Een bekende Franse komiek maakt danspasjes op het podium van een afgeladen theater midden in Parijs, een bamboe hoelahoep rokje over zijn broek heen en jonglerend met ananasjes van plastic, terwijl hij zingt: ‘sho-ananas, sho-ananas’.
U kunt er waarschijnlijk nog niet om lachen, maar zijn vaste publiek rolt al schaterend over de vloer. Wat is er zo leuk aan ‘sho-ananas’? Het is een grapje over de Shoah, ook wel Holocaust: de massamoord op 6 miljoen joden, waarvan anderhalf miljoen nog kind.
Dit is Dieudonné M’bala M’bala, een corpulente man, kalend, met een flinke baard van zwart kroeshaar. Franse moeder, vader uit Kameroen. Afrikaanse gelaatstrekken maar niet heel zwart. Noemt joden graag honden, en is met voorsprong de grootste antisemiet van Frankrijk. Erger nog dan Jean-Marie LePen, de oprichter van het Front National, niet toevallig een fan, een persoonlijke vriend, en de peetvader van Dieudonné’s derde kind.
Dieudonné trekt volle stadions in Frankrijk, zolang die optredens niet op het laatste moment verboden worden. Zijn komisch talent is zeer beperkt, hij is vooral geliefd omdat hij openlijk joden schoffeert. En bij het grote publiek bekend omdat hij bijna iedere week wel in de krant staat, of voor een rechtbank.
Wie zijn die uitzinnige fans? Vooral Maghrébins, Fransen van Noord-Afrikaanse afkomst. Dieudonné zegt hardop over joden wat zij denken. Ze maken met liefde de reis van buiten de Periphérique, de rondweg, om uren in de rij te staan voor hun idool.
Dan staan ze naast een bepaald slag blanke Parijzenaars van binnen de rondweg: progressief, links, politiek correct, van het type dat zijn antisemitisme onder een vernisje van antizionisme verbergt. En dat Israëliers nazi’s vindt, maar Hamas helemaal toppie joppie. U kent ze wel uit Nederland.
Als krenten in de pap zie je nog wat strakke witte koppen van neo-nazi’s, ook gek op Dieudonné, maar niet echt op hun gemak tussen het andere publiek. ‘Les extrèmes se touchent‘ zeggen ze hier, vrij vertaald: jodenhaat verbroedert.
Over jodenhaat gesproken, Dieudonné is ook de bedenker van de quenelle, een soort upgrade van de Hitlergroet. Hij bijt liever zijn tong eraf dan dat hij het zal toegeven, maar kenners weten dat dit gebaar is afgekeken van de film Dr. Strangelove, van joodse meester-regisseur Stanley Kubrick. Peter Sellers speelt de titelrol: een mad scientist met dubieus Duits oorlogsverleden, die voor de Amerikanen werkt. Hij verraadt zijn echte loyaliteit door zijn baas, de president van Amerika, per abuis met ‘Mein Führer‘ aan te spreken, en weet telkens maar net een Hitlergroet te onderdrukken, door met zijn linkerarm de al omhoog zwaaiende rechterarm terug naar beneden te duwen.
Dat is de quenelle: de linkerhand op de schuin naar beneden gestrekte rechterarm, net onder de schouder, razend populair in Frankrijk onder antisemieten van alle geledingen.
In de Engelse Premier League, een jaar of twee geleden, zorgde de Franse voetballer Anelka, een goede vriend van Dieudonné, voor schandaal door zijn eerste doelpunt van het seizoen voor het publiek te vieren met een quenelle.
Engelsen houden daar niet van, en de voetbalbond deelde een zware straf uit. Theresa May, de toenmalige minister van binnenlandse zaken, verklaarde Dieudonné persona non grata in het Verenigd Koninkrijk, toen hij zijn maat een hart onder de riem wilde komen steken. Dat Engeland zoiets voor het laatst had gedaan met een Fransman, was eeuwen geleden. Inmiddels voetbalt Anelka in Dubaï of Qatar, waar niemand ermee zit als je een Hitlergroet brengt op het veld, of waar dan ook.
Toevallig net deze week spookt er een -weer snel van zijn account verwijderde- tweet van Dieudonné zelf door on-line Frankrijk, van een stel licht getinte matrozen van het marine-fregat Lafayette, die lachend en in uniform een quenelle doen. Franse matrozen die een Hitlergroet brengen, het klinkt onwerkelijk, maar nog onwerkelijker is de foto in Le Monde van twee soldaten die een synagoge in Lyon moesten bewaken, en voor de deur een quenelle deden.
