Een festival in Oldenzaal –ergens diep in Twente- met als headliners Chef’Special, Blaudzun, Miss Montreal en De Staat. Prima namen maar niet heel bijzonder, wat maakt dit festival nou zo speciaal? Het is een combinatie van de volgende elementen; het zeer uitgestrekte terrein aan recreatieplas Het Hulsbeek, 8 verschillende podia met allemaal een eigen smaakje, een zeer kindvriendelijk karakter en een doelgroep die ietsje ouder is dan het standaard millennialpubliek. Fields of Joy trok ongeveer 7500 bezoekers en de organisatie was dik tevreden. Ik liep rond op het terrein en schoot beelden, omdat er al genoeg geschreven is over de concerten van de headliners focuste ik me op een paar outsiders.
Tegenwoordig treedt Ali B eigenlijk heel weinig op, hij timmert vooral aan de weg als presentator, producer en theatermaker. Voor Fields of Joy had hij geen setlist opgesteld en hij liet het publiek kiezen welke nummers hij ten gehore zou brengen. Als klapper op de vuurpijl mochten de jonge fans ook nog mee het podium op. Het concert van Ali B zorgde ervoor dat het vroeg op de dag al erg druk was op het op één na grootste Hittegolfpodium.
Jebroer werd geweigerd in Vriezenveen en Ouddorp maar was meer dan van harte welkom op het Oldenzaal. De harde kern van de fans bevond zich helemaal vooraan en was voor mij als fotograaf dikke prima om mee te werken. Dit waren dolenthousiaste kinderen van onder de 1,60m, zodat ik er makkelijk overheen kon fotograferen. De eerste rijen veranderden in een onwerkelijke situatie waarin uit volle borst alle ‘schokkende’ teksten van Jebroer werden meegeschreeuwd ondersteund door de hardstylebeats van Paul Estak. “Gooi drank en drugs over mijn kist”, uit de monden van mensen die na 2000 geboren zijn. Lekker fout en smakeloos. En daarom dus tof.
Het avondprogramma van het op één na grootste podium, was een nostalgische roetsjbaan. Het veld vulde zich met duizenden mannen en vooral veel vrouwen die in de jaren ’90 jong waren. Als eerste stond boyband East 17 op het programma. Dit optreden was exact zoals verwacht; kneitervals. Dit leek het publiek niet zo te deren want een sterke livereputatie hebben ze nooit gehad. Daarna waren de draaitafels voor de Utrechtse broers die de weide een goed potje lieten hakken op hun hits Dreams en Never Alone.
Een Nederlands festival is natuurlijk niet compleet zonder een forse regenbui. Op Fields of Joy brak de hel iets voor twaalven los en dit ging door tot het einde. Toch lieten de overgebleven bezoekers zich niet uit het veld slaan. Gelukkig is het de rest van de dag wel mooi weer geweest en ik heb me dan ook prima vermaakt.
