Onlangs publiceerde de Britse schrijver en debater Douglas Murray The Strange Death of Europe: Immigration, Identity, Islam. In deze tour de force rekent Murray onder andere af met Europa’s masochistische schuldgevoel, het totale gebrek aan zelfreflectie wat betreft de gevolgen van massa-immigratie én de ontkenning van de gevaren van de islam in Europa.
Daarnaast legt Murray, in een korte politieke correctheid wegvagende passage, uit hoe de Europese overheden dankzij de massa-immigratie sociale en economische omstandigheden hebben geschapen die de toch al krimpende autochtone Europese bevolking weerhoudt van het creëren van grotere gezinnen.
“Alhoewel het gemiddeld aantal kinderen onder de autochtone bevolking van de meeste Europese landen zich onder het vervangingsniveau bevindt, komt dit niet doordat ze geen kinderen willen. Onderzoeken laten juist het tegenovergestelde zien. Bijvoorbeeld in 2002 bleek uit een bevolkingsonderzoek van de ONS dat maar 8 procent van de Britse vrouwen geen kinderen wil. 4 procent wilde één kind. De meest voorkomende wens van Britse vrouwen – de wens van 55 procent – was om twee kinderen te krijgen. Verder wilde 14 procent drie kinderen, nog 14 procent wilde er vier en 5 procent wilde vijf of meer kinderen, wat, als je een stabiele of licht groeiende populatie wil, ruimschoots compenseert voor de 8 procent vrouwen die geen kinderen wil.
En waarom krijgen Europeanen te weinig kinderen? Deze kwestie is de afgelopen jaren zowel vanuit biologische als sociologische hoek benaderd, maar er ontbreekt één invalshoek die veel Europeanen zullen herkennen. Een koppel met een gemiddeld inkomen in de meeste Europese landen maakt zich al zorgen of ze zich überhaupt één kind kunnen veroorloven. Het hebben van twee kinderen zorgt voor nog meer zorgen. Bijna elke Europeaan kent minstens een aantal koppels die beide een prima baan hebben maar zich toch geen derde kind kunnen veroorloven. Sterker nog, slechts drie typen mensen krijgen drie of meer kinderen – hele rijke mensen, arme mensen en recente immigranten.
Voor immigranten – en al helemaal voor de immigranten die afkomstig zijn uit een derde wereldland – is elke bijdrage voor hun kinderen die ze van de verzorgingsstaat ontvangen hoger dan wat ze in hun land van herkomst hadden gekregen. Dat terwijl autochtone Europeanen zich zorgen maken over de beschikbaarheid van een plekje op een goede school, het tekort aan huizen dat de prijzen op de woningmarkt opdrijft tot vijf of tienmaal het gemiddelde salaris in een gebied, én hoe ze voor één kind moeten zorgen, laat staan voor drie of vier.
Het is ook mogelijk dat sommige ouders de eindeloze hoeveelheid ‘diversiteit’ niet geheel op prijs stellen. Misschien willen ze zelfs dat hun kind opgroeit tussen kinderen met dezelfde culturele achtergrond als zij. Dat betekent, vooral als deze ouders in de binnenstad of in een voorstad wonen, dat het waarschijnlijk is dat men zich afvraagt of ze zich een huis kunnen veroorloven in het soort middenklasse-buurt waar de scholen minder ‘divers’ zijn. Veel mensen die het zich niet kunnen veroorloven om hun kinderen op te laten groeien op de manier waarop ze willen, krijgen ook niet het aantal kinderen dat ze eigenlijk willen.
De vraag hoe je land er in de toekomst uitziet werpt grote vragen op over zowel het verwekken als het in een goed klimaat laten opgroeien van je nakomelingen. Mensen die optimistisch over de toekomst zijn neigen ernaar om optimistisch te zijn over het krijgen van kinderen. Echter, als ze een toekomst vol etnische of religieuze versplintering verwachten, zullen ze zich wel twee keer bedenken voordat ze hun kinderen daarin ter wereld brengen.”
Murray legt ook uit dat Europese overheden zich oikofobisch gedragen:
“Als Europese overheden zich echt zo’n zorgen maken over de bevolkingsafname dat ze overwegen om kinderrijkere populaties uit andere delen van de wereld te importeren , zou het logischer zijn als ze eerst proberen om beleid te implementeren dat de autochtone bevolking tot het verwekken van meer nageslacht overhaalt. In Polen heeft de politieke partij Prawo i Sprawiedliwość (‘Recht en Rechtvaardigheid’) de kinderbijslag omhooggegooid om de inheemse geboortecijfers te verhogen en zo de afhankelijkheid van immigratie te verminderen. Op zijn allerminst zouden regeringen moeten onderzoeken of ze momenteel dingen doen die de situatie verslechteren.”