Wie even zoekt in de krochten van het internet, vindt veel kiekjes van grotendeels, maar niet altijd lichtgetinte Franse jongeren, op vakantie of met schoolreisje in Amsterdam, die vrolijk een quenelle doen naast het standbeeld van Anne Frank op de Westermarkt. Bijvoorbeeld hier, in een lange reeks misselijkmakende foto’s van jongeren en minder jongeren, die door Europa heen lachend quenelles doen bij joodse graven, joodse oorlogsmonumenten, joodse bejaardenhuizen en joodse crèches. Ik werd persoonlijk totaal onpasselijk van de lichtgetintiër die vrolijk grijnzend een quenelle deed in de Rue du Four, de Ovenstraat.
En als u toch bezig bent, zet de naam Dieudonné eens in het zoekveld op de site van een grote Franse krant, bijvoorbeeld de Figaro. Dat levert bijna duizend krantenberichten, geen van allen positief.
Een waslijst rechtzaken en veroordelingen, stukken over wegens antisemitische teksten afgelaste voorstellingen door heel Frankrijk, steevast gevolgd door processen waarin hij schadevergoeding eist. Politici die schande over hem spreken, bij voorkeur buiten verkiezingstijd, want er zijn miljoenen islamitische stemmen.
Voorwaardelijke gevangenisstraffen en boetes voor antisemitisme en ‘negationisme’: ontkenning van eerder genoemde massamoord op joden, strafbaar in Frankrijk en sommige andere Europese landen.
Even consequent is hij niet altijd in dat negationisme. In 2013 stuurde Dieudonné deze tweet rond over Patrick Cohen, een bekende Franse journalist: “Quand je l’entends parler, Patrick Cohen, je me dis, tu vois, les chambres à gaz … Dommage.” (Als ik hem hoor praten, die Patrick Cohen, denk ik wel eens, weet je, die gaskamers… Toch jammer.)
Hiervoor werd hij in beroep veroordeeld tot een hoge boete en een voorwaardelijke gevangenisstraf.
Twee jaar later was Dieudonné toch alweer fout aan het tweeten, na de massamoord door islamitische terroristen op de redactie van Charlie Hebdo, en de daarop volgende aanslag op de Hyper Cacher, die joodse supermarkt in Parijs. Eerst tweette hij ‘Ik ben niet Charlie’. Ok, smakeloos, maar strafbaar noch opvallend. Dus liet hij het daar niet bij. In een volgende tweet noemde hij de zwarte islamitische terrorist Coulibaly een toffe peer, die net vier joden had doodgeschoten in genoemde supermarkt. Juridisch gezien is dat goedpraten van terrorisme, ‘apologie du terrorisme‘, in Frankrijk bij wet verboden. Deze tweet kwam hem in hoger beroep te staan op twee maanden voorwaardelijk en 10.000 euro boete.
Twitter is en blijft een dure hobby voor Dieudonné.
Ook in het Franstalige deel van België werd hij veroordeeld, nu tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van twee maanden en 9000 euro boete, wegens strafbare, want haatzaaiende teksten, in twee voorstellingen daar. Er loopt nog beroep.
Een tweede reeks rechtzaken tegen Dieudonné betreft ‘fraude fiscale, blanchiment de fraude fiscale, abus de bien sociaux et organisation frauduleuse d’insolvabilité‘, aldus de aanklacht in één van de laatste zaken. Zeg maar alle soorten financiële malversaties.
Eén van zijn medewerkers werd ooit op een Frans vliegveld gesnapt, onderweg met een koffer contanten naar Dieudonné’s tweede vaderland in Afrika. Dat was de recette van zijn eerder genoemde vaste theater in Parijs, toepasselijk genaamd ‘La Main d’Or‘, de gouden hand. Daar kun je blijkbaar niet met pin betalen. Kon betalen moet ik zeggen, hij is er inmiddels door de eigenaren uitgeknikkerd.
Vorig jaar nog weigerden de autoriteiten van Hongkong Dieudonné toegang. Hij zou er voorstellingen geven, je vraagt je af voor wie. De Chinezen brachten niet naar buiten waarom ze hem niet toelieten. Dieudonné’s advocaat -die geen andere klanten nodig heeft- riep meteen dat de Israëlische ambassade erachter zat. Uiteindelijk bleek het te gaan om een witwas-brievenbus firma, die door de nauwelijks meerderjarige zoon van de komiek vanuit Hongkong zou worden gerund.
Bij Dieudonné thuis is in totaal bijna anderhalf miljoen in contanten aangetroffen, waar hij zich ook nog voor moet verantwoorden bij de rechter.
Ziedaar de man die meer dan eens zei dat alle grote boeven van de wereld joden zijn.
Dat ik überhaupt over Dieudonné begon, is omdat zijn naam onlangs opdook bij het googelen naar blasfemie-wetgeving in Europa. In een artikel daarover op een Nederlandse site, maakt schrijfster zich druk dat de komiek wel werd veroordeeld voor antisemitisme, terwijl het beledigen van Allah in Frankrijk onbestraft blijft. Zolang je tenminste de kogels van islamitische terroristen beter weet te ontwijken dan de bijna voltallige redactie van Charlie Hebdo. Dat laatste zei ze er natuurlijk niet bij.
