Deze week heb ik toch mooi vier dagen – van maandag tot en met donderdag – kunnen werken. In verband met de bouwvak viel het timmerbedrijf stil en moest ik dus actie ondernemen om anderszins uren te maken om broodnodige centjes te verdienen. Ik ben best wel trots op mezelf dat ik meteen heb gebeld met het uitzendbureau met de vraag: “Dag popje, kunt u mij niet inplannen bij de gemeentereiniging of bij de papierfabriek?”, en dat belletje had in deze flex-maatschappij succes! Ik mocht meteen ergens vakantiewerk komen doen. De economie trekt blijkbaar aan.
Als man alleen geniet ik van vakantiewerk. Even iets anders en nieuwe mensen ontmoeten: ik mag dan in het katholieke Brabant geboren zijn, ik heb toch echt wel een werkethiek en trackrecord ontwikkeld waar de gemiddelde protestant boven de rivieren jaloers op is. Mijn cv is er eerlijkheidshalve wel één van twaalf ambachten dertien ongelukken, echter men kan er uit opmaken dat ik altijd gewerkt heb en mijn studies onafgemaakt heb gelaten. Heel aantrekkelijk voor woke werkgevers is dat men zijn studies niet afmaakt en dus niet door rolt en verdwaald in het educatief industrieel complex.
Onafgemaakte studies staan heel goed op je cv. Dan laat u zien dat functioneren in de maatschappij belangrijker is dan een zogenaamd wetenschappelijke carrière. Wetenschappers zijn tegenwoordig namelijk lieden die president Trump openlijk en schroomloos met een chimpansee durven vergelijken op wat er over is van nationale televisie.
Een social climber ben ik dan vooralsnog nooit geweest. Ik geloof en heb ondervonden dat arbeid adelt. Maar misschien is dat wel omdat ik uit Oss kom. Lokale traditie en indoctrinatie. Verder vind ik arbeiders in het algemeen ook leukere mensen dan studenten. In een fabriek ontmoet men altijd mensen van verschillende generaties en pluimage. Werken en functioneren is eigenlijk het mooiste wat er is.
Vannacht droomde ik dat Jesse Klaver en Thierry Baudet samen met mij gedurende de opkomende zomerzon met me mee fietsten – in een overal zonder stropdas en met opgestroopte mouwen – met een broodtrommeltje achterop de pakkendrager naar een willekeurige fabriek.
Op de dag dat deze droomvisioen werkelijkheid wordt, zal ik op ze stemmen.
