtube af te struinen, en natuurlijk erg leuk als cadeau voor vrienden en familie die dringend behoefte aan een rood pilletje hebben.)
Elk hoofdstuk in Dangerous gaat over zijn eigen ervaringen en aanvaringen met het ideologische leiderschap van het deugvolk, maar tegelijkertijd zijn die herkenbaar voor iedereen die zijn gezonde verstand wel eens gebruikt. Tegenwoordig is de politiek-ideologische gevestigde orde in de westerse wereld zo van de pot gerukt dat zelfs journalisten, schrijvers en andere kopstukken van de ene op de andere dag uit de beweging kunnen worden verstoten omdat zij niet op de hoogte zijn van de nieuwste onderdrukte minderheidsgroep en andere ontwikkelingen op fatsoensgebied. In Nederland gaat het niet zo hard omdat we op de culturele periferie van de Westerse beschaving zitten – men waait gewoon mee met de wind.
Na de inleiding waarin hij een aantal zaken rechtzet inzake een recent mediaschandaal omtrent een paar opmerkingen rondom een pedopriester uit zijn jeugd en de basisprincipes van het trollen van linksvolk begint Milo over Twitter en de huidige toestand van social media die steeds meer bezig zijn met het censureren van newsfeeds op basis van politieke inhoud, zodat gebruikers alleen nog maar nepnieuws van CNN en het gedram van social justice warriors te zien krijgen.
Eén van Milo’s sterkste punten is dat hij zijn anekdotes en scherts afwisselt met ijzersterke cijfers en feiten, en dat hij afsluit met een boodschap waar we wat mee kunnen. Zijn boodschap is duidelijk: willen we een kans maken in de cultuurstrijd dan moeten we achter Silicon Valley en de technokoningen van onze wereld aan. Die leunen allemaal in dezelfde ideologische richting en zijn zich nu pas bewust van het gevaar dat vrije informatie voor hen vormt. De geruchten dat Mark Zuckerberg zich wellicht verkiesbaar zou stellen voor de volgende Amerikaanse presidentsverkiezing zijn beangstigend. Google en Facebook hebben het afgelopen jaar hun les geleerd en zullen tweemaal zo hard inzetten op hun controle over informatie.
We zien diezelfde stijl terugkomen in de hoofdstukken over feminisme, de door Soros gesponsorde haatclub Black Lives Matters, de media, gevestigde Republikeinen (al even gevaarlijk als de linksmens) en islam natuurlijk. In tegenstelling tot andere bekende homo’s windt Milo er geen doekjes om dat een erg groot deel van de moslims hem het liefst van een dak af zou smijten. Milo’s ideeën over homoseksualiteit zijn sowieso één van de betere uit het boek. Hij hekelt de gezellige progressieve familiehomo die volledig is gedomesticeerd door het pro-islamitische linksvolk en pleit voor een terugkeer van de subversieve viespeuk die de samenleving op haar fatsoensknietjes doet beven:
“I do consider being gay to be wrong. But I also like being wrong. Gays should be proud to be degenerates. Listen up, homos. Rescue what’s left of gay culture. Dump social justice. It’s so much better being bad.”
Dangerous is geen hoogwaardig filosofisch materiaal, maar wel vlot geschreven, toegankelijk en een prima eerste boek. Milo is eigenlijk pas net begonnen en hopelijk kunnen we de komende jaren meer, meer, meer uniek materiaal zien.
Het boek is overigens duidelijk gericht op een wat jonger publiek van twintigers en tieners. In deze cultuurstrijd is het belangrijk dat jongeren, waarvan de meesten ook niet zitten te wachten op waanbeelden, hun mond opentrekken en lekker flink aanschoppen tegen de gevestigde orde van doodserieuze deugmensen die humor hebben uitgebannen omdat het wellicht gevoelens kan kwetsen.
Een belangrijke les voor alle jonge schrijvertjes, mocht er in ons kikkerlandje nog enig talent schuilen: wees een troll als het moet. Wees vooral niet genuanceerd. Want je wordt toch wel als vijand aangemerkt en naar een saaie enemy of the state luistert niemand. Dan kun je maar beter gewoon hard uithalen.
