Verbijsterd, verslagen en impotent kabbelt de westerse wereld voort richting meer terreur, bloed en slachtoffers. Van Spanje tot Finland: moslims domineren de waan van de dag. Daags na de – ik ben gestopt met tellen – zoveelste aanslag, gepleegd door religieuze mafklappers die zekere Mohammed als hun profeet beschouwen, berichten de media alweer over onbenullige niemendalletjes.
Wat een schril contrast met de sciencefiction die we in de klassieke media voorgeschoteld krijgen. Behoudens enkele stukjes “duiding” (het woord ‘islam’ moet je zoeken met een Keck-telescoop) en het snel-snel alsnog de aandacht naar Trump en extreemrechts verleggen, lijkt het de media allemaal weinig te boeien. Die serveren het publiek liever nog meer sciencefiction, op smaak gebracht met een sausje hedonisme en commerciële spilzucht. De naoorlogse West-Europese generaties worden behandeld als eeuwige jongeren, wat ze in fine uiteindelijk ook (geworden) zijn.
Beelden van bakvissen die ‘een festivalletje doen’ – gepakt, gezakt en voorzien van met bloemetjes versierde caoutchouc laarsjes – moeten de televisiekijker helpen om zijn comforabele bestaan vooral verder te zetten. Dat de mémé (oma) van DJ Amelie Lens door kleindochterlief werd meegenomen naar de Boiler Room op Pukkelpop – hoe cool, vet en swag is dat? – en dat ‘echte hipsters liever ’s ochtends feesten dan op zaterdag’ lijken de mediale-richtinggevers-van-het-juiste-denken stukken belangrijker te vinden dan de rauwe werkelijkheid die vanachter een eertijds verafgelegen horizon akelig dichtbij komt. Zo dichtbij zelfs, dat ze zich in ons midden bevindt. En in ons gezicht ontploft.
Misschien is het uit nostalgie naar een vervlogen tijd waarin de zomermaanden als komkommertijd werden beschouwd dat de media ‘niets gehoord, niets gezien’ spelen? En wellicht is de cognitieve dissonantie van een realiteit die dagdagelijks de multiculturele droom ontkracht onder journalisten dusdanig hels om dragen dat flutberichtjes de wereld insturen hun mentaal evenwicht helpt te bewaren? Een rol is vast ook weggelegd voor het gevaar dat de onschuldige geest van jonge bakvissen mogelijks bezoedeld zou kunnen worden met gedachten die niet stroken met het policore keurslijf waarin politici, overheden en media vastzitten. De totale verkleutering van onze samenlevingen – krijttekeningen en knuffeltjes tegen bruut geweld? Serieus? – is helaas het resultaat van dit debacle.
Vandaar ook dat de huidige generaties jongeren – sinds de Tweede Wereldoorlog is de prefab-werkelijkheid van de modale westerling steeds verder weggegleden van de echte realiteit – geen flauw benul meer hebben van de manier waarop mensen in elkaar zitten. Het al even prefab sociale media-wereldje, de “global village”, zorgt zelfs voor een versterking van de eigen als juist veronderstelde denkbeelden over mens en wereld. Gelijkgezinden zoeken elkaar op, niet-gelijkgezinden worden geblocked. Dat geweld, obscurantistisch geloof en wederzijdse haat onlosmakelijk verbonden zijn met de menselijke natuur komt simpelweg niet meer in de hoofden van de young ones op.
Kinds gehouden en verblind door de leugens van politiek correcte ideologen kunnen de jongere generaties de werkelijkheid (de échte, niet de bordkartonnen versie) niet meer aan. Een vlucht in het ontkennen van de werkelijkheid is het logisch gevolg. Immers, de realiteit onder ogen zien zou betekenen dat ook de o zo pacifistische en verdraagzame jongeren zouden moeten erkennen dat de menselijke natuur ook in hen huist. Woede, razernij, haat en de lust om zichzelf van geweld te bedienen zouden dan plots niet meer aan ‘de anderen’ kunnen worden toegeschreven. De schok die met het ontdekken van de mens in zichzelf zou gepaard gaan, zou de met verdraagzaamheid en tolerantie grootgebrachte jongere teveel worden. Het kanaliseren van die al te menselijke gevoelens door middel van knuffeltjes, kaarsen en bloemetjes is voor hem een veel veiliger pad om te bewandelen.
