Ophef in racismeland! Op de voorpagina van de krant, als hoofditem in het journaal en druk besproken rond studiotafels waarover deskundigen in racismologie zich het vol inclusie en diversiteit gepompte hoofd buigen: racisme (!), de demon van onze tijd.
Wat is er gebeurd? Welke wereldschokkende catastrofe van titanische omvang heeft zich voorgedaan opdat de Grote Wijzen nogmaals hun edele karaktertrekken in de strijd moeten werpen en als de ware GI Joe’s van policorland het onwetende gepeupel terug in het gareel trachten te krijgen?
Wel, kijk. Een 100% witte moeder (moeder 1) bestond het om via sms de zoon van een andere, niet 100% witte moeder (moeder 2), erop te wijzen dat de respectievelijke dochter beter niet omging met Marokkanen. De reden? Zoonlief van moeder 2 heeft genetische wortels in het verre Marokko. De dochter van moeder 1 daarentegen stamt af van kolonialisten die, horror referens, wit waren!
Niet netjes, zomaar mensen uitsluiten, dat moet ik toegeven. En toch. Wat drijft iemand om zijn of haar kinderen te verbieden contact te hebben met deze of gene personen?
Volgens de mama van de 12-jarige Marokkaan leert de witte mama haar dochter om ‘alleen te zijn in een multiculturele samenleving’ en ‘ontneemt ze haar tevens de mogelijkheid om verder te kijken dan de buitenkant.’
Ja, oké. Maar wat dan met de talloze Marokkanen die homo’s kanker toewensen, vrouwen nasissen en voor ‘hoeren’ uitschelden, witte tieners ‘steamen’ en te pas en te onpas declameren dat ongelovigen minder rechten hebben dan pieuze moslims (zoals onlangs nog maar eens mooi werd aangetoond door Tijs van den Brink)?
Wat met de ouders van 12-jarigen die, toen ze zelf amper 12 jaar oud waren, ook al in vivo geconfronteerd werden met de fratsen en grollen van deze Maghrebijnse pacifisten? Schaars zijn wellicht degenen die tijdens hun jeugdige (uitgaans)jaren niet in aanraking zijn gekomen met intimiderende, bedreigende, agressieve en ronduit gewelddadige Marokkaanse jongens die zich de toen al belegen mei ’68 peace and love-idealen schijnbaar niet eigen hadden gemaakt. De totaal zinloze agressie (ogen wijd open, vuisten gebald en vroom lichaam strak gespannen van de halal-drugs en haram-adrenaline) van Marokkaanse jongelui behoort intussen tot het collectief geheugen van de modale 40-jarige westerling. De modale 40-jarige westerling van de toekomst (de witte, dat is) zal de ethniciteit van zijn/haar belagers uitgebreid zien naar Afghanen, Syriërs, Irakezen enzovoort. Superdiversiteit dus.
En wat met de sympathieke moslim/Marokkaan die, eenmaal gehuwd met zijn witte en ongelovige bruid, plots verandert in een autoritaire moefti? Die ‘zíjn (!)’ kinderen tot een islamitische opvoeding dwingt en zonodig ontvoert naar hun tweede eerste vaderland? En die ‘zíjn (!)’ vrouw verbiedt nog verder omgang te hebben met haar vroegere vriendenkring?
Uiteraard ziet u díe verhalen niet staan op de voorpagina van de krant. U ziet ze ook niet op het televisiejournaal. Noch buigen deskundigen in racismologie zich het edele hoofd over deze problematiek. Neen, de Grootinquisiteurs van de trias politica – krant, journaal en studiotafel-met-deskundigen – zullen met het vergrootglas zoeken en moslimmannen vinden die níet aan dit kwalijk vooroordeel voldoen. Her en der te lande vindt men immers een sympathieke Mo die, samen met zijn 100% witte deerne, het huiselijk geluk en de multiculturaliteit viert. Ongetwijfeld vindt men ook sympathieke 12 jaar oude Mo’s, her en der verspreid in scholen, speeltuinen en zwembaden, die níet aan het beeld van de clichémarokkaan voldoen. Het is te zeggen, Mo’tjes die níet spugen, treiteren, schoppen en slaan.
Alleen – en dát is wat in deze specifieke racimecasus allicht een rol speelt – dergelijke ruimdenkende en niet-gewelddadige Mo’s blijken in de praktijk niet de regel te zijn. Ze maken in elk geval niet de dienst uit op straat, op school en in het zwembad. Dat doen immers de overlast-Mo’s.