Voor de dame in kwestie wil ik even hebben gemeld dat joden geen honden maar mensen zijn, die je nu eenmaal minder makkelijk ongestraft kunt beledigen op grond van hun afkomst, althans nu nog niet. En dat het bestaan van de profeet op zijn minst twijfelachtig is. Belediging van een dergelijk construct juridisch aanpakken is niet meer van deze tijd, behalve in al die religieuze dictaturen die de islamitische wereld rijk is, maar niet in Frankrijk, waar de scheiding van kerk en staat strikt is geregeld. Deze belangrijke Franse traditie, de ‘laïcité‘, ligt al jaren onder vuur van islamieten en hun dhimmi’s, die hem als anti-islam of ‘islamofoob’ beschouwen, maar is nu nog van kracht.
Om dit artikel gaat het me niet, noch om het dédain dat schrijfster tussen de regels door aan de dag legt voor het Franse justitiële systeem. Dat deed me overigens denken aan een eerder verschil van mening over Dieudonné, dat ik met een bevriende -en toen nog beginnende- Nederlandse advocate had. Zij zette op haar Facebook-pagina dat de veroordeling van de komiek voor het goedpraten van terrorisme onterecht was. Zijn compliment aan het adres van massamoordenaar Coulibaly zou onder de vrijheid van meningsuiting moeten vallen, met als argument dat belediging van de islam in Frankrijk daar toch ook onder valt… Zucht.
Waar het mij wel om gaat, is dat zoveel mensen en alle media op een paar websites na het blind opnemen voor de islam, niet meer dan een godsdienst, mind you. En de vermeende onschendbaarheid van dit construct belangrijker vinden dan bijvoorbeeld het recht van een jood om niet voor hond te worden uitgemaakt, en om zijn diep tragische verleden niet in het openbaar belachelijk gemaakt of ontkend te zien worden. Door een clown met een plastic ananas. Of door wie dan ook.
En om nóg maar weer eens op te merken dat Europa met de grootschalige import van moslims bezig is wat er nog rest aan joden opnieuw onder de bus te gooien. Zie op genoemde site hoe een groeiend deel van de Europese jeugd zich met een nep-Hitlergroet uitleeft op de overblijfselen van joods leven.
De sleutel van een beheersbare toekomst waarin ons nageslacht ongestraft homo, atheïst en/of vrouw kan zijn, laat staan joods, ligt niet in het antwoord op de vraag hoe we de islam met onze westerse waarden en democratie vreedzaam door één deur krijgen.
Dat antwoord zie ik eerlijk gezegd niet.
Maar het antwoord op deze vraag is wel belangrijk: waarom zou je door dik en dun de kant kiezen van nieuwkomers met een uitheemse religie, die nog niet aan verlichting is toegekomen. Nieuwkomers die zich superieur achten aan iedereen die hun religie niet aanhangt, onze samenleving moreel verfoeien, en erop uit zijn die ingrijpend te veranderen, op een manier die niet voor iedereen even goed uit zal pakken.
Voor joden is het te laat, maar geloof me, een bordje ‘welkom in mijn land’ omhoog houden op Schiphol, of ‘I stand with refugees‘ op je Facebook zetten, biedt ook geen van beide garantie in de toekomst een danse macabre te ontspringen.
Nog even de actualiteit. Ik zei het al, Dieudonné is altijd in het nieuws, en nooit positief. Vorige week sprak het Parijse Hof een jurist in beroep vrij, in een procedure aangespannen door Dieudonné. Deze maître Richard Malka trad ooit op voor de zender Radio France, waar eerdergenoemde journalist Patrick Cohen werkte, door de komiek in 2013 per tweet de gaskamer in werd gewenst.
Malka had destijds daarop gereageerd met de opmerking dat Dieudonné in een gesticht thuishoort, en zijn publiek al helemaal. Verstandige woorden, maar de komiek sleepte Malka en de zender voor de rechter. Dat justitie hem zelf zwaar had gestraft voor genoemde tweet, hield hem niet tegen. Een eerdere rechter -van het type dat we in Nederland ook kennen, gaf Dieudonné nog gelijk ook, al deed hij dat zonder straf voor Malka. De zender liet het er toch niet bij zitten en ging in beroep. Dat leidde nu tot vrijspraak.
Tenslotte dit: dat zulke kwaadaardige idioten bestaan is niks nieuws, we hebben er genoeg gekend in het verleden. Maar dat er steeds opnieuw hele volkstammen achteraan lopen, als ratten achter de rattenvanger van Hamelen met zijn fluitje, blijft verbijsterend. Om Maître Malka te citeren: ‘Le problème de Dieudonné, c’est le public de Dieudonné.‘
Het probleem met Dieudonné, dat is het publiek van Dieudonné.
