Ontluisterende reconstructie in de Volkskrant: Omdat Hengelos gehandicaptencentrum De Toermalijn te dicht bij de woning van het echtpaar Beertink is gebouwd, is de woning van het stel gekelderd in waarde en gaan de Beertinks zwaar gebukt onder de geluidsoverlast. De zestig gehandicapten die zes dagen per week in de Toermalijn worden opgevangen, ‘kreunen en schreeuwen’.
De schreeuwen en kreunen van zwaar gehandicapte kinderen die niet kunnen praten gaan hun door merg en been. Ze maken er geluidsopnamen van.
De instelling liet een hoge, geluidwerende muur bouwen, maar dat helpt niet voldoende. Ook is er een filosofie over de huisvesting:
Midden in de samenleving, dat is de filosofie van het kinderdagcentrum. ‘We willen onze kinderen niet verstoppen. Zij mogen er ook zijn.’
De gemeente doet niets, de burgemeester heeft zelfs gezegd dat de Beertinks geen hulp van de gemeente nodig hebben, maar van een psychiater. Hetgeen het echtpaar op hun beurt weer noopte tot het doen van aangifte wegens smaad. Zelfs minister Plasterk bemoeide zich met de kwestie, hij verzocht de gemeente per brief om dringend een oplossing te vinden.
Waar het op neer komt, in Nederland: als een gemeente domweg besluit wettelijke bepalingen te negeren en een overlastgevend bedrijf vol krijsende kinderen naast uw woning door te drukken, bent u als burger het haasje.