Waar links en de rest van de policorgarde voornamelijk goed in zijn, is het wijsmaken van blaasjes aan mensen. Gebukt gaan onder een regen van aanslagen en vervolgens te horen krijgen van overheden en media dat ‘angst en woede ons niet mogen leiden’ is een flagrante miskenning en negatie van de menselijke natuur. Het enige gevolg van zo’n mentaliteit is een enorm minderwaardigheidscomplex. Zich teweerstellen tegen aanvallen mag dan al impliceren dat harde maatregelen dienen genomen te worden en dat zelfs geweld een optie moet kunnen zijn, het zorgt er in ieder geval voor dat een populatie het gevoel heeft het lot in eigen handen te hebben. Wat we heden ten dage zien is het tegengestelde. De westerling geeft zijn lot uit handen. Meer zelfs, volgens het gros van de appeasement-legioenen verdient hij dat lot!
Het enige resultaat van dit alles is depressie. Geen fierheid, geen reden meer om te (over)leven, niks, nada. West-Europa ligt op apegapen.
De op zichzelf teruggeworpen westerling rest niks anders dan zich over te geven aan een tomeloos hedonisme. Zijn existentiële leegte vult hij op met ersatz-inhoud, zijnde gebakken lucht. Traditionele levensgebeurtenissen en –fasen die belangrijke overgangen markeerden naar een volwassen leven zijn weggevaagd en vervangen door lege hulzen-operettes.
Belangrijke rites de passage in het leven van de West-Europeaan zijn tegenwoordig: een eerste keer naar een festival gaan op je zestiende, het laten zetten van een ‘tramp stamp’ of enige andere tatoeage (‘een symbooltje dat iets zegt over mijn persoonlijkheid’) op je achttiende, ‘experimenteren met relaties en drugs’ van je negentiende tot je vijfentwintigste, trouwen met een vent met nagellak of een vrouw met een tramp stamp op je zesentwintigste, scheiden van je vent met nagellak of je vrouw met een tramp stamp op je dertigste en tenslotte verloren lopen in het moeras van ongebreidelde overdaad en leegheid nadien. En dan start je een spirituele yoga-groep.
Hoe het ook zei, het cynische en het perfide van onze huidige maatschappijen vallen niet langer te onkennen. Terwijl het bakvissenvolkje in een zalige onwetendheid wordt gehouden en door het festivalitis-virus is aangedaan zijn reinigingsdiensten druk doende met het wegvegen van het bloed dat op de Barcelonese Ramblas verspreid ligt. ‘Jongerenzenders’, zoals het Vlaamse en zeer hippe Studio Brussel (‘stubru’ klinkt veel flitsender), weten niet beter dan na iedere aanslag een catchy prentje (ditmaal was het een hartje dat gevormd wordt met de vingers), met daaronder de obligate hashtag (#barcelona in dit geval), op hun facebookpagina te zetten. Alsof het een reclamespotje betreft “tonen” de compleet verzwakte en ruggengraatloze westerlingen hun “medeleven” door middel van gratuite symbolen. Die nietszeggende symboliek gaat vervolgens gepaard van al even nietszeggende nonsens à la ‘together we stand’, ‘samen zullen we overwinnen’, of ‘we geven niet toe aan de angst’.
Omdat het christendom al lang niet meer gepraktiseerd wordt heeft de westerse mens een nieuw geloof ontwikkeld. Niet in een of andere God, maar wel in andere minstens even etherische en dus ongrijpbare “waarden”. De grondslag van die “waarden” kent niemand, enkele slagzinnetjes of kernwoorden daarentegen zijn maar al te bekend. Ze worden, als waren het mantra’s die het boze oog moeten helpen afweren, keer op keer herhaald. ‘Diversiteit’, ‘tolerantie’, ‘verdraagzaamheid’, ‘gelijkheid’, ‘dat moeten we niet willen’: deze toverformules uit de policorbijbel moeten de westerling van dienst zijn bij het bestrijden van al dit geweld dat wordt gepleegd door mohammedanen-maar-dat-mag-niet-gezegd-worden-dat-is-zoals-Voldemort-uit-Harry-Potter-die-naam-mag-je-ook-niet-uitspreken.
In werkelijkheid is de enige die ermee bestreden wordt de westerling zelf. Diens klinische depressie, die tot uiting komt in overcompensatie onder de vorm van bovengenoemde existentiële leegte gekoppeld aan een ongebreideld hedonisme, zorgt voor een dodelijke apathie. De westerse impotentie ontgaat de viriele en strijdlustige islamitische gemeenschap niet. Het arsenaal aan eisenpakketten die ze nu al decennialang op tafel leggen wordt sinds enige tijd vergezeld van bruut geweld. De islam is in West-Europa in volle expansie.
Of het nog goedkomt? Tja. Het wordt link. Zelfs Mahatma Ghandi liet zich ontvallen dat mocht hij voor de onontkomelijke keuze worden gesteld tussen lafheid en geweld, hij voor geweld zou kiezen. Dat impliceert dan wel dat je eventueel een festivalletje zult moeten skippen.
