Mijn Poolse collega in de timmerfabriek vond de laatste speech van de Amerikaanse president Trump in zijn vaderland helemaal geweldig. Hij weet dat ik des weekends een mediajunkie ben, en dus attendeerde hij mij erop de gehele speech aandachtig te bekijken na werktijd op YouTube.
In het tijdsgewricht waarin wij ons bevinden is de nieuwe elite populistisch, traditionalistisch en conservatief. Het failliete open grenzen project maakt dat de trots op het eigen volk eerder toe –dan afneemt. Alle stammen willen dan juist terug naar hun roots.
De historische vaart der volkeren heeft namelijk nooit iets met de onderbuik te maken gehad, maar altijd met harde culturele feiten. Voor het katholieke Polen is cultuur namelijk een dwingend objectief gegeven en nooit slechts een subjectief gevoel of een individuele vrijblijvende voorkeur.
Waar de Calvinistische Nederlander sceptisch en relativerend staat tegenover alle cultuur, is de katholieke Pool nog bereid om te leven en te sterven voor zijn cultuur; voor Zwarte Piet willen we tussen de dijken misschien nog een beetje sentimenteel en nostalgisch opkomen, (ik wil half juli de discussie alvast opstarten, steek die komkommertijd maar in…) maar Sinterklaas is dan ook een door en door Paaps feest.
Indonesië kende onder Portugees bewind nog een fanatieke katholieke zendingsdrang. Echter toen de protestantse Hollanders kwamen, ging het ineens nooit meer over proactieve theologie, maar enkel om de centjes. Dit heeft een religieus vacuüm gecreëerd waardoor Indonesië nu islamitisch is.
Jawel beste lezer, het is vooral in protestantse landen met hun rituele en liturgische verzaking: Zweden, Duitsland, Engeland en Nederland, waar de islam aan een opmars bezig is. En dit heeft dus een culturele reden. Wat er in Frankrijk gaat gebeuren de komende jaren heeft mijn volle aandacht, maar ik beschouw Frankrijk eigenlijk eerder als een seculier en atheïstisch land en niet als een katholiek land. En België is op Bobbejaanland na, nooit echt een land geweest. Universiteit Leuven is slechts katholiek voor de educatief industriële bühne.
De combinatie ‘open grens’, als zinsdeel, is ordinaire newspeak, immers een grens die open is, is helemaal geen grens. Een open grens is als ‘droog water’ of ‘dood leven’.
Rationeel heffen de termen elkaar wederzijds op. In centraal- en Oost-Europa beseft men dit nog vanuit gezond verstand. Aldaar hebben ze zich gisteren van propaganda ontdaan, terwijl wij er heden middenin zitten.
Landen als Polen, Hongarije en Tsjechië zullen naast het geografische hart van het continentale Europa, ook het politieke, filosofische en culturele oriëntatiepunt worden; de ruggengraat van Europa. Honderd jaar geleden stortte het Oostenrijks-Hongaarse rijk in. Nu zal het zich gaan herpakken in volle glorie.
Ik heb in mijn arbeidsleven vaak met Polen samengewerkt. Ook in zweetwinkels aan de lopende band waar negentig procent Pools is. Maar de Poolse vrouwen aldaar zagen er altijd piekfijn als vrouwen uit. Altijd make-up op en tijdens het harde werken niets van je vrouwelijkheid verliezen. Dat noem ik nu prijzenswaardig en gracieus. Dan moet je de Nederlandse vrouwen in hun plaats eens zien tobben en zwoegen: slonzige jeans, warrig haar met kleuruitloop, geen make-up, misplaatste entitlement en een te grote mond. Vrouwen uit het voormalig Oostblok voldoen tenminste aan het fantasieplaatje in het hoofd van de man. Dan snap je het spelletje. Al het andere is decadent.
Als de bouwvak in het zuiden begint wil ik misschien wel een weekje naar Polen voor een bruid. En als het bevalt blijf ik plakken. De zon gaat immers op in het oosten en dondert onder in het westen. Zo is het altijd al geweest. De zeevaardersgrootmachten zijn uit, de bergen en het continentale binnenland zijn in.
