Er wordt wat ge-‘erkend’ in onze maatschappijen: je “seksualiteitsbeleving” (wat een kutwoord trouwens!), je afkomst en natuurlijk, als crême de la crême, je “geloofsovertuiging”. ‘Erkenning’ is een woord dat je terugleest in zowat alle officiële documenten die minderheidsgroepen in de samenleving betreffen. Het woord predateert het hippere ‘inclusie’, dat als reclame-achtige turbotaal veel beter bekt en de harten van pubers en neo-feministen doet smelten.
Een belangrijke naam in het hedendaagse denken over multiculturalisme is de Canadese filosoof Charles Taylor. Kijkt men naar het Canadese minderhedenbeleid, dan ziet men daar erg veel in terug van Taylors visie. Breder gezien baseren zowat alle westerse landen zich op het ideeëngoed dat in Taylors werk is terug te vinden. Het hippe inclusie-denken, dat tegenwoordig zo populair is, sluit bijna naadloos aan op de inzichten die Taylor naar voren schoof in zijn denken.
In zijn The Politics of Recognition (1992) brak de Canadese filosoof een lans voor het ‘erkennen’ van minderheden en hun manieren van leven. Minderheden zouden zich, aldus Taylor, het best ontplooien in een klimaat dat respect heeft voor hun manier van leven.
Een moderne samenleving, waarin de rol van religie sterk is weggeëbd, had volgens de Canadese denker nood aan een nieuw soort politiek. In plaats van een overkoepelende leidcultuur, waaraan minderheden zich dienden aan te passen, moest de overheid ruimte bieden voor de emancipatie van minderheidsgroepen. Meer zelfs, de overheid diende de mogelijkheid tot zelfontplooiing van minoriteiten te faciliteren. Het resultaat zou een vreedzame samenleving zijn, waarin andersdenkenden en -gelovigen – al konden ze het op sommige vlakken niet met elkaar vinden – al bij al op rationele wijze met elkaar konden samenleven. Taylors inzichten vormden een soort ‘sociaal contract 2.0’.
Allemaal goed en wel, wat die Taylor daar allemaal vertelde. Klinkt op het eerste gehoor vrij redelijk. Alleen – en hierin vergissen zich nog steeds zoveel mensen – vergat Taylor de impact van één bepaalde minderheidsgroep te verdisconteren in zijn theorieën. Uitgaan van ‘redelijkheid’ en een appèl doen aan de ‘ratio’ van mensen mag dan wel enigszins hout snijden indien toegepast op culturen die een zekere openheid van geest manifesteren op dat gebied, beide concepten druppelen als water van een standbeeld indien men ze toepast op de islam. Dat monolithisch en -theïstisch monster van de menselijke geschiedenis vormt namelijk de antipode van beide bovengenoemde begrippen.
Taylors lapsus is niet onbegrijpelijk. Hij situeert de westerse wereld, terecht, binnen het christendom. Daarin ligt het idee van inclusiviteit of verwelkoming van oudsher min of meer besloten. Naastenliefde, barmhartigheid en het toekennen van de andere wang maken deel uit van de christelijke leer. Dat inquisiteurs en andere pilaarbijters een terreurversie van het christendom voorstonden (en voorstaan), doet daar niks aan af. In tegenstelling tot de Koran zat er op de bijbelse teksten immers een beetje rek.
Waar Taylor ook de klemtoon op legde wanneer hij het belang van ‘erkenning’ in de westerse wereld besprak, is wat hij de ‘sociale verbeelding’ van de westerling noemt. Grof geschetst doelt hij hiermee op het idee van democratie en inspraak van het volk, een idee dat gestaag vorm begon te krijgen vanaf de Renaissance.
Via onder meer Locke en Grotius werd het idee van een sociaal contract tussen volk en heersers geleidelijk aan gemeengoed. Steeds meer (minderheids)groepen kregen in de loop der tijden inspraak in de politieke bewindvoering. De privileges van adel en geestelijkheid kalfden af en nadat ook boeren en vrouwen stemrecht hadden gekregen begon de emancipatie van minderheden zoals homoseksuelen, gehandicapten, migranten…
Achteraf bekeken lijkt het alsof het logisch gevolg van deze trend zou zijn dat ook transgenders, vrouwenbesnijdenissers, huisdieren en cactussen zich zouden emanciperen. Bij gebrek aan religieuze providentie zijn idealisten immers een ander soort menselijke heilsgeschiedenis beginnen uitdragen, eentje waarin zíj deze keer het priestergewaad hebben aangetrokken.
Zoals het gros der gelovigen in het verleden, zien de huidige gelovigen niet dat hun ganse manier van denken en doen bestuurd wordt door een samenraapsel van inzichten en ideeën die ooit op zichzelf stonden en die de hedendaagse hogepriesters in een dogmatische policorleer gegoten hebben. Behept met een teveel aan fantasie en een tekort aan ratio, knipten en plakten de profeten van de New Inclusive World stukjes Locke, Marx, Lenin, Freek de Jonge en door-kutreclamefimpjes-rijk-geworden-opportunistische-kapitalisten aaneen. Het resultaat was een rigide geloof, zoals dat wordt uitgedragen door onder meer de sjw-gardes.
In zekere zin zullen de bisschoppen van de Nieuwe Wereld gelijk krijgen, althans wat de westerse geschiedenis betreft. Overtuigd van hun grote gelijk (nogal eens een kenmerk van ‘geloven’) leiden de grootinquisiteurs van het Westen de ons vertrouwde wereld naar een gewis eindpunt.
