In het NOS-journaal van 21 juli werd aandacht besteed aan een project waarbij jonge criminelen een rugbystage volgen. Volgens de initiatiefnemers werkt het “fantastisch”, want “Rugby doe je met elkaar, je leert incasseren, teamplayen. De knop moet om”. Succes in 80 procent van de gevallen, terwijl in andere projecten dit slechts 35 procent is.
Met de regelmaat van de klok wordt in de media een blijkbaar succesvol initiatief met jonge criminelen ln de schijnwerpers gezet. Daarna hoor je er nooit meer iets over. Die projecten variëren van survivaltochten, een cruise met een zeilschip, een madam die ‘iets doet’ met overlastgevers in de buurt en nu dus iets met rugby. Meestal wordt een filmpje over de deelnemers aan het project vertoond. Dan zie je enkele jonge koekenbakkers met een blik die een double digit-IQ verraadt. Dan komt de initiatiefnemer in beeld met de trotse blik van iemand die zojuist het warm water heeft uitgevonden. De journalist weet soms een deskundige te strikken, een soort doctor Clavan, die met enkele moeilijke woorden het project een wetenschappelijk tintje geeft.
Misschien is de uitleg die ik nu wil geven te hoog gegrepen voor journalisten van de NOS. Ik doe een poging. Om een dergelijk project te evalueren moeten we eerst de doelgroep precies definiëren. Misschien worden in het project de echte en moeilijkste criminelen niet opgenomen. Daarna moeten we weten hoeveel jonge delinquenten niet wilden deelnemen toen ze werden uitgenodigd en hoeveel er voortijdig zijn uitgevallen. Als je die allemaal optelt bij de groep, dan kom je niet op een succespercentage van 80 procent, maar u raadt het al, op 35 procent.
In andere onderzoeken over projecten voor jonge criminelen, waarbij er een controlegroep was bij wie niks werd gedaan, bleek dat bij niks doen er ook 35 procent vanzelf stopt met crimineel gedrag.
In mijn lange carrière in de kinderbescherming heb ik talloze keren gezien hoe kwakzalvers met een goede babbel ambtenaren konden lijmen. Tonnen subsidie konden die lieden binnenhalen. Ooit heb ik er een gekend die een pand van anderhalf miljoen in Utrecht kon aanschaffen voor zijn project. Met uw belastinggeld. Er is wellicht geen enkel domein waar zoveel geld over de balk wordt gegooid als in de kinderbescherming en de welzijnssector.
Nu zou je kunnen verwachten dat een onderzoeksbureau de kwakzalvers zou kunnen onderscheiden van serieuze lieden die duurzame resultaten bereiken. Was dat maar waar. De onderzoeksbureaus worden namelijk gesubsidieerd door de overheid, dus door de aanvragers van het onderzoek. Die bureaus stellen hun onderzoeksdesigns zodanig op dat er geen voor de overheid, lees: de politiek, onwelgevallige resultaten uit voort komen.
We zullen de komende jaren nog vaak horen over fantastische projecten met ongelooflijke resultaten. U bent gewaarschuwd.
P.S
Misschien vraagt u zich af of ik dan wel het antwoord weet. Ja. U kunt dit vinden op mijn website.