Naast voorgaande bedenkingen kan men zich de vraag stellen hoe ver de bemoeizucht van de media mag gaan? Sinds wanneer mogen ouders zelf niet meer meehelpen richting geven aan het leven van hun kinderen? Zowat iedereen zal zich wel herinneren hoe vader of moeder de omgang met bepaalde personen (van welke gepigmenteerdheid dan ook) ontraadde of zelfs verbood. Ouders – althans de meeste – zijn nu eenmaal iets ouder en kunnen bepaalde dingen bijgevolg soms beter inschatten (soms ook niet). Dat perspectief bezitten kinderen door de band nog niet.
Daar komt nog bij dat de sociale media een tweesnijdend zwaard zijn. Ook in dit geval wordt wat in principe een privékwestie is tot een volksgericht gebombardeerd. De witte moeder heeft, zeker in dit tijdvak van ultragevoelige lange teentjes, geen schijn van kans. Het racismetribunaal heeft allang een oordeel geveld over haar halsmisdaad. Daarenboven bulkt de mediterrane facebookpost van de pathetische bewoordingen – een stijl die ik nochtans wel kan smaken – wat maakt dat white momma’s kansen op eerherstel helemaal nihil zijn.
Of de Mo in dit specifiek geval een sympathico danwel een clichémocro is, is mij onbekend. Het ganse voorval geeft in ieder geval weer hoe ‘multiculturaliteit’ er in de praktijk uitziet. Vergeet de mediatieke lofzang op de superdiversiteit, vergeet de gemixte vriendenkringen die in de media op geforceerde wijze aan de kijker worden voorgeschoteld en vergeet het ‘wederzijds begrip’ en de ‘verdraagzaamheid’ waarmee we non-stop om de oren worden geslagen. In werkelijkheid heersen animositeit, voorzichtigheid en protectionisme. Deze maken deel uit van de menselijke aard en worden op basis van levenservaringen tot een ‘tweede natuur’, een instinct zeg maar. En dat geldt voor álle bevolkingsgroepen/culturen.
Een terechte bekommernis om het welzijn van je kind kan dan ook, mijns inziens begrijpelijkerwijs, leiden tot het verbieden van je kinderen om contact te hebben met Marokkanen. Ervaringen zoals hierboven beschreven zullen immers alarmbelletjes doen afgaan in het hoofd van witte ouders, alarmbelletjes die ‘hommeles’ luiden. Dat ook de niet-delinquente Mo daarvoor het gelag moet betalen is helaas collateral damage van een door overheden en media opgedrongen multicultuur.
Men kan en mag nu eenmaal niet van elk individu op deze overbevolkte wereld verwachten dat hij onderscheid maakt tussen mensen op basis van hun individuele kenmerken. Mensen behoren tot groepen/culturen die op hun beurt bepaalde normen en waarden hanteren. Dat individuen, behorend tot een specifieke groep of cultuur, gereduceerd worden tot hun omkadering is des mensen. Het is niet omdat de verheven dames en heren van de trias politica zichzelf als kosmopolitische-wereldburgers-die-een-wereld-vol-individuen-zien beschouwen, ze hun wensbeelden moeten projecteren op Jan en alleman. Deze laatsten zoeken namelijk duidelijkheid en structuur in een chaotische wereld. En of we het nu goedkeuren of niet, mensen opdelen in categorieën hoort daarbij.
Leggen de grote moraalridders van de hierboven genoemde trias politica trouwens evenveel bemoeizucht aan de dag wanneer het gaat om de omgangsvormen die moslimouders aan hun kinderen opleggen? Het eerste artikel over de niet-aanwezigheid van moslimmeisjes in uitgaansgelegenheden, zwembaden of waar dan ook moet ik nog tegenkomen. Of niet, want af en toe sijpelt een item het nieuws binnen dat betrekking heeft op moslima’s. Met dien verstande dan dat de witte, geprivilegieerde kolonialist geculpabiliseerd wordt. Het is immers hij, de blanke supremacist, die moslimdames hun “recht op het dragen van bedekkende kleding” ontzegt, op die manier de “kansen” van de gesluierde dreumessen fnuikend.
Nu en dan moet de goegemeente (de ‘witte’ goegemeente, welteverstaan) erop gewezen worden hoe racistisch ze wel niet is. Een zwart gekleurde zwarte in een stripverhaal, een geel gekleurde gele in een tekenfilm of een taco’s etende Mexicaan in een reclamespot: racisme loert om elke hoek. En een overlast gevende Mocro is, hoe herkenbaar ook, al helemaal uit de, boze.
En u, beste witte en geprivilegieerde kolonialist, moet u daar meer bewust van worden. U zult uw leven wijden aan het opsporen en uitroeien van alle restanten van vooroordelen. Maar vrees niet, de overheid en de media zullen u daarbij helpen!
