Nu de Oranje Leeuwinnen het EK glorieus hebben gewonnen, zal de discussie over hun positie ten opzichte van de mannen zeker niet geluwd zijn, qua spel, status en munten. Toegegeven, het spelbeeld is licht verbeterd, de kijkcijfers en toeschouwersaantallen zijn groeiende. Maar we wachten nu op de stap naar een echt aantrekkelijke én onafhankelijke vrouwensport.
Een stap die het vrouwenhockey al lang genomen heeft – daar vraagt niemand zich af óf de mannen beter zijn. Of sterker. Dat kwam overigens niet uit de vlucht vallen. Speelster Fatima Moreira de Melo kreeg net voor de Olympische spelen van 2008 de opdracht van de bondscoach om bij Adidas sexy outfits te selecteren. Dit om de sport aantrekkelijker en minder kakkineus te maken. De uitgekozen mouwloze shirts en rokjes met split lieten niets aan de verbeelding over. Een gouden greep, zo bleek uit de enthousiaste reacties en kijkcijfers. De opmaat tot een zelfstandige aantrekkelijke sport.
Fatima’s zinnenprikkelende oplossing zou bij Sepp Blatter, de gewezen FIFA-voorman, een glimlach op de lippen hebben getoverd. In 2004 zinspeelde hij al op deze erotiek: “Vrouwelijke voetballers zijn prachtig. Ik zou hen strakkere, kortere shorts geven.”
De bobo werd destijds weggezet als een hitsig mannetje. Onterecht, want het sexyer etaleren van de voetbalvrouwen lijkt de sleutel tot de gewenste aantrekkelijke autonome sport. Blatter begreep namelijk dat voor ware (voetbal)liefde de kijker eerst door de buitenkant heen moet.
Verzon de afvallige bureaucraat dit zelf? Laten we het er maar op houden dat hij zijn klassieken kent, want de Griekse filosoof Plato brak – al in de dialoog Symposium – een lans voor deze erotiek.
Plato legt in deze dialoog de zogenaamde ‘liefdesladder’ uit. Vertalen we deze ladder naar het huidige damesvoetbal, dan is het doel van de ladder om erkenning en liefde voor de eigen onafhankelijke, aantrekkelijke sport te krijgen. Laten we stapsgewijs Plato’s ladder beklimmen.
De eerste trede op de ladder is de begeerte van de toeschouwer voor één mooi lichaam. Pure aantrekkingskracht, pure biologie. Hij vergaapt zich nu alleen nog aan Lieke Martens. Maar al snel daarna moet hij – een treetje hoger – beseffen dat Liekes lichaam niet uniek is. Hij bespeurt op het gras meerdere erotiserende exemplaren. Op de tweede trede strelen alle voetbaldames zijn zintuigen. Voor deze eerste twee treden zijn gestileerde rondingen, prikkelende make-up, zwoele blikken en een erotiserende tred een must. Niemand klimt tenslotte zomaar die ladder op.
Voelde de kijker zich eerst aangetrokken tot al die heerlijke ronde dameslijven; om op de derde trede te geraken, beseft hij dat andere zaken veel mooier, grootser én bestendiger zijn. Lieke’s ‘tiki-taka-voetbal’, het positiespel, de tactische bril en ettelijke jaren clubervaring hebben ineens de volle aandacht. De liefde voor de schoonheid van haar ‘voetbalziel’ overstijgt het lichamelijke. Van erotiek naar Platonische liefde voor Lieke.
Zo klimmen we verder naar de vierde trede van de liefdesladder: we voelen liefde voor álles en iedereen dat deze schoonheid van ‘techniek, tactiek en inzicht’ in zich draagt. Niet alleen Lieke met haar passings en kapbewegingen, maar ook de andere speelsters, de begeleiding, de KNVB, de software-analisten en de clubteams hebben een ware mooie ‘voetbalziel’.
De laatste trede draait om de liefde voor de schoonheid van de totale sport, het damesvoetbal an sich; Hierin zitten alle oppervlakkige verschijningen van schoonheid – zoals de lichamen, de voetbalgeesten en de spelwijsheden. Dit is het moment dat de hele sport, het vrouwenvoetbal, op zichzelf staat. Erotiek die overgaat in kunst en een aantrekkelijke autonome sport.
Wil het vrouwenvoetbal net als het dameshockey emanciperen dan is het raadzaam Blatter serieus te nemen. Ga voor een ware ‘coup de foudre’. Klim die ladder op!
