In de categorie ‘wat is er toch met ons aan de hand?’ zie hieronder het interview uit 1985 met voormalig KGB agent en journalist Yuri Bezmenov (1939-1993). Bezmenov was als agent getraind in subversieve technieken, maar kreeg een hekel aan zijn werk toen hij naar India vertrok en verliefd werd op het land. Hij is het meest bekend van zijn anti-communistische lezingen en boeken (waaronder ‘World Thought Police’ en ‘Black is Beautiful, Communism is Not’) die hij vanaf 1980 schreef. Hij zet hier in vier stappen uiteen hoe subversieve technieken gebruikt worden om het denken en het gedrag van een hele bevolking, gedurende meerdere generaties te veranderen.
“Wat mensen moeten doen is die bananen uit hun oren halen en luisteren en kijken naar wat er gebeurt. Het is geen mysterie. Die Hollywood producenten van jullie zijn zo gek op die James Bond figuren – in werkelijkheid ligt de nadruk en het interessegebied van de KGB niet in inlichtingen, helemaal niet zelfs. Volgens mijn mening, en andere mensen van mijn kaliber, wordt maar 15 procent van de tijd, geld en mankracht besteed aan spionage als zodanig. De andere 85 procent is een langzaam proces wat we ‘ideologische subversie’ noemen of ‘actieve maatregelen’. Psychologische oorlogsvoering.”
“Wat het in de basis betekent is dat door het veranderen van de perceptie van realiteit van elke Amerikaan, niemand meer – ondanks de overvloed van informatie – in staat is om tot verstandige conclusies te komen – in het belang van henzelf, hun families, hun gemeenschap en hun land. Het is een enorm proces van hersenspoeling en het gaat heel langzaam, in vier basis stappen.”
.
“De eerste stap is demoralisatie. Het duurt 15 tot 20 jaar om een natie te demoraliseren. Dat is vanwege het minimum aantal jaren dat je nodig hebt om een generatie te onderwijzen, en ze bloot te stellen aan de ideologie van de vijand: marxisme, leninisme. Het wordt in de hoofden gepropt van Amerikaanse studenten. Zonder dat die ideologie uitgedaagd of in balans wordt gebracht door de basiswaarden van het Amerikanisme en patriotisme. Deze stap in het proces is in Amerika al voltooid. Amerikanen hebben het Amerikanen aangedaan, met hun gebrek aan een morele standaard.”
“Blootstelling aan de juiste informatie doet er niet meer toe. Iemand die gedemoraliseerd is, is niet in staat informatie te verwerken. Zelfs als ik hem overweldig met authentieke waarheid, met documenten en foto’s, zelfs als ik hem onder dwang naar de Sovjet Unie breng en hem met eigen ogen een concentratiekamp laat zien, zal hij weigeren het te geloven. Totdat hij een schop onder zijn dikke kont krijgt, dan zal hij het begrijpen, maar voor die tijd niet. Dat is het tragische van de situatie.”
“De tweede stap is destabilisatie. Dit duurt 2 tot 5 jaar. Economie, buitenlandse betrekkingen en defensie zijn nog het enige waar overheden in geïnteresseerd zijn. En je kunt goed zien dat in gevoelige gebieden als economie en defensie, dat de invloed van marxisme daarop enorm is. Ik kon het niet geloven toen ik hier veertien jaar geleden voet aan land zette, in dit deel van de wereld.”
“De derde stap is crisis. Dat hoeft maar een week of zes te duren. We zien dit nu in Centraal-Amerika.”
“De vierde stap is normalisatie. Dat kan oneindig duren. Normalisatie is eigenlijk een cynische uitdrukking, afkomstig uit Sovjet propaganda. Toen de sovjet-tanks in 1968 Tsjechoslowakije binnenreden, zeiden ze daar: ‘Nu is de situatie in ons broedernatie genormaliseerd’ (lacht). Dit is wat er zal gebeuren in Amerika als je de smucks het land in een crisis laat storten. Als je mensen allerlei dingen belooft, terwijl je de economie destabiliseert, met een big brother overheid, de vrije markt belemmert en ze blijft overgieten met loze beloften.”
“Die ‘leftists’ van jullie, al die professoren en verdedigers van burgerrechten, zij zijn cruciaal in het proces van subversiviteit, ze dienen alleen ter destabilisering van het land. Ze zijn niet meer nodig straks. Ze weten te veel. Als ze straks zien dat marxisten de macht krijgen, dan zijn ze eerst beledigd – ze dachten immers dat zij invloed hadden en de macht zouden krijgen. Dat zal nooit gebeuren natuurlijk. Ze zullen tegen de muur gezet worden. Dit is gebeurt in Nicaragua. En in Afganistan, Bangladesh. Ze vermoorden uiteindelijk elkaar. Hetzelfde patroon zie je overal. Het einde van het liedje is altijd dat ze elkaar tegen de muur zetten en doodschieten.”
Het zou interessant zijn om Bezmenov te horen over de situatie in 2017. Hij zou misschien zeggen dat we bij stap drie zijn aanbeland.
