De Palestijnse kwestie kunnen we zien als het paradigma van wat komen gaat in Europa. De opvattingen over deze kwestie staan diametraal tegenover elkaar. Naïeve Amerikaanse presidenten streefden naar een vredesakkoord, zonder te beseffen dat in de Palestijnse kwestie nooit een akkoord mogelijk zal zijn. Een dialoog tussen de partijen is niet mogelijk. Wat blijft er dan nog over om vreselijke ellende te voorkomen?
Eerst en vooral moeten we vaststellen dat de begrippen ’Palestijns volk’ of ’het land Palestina’ in feite nooit hebben bestaan. Deze begrippen worden slechts gehanteerd sinds de stichting van de joodse staat, om een reden te hebben die staat te bestrijden. Die regio was een deel van Syrië, van Egypte en van wat overbleef van het Ottomaanse rijk. Dat verklaart waarom de staat Israël zomaar tot stand kon komen, met goedkeuring van de Verenigde Naties, want er was in feite geen tegenstander of een volk dat een eenheid vormde. Er woonden in die regio trouwens van oudsher al veel joden.
De Arabieren zijn voor een groot gedeelte uit de staat Israël verdreven. Dat is uiteraard een groot onrecht. Dit onrecht kan niet vergoelijkt worden met het argument dat veel joden die nu in Israël wonen, noodgedwongen moesten vluchten uit Arabische landen of verdreven werden. Het probleem is echter dat joden en moslims onmogelijk kunnen samenleven, zeker niet in een joodse staat. Waar joden wonen in Arabische landen, moeten zij een zeer nederige positie innemen. De Grootmoefti van Jeruzalem heeft ooit aan Hitler gezegd dat het doden van joden overeenstemt met de wil van Allah. Waar joden en moslims toch met elkaar in vrede samenleven, is dit een gevolg van de welwillendheid en de gastvrijheid die bij de meeste mensen te vinden zijn, of ze nu jood zijn of moslim. Maar als het aan de Koran ligt, had de Grootmoefti gelijk. De leiders van Hamas kennen de fundamenten van hun geloof.
Vanuit islamitisch oogpunt gezien is de stichting van de staat Israël het ergste wat hen kon overkomen. De huidige conflicten tussen Israël en de Arabieren weerspiegelen de spanningen tussen de Koran en de joden. De joden zijn namelijk de vervalsers van de waarheid. De Bijbel is een vervalsing van de Koran, want de Koran is er altijd al geweest. De joden hebben zich niet willen onderwerpen aan de profeet Mohammed, die de boodschap van Allah op waarachtige wijze in de wereld heeft gebracht. De Koran staat om die reden vol met oproepen tot geweld tegen de joden. Voor christenen geldt trouwens hetzelfde: ook zij hebben de waarheid vervalst. Dat de joden nu een land hebben gevestigd op Arabisch grondgebied is een verraad ten aanzien van de strijd die de profeet Mohammed in zijn tijd heeft gevoerd. Israël is als een zwart gat in de islamitische kosmos.
Een ander aspect van de Palestijnse kwestie is de quasi onvoorwaardelijke steun van het Westen aan Israël. Het gaat nota bene om steun van de vroegere kolonisatoren van Arabische landen en van de Amerikaanse imperialisten. Israël is daarom in de ogen van veel Arabieren een koloniale macht. Dit argument rechtvaardigt de strijd van alle moslims tegen het Westen, tegen Israël en tegen de joden waar ook ter wereld. De strijd van de Palestijnen is daarom een symbool geworden van de strijd van de Arabische landen tegen de overheersing door het Westen. Dit maakt het voor de Palestijnen extra moeilijk om vrede te sluiten met Israël.
Als religieuze argumenten worden gebruikt, dan is er geen dialoog mogelijk. Dat is de reden waarom zoveel mensen denken dat religie oorzaak is van veel geweld en oorlog, de gehele menselijke geschiedenis door. Er is slechts vrede mogelijk onder twee voorwaarden: ofwel hangt iedereen hetzelfde geloof aan. In dit geval is de islam inderdaad de religie van de vrede. Ofwel moet het geloof ondergeschikt worden aan de Rede. De Rede biedt namelijk een logica die iedereen kan aanvaarden. Een Hottentot weet ook dat 2 + 2 =4.
De oplossing van het Palestijnse conflict en van de spanningen tussen de Europese beschaving en de moslims ligt daarom in een combinatie van religieuze homogeniteit en rationele politiek. Het eerste zou betekenen dat er geen moslims meer wonen in Israël en in Europa. Het tweede zou betekenen dat verdragen worden gesloten tussen Israël, Europa en de islamitische landen zodat via politieke, economische en culturele samenwerking ook in de laatste landen vrede, welzijn en welvaart ontstaat. Die alliantie kan uiteindelijk ook ten goede komen aan het gehele Afrikaanse continent.
Dit voorstel kan ook anders worden geformuleerd: geef moslims, joden en Europeanen een gemeenschappelijk doel, namelijk welvaart voor iedereen verwezenlijken, en dan worden de mensen afgeleid van religieuze sentimenten die leiden tot haat en onoplosbare terreur. Wie zal ontkennen dat als er vrede en welvaart heerst in de islamitische landen, de spanningen tussen moslims en de rest van de wereld zullen verdwijnen, alsook de dreiging van het terrorisme.