De heilige strijd die de priesters van deze manifest destiny-gedachte (overheden, opportunistische kapitalisten, social justice warriors, zowat alle traditionele media, schoolinstellingen en Patrick Loobuyck) voeren, richt zich niet meer op een eeuwig bestaan in het hiernamaals, maar op een hemel op aarde, bevolkt door mensenbroeders.
Niet voor niets werd in februari 2016 een benefietconcert voor vluchtelingen georganiseerd in de Obrechtkerk in Amsterdam, waar voor de gelegenheid de negende symfonie van Beethoven uit de kast werd gehaald en de nadruk werd gelegd op de koorfinale: “Alle Menschen werden Brüder”. De organisatoren gelóven immers oprecht dat de geschiedenis zich naar hún wil zal richten, dat alle mensen van over de hele wereld binnen afzienbare tijd in koor een Ode aan de Vrede zullen zingen.
Zodanig verblind zijn ze dat ze elke realiteit met hun geloofsgom uitwissen. Het is sowieso al een precaire opdracht om mensen(groepen) met elkaar te laten samenleven. Wat het geeft om ze te laten samenleven met starre en onverzettelijke moslimgelovigen die werkelijk niks kunnen verdragen, is onderhand wel duidelijk.
De nieuwe heilsleer, het multiculturalisme of, zo u wil: policorisme, wordt door de aanhangers ervan niet meer in perspectief geplaatst, laat staan aan kritiek onderworpen. Zoals het hardcore gelovigen aller tijden en landen betaamt, staat het idee, en geloof, hoog verheven boven elke vorm van kritiek.
De nochtans net zoals de Bijbel door verschillende auteurs aaneengeregen leerstellingen van de nieuwe heilsleer rammelen aan alle kanten. Ze doorstaan, zoals dat met grootse en van idealen doorvlochten ideeën nogal eens pleegt te zijn, de realiteitstest niet.
Laat ons bijvoorbeeld eens kijken hoe Taylors theorieën in de praktijk blijken uit te pakken. Om te beginnen is ‘erkenning’ een nogal ruim te interpreteren begrip. Want wat is dat, erkenning? Is dat zoiets als leven en laten leven? Betekent het dat je aanvaardt dat koppensnellers koppen mogen snellen? Of, om het naar onze huidige samenlevingen te extrapoleren, houdt ‘erkenning’ in dat je toestaat dat sommige groepen mensen anderen als onrein beschouwen? Betekent het dat de overheid tempelgebouwen moet oprichten waar mannen en vrouwen over aparte ingangen beschikken? Is het ‘erkennen’ van creationisme (virulent in moslimmiddens) een teken van beschaving? En vrouwenbesnijdenis? En homohaat? En enzovoort enzoverder?
Net hier wringt het schoentje. ‘Erkenning’ is een bijzonder mooi uitgangspunt om een samenleving vorm te geven. Enig probleem is natuurlijk dat ‘erkenning’ een begrip is dat uit een postmoderne wereld afkomstig is. Een wereld zonder Waarheid ziet geen graten in het leven naast mensen met een andere Waarheid.
Een wereld met een Absolute Waarheid, echter, duldt geen andere Waarheden. Ze assimileert, goed- danwel kwaadschiks, minderheden die er andere ideeën op nahouden. Kijken we naar de moslimgemeenschap in het Westen, dan zien we dat ‘erkenning’ uiteindelijk slechts een woord is. Zoals ook Jan Leyers steeds meer begint te ondervinden, betekenen woorden zoals ‘erkenning’ totaal niks in de islam. Het woord wordt uiteraard, zoals gebruikelijk, met graagte gebruikt door moslims. Maar de echte consequentie van een begrip zoals ‘erkenning’, laat staan het internaliseren van de brede betekenis ervan, ontgaat de doorsnee moslim compleet.
Een voorbeeld? Wel, momenteel woedt in het exotische Vlaanderen voor de honderdduizend-miljoenste keer het ‘onverdoofd slachten’-debat, naar aanleiding van het muzulmaanse Offerfeest. Een meerderheid van de niet-mohammedaanse populatie is voor een verbod op onverdoofd slachten. Via sociale media worden er cartoons en pamfletten gedeeld die een verbod op onverdoofd slachten voorstaan.
De arme drommels die het aandurven om zich openlijk uit te spreken tegen de islamitische folterhobby, hebben het geweten. De liefde en vrede van die één, twee of meerdere moslimvrienden in je vriendenlijst spatten van het scherm, zij het dan in de vorm van verwensingen, intimidatie en ronduit bedreigingen. Erkenning, ziet u, is voor moslims iets dat je moet krijgen, niet iets dat je ook moet geven.
‘Erkenning’ is, net zoals ‘inclusiviteit, verdraagzaamheid, meester Bart’, etcetera, een vehikel. Een vehikel dat de moslim van dienst kan zijn om een machtspositie te bereiken. Eenmaal die machtspositie bereikt, belandt ‘erkenning’ in de holle-woorden-container (waar het zich voor eeuwig mag vermeien in het charmante gezelschap van ‘inclusie, verdraagzaamheid, vrouwenrechten’, enzovoort enzoverder.)
Nu goed, de nieuwe priesterkaste zal haar zin misschien nog krijgen. Indien het pad naar de vervolmaking van de geschiedenis verder wordt bewandeld zoals nu het geval is, zullen mensen elkaar binnenkort als ‘broeder’ (en ‘zuster’) aanspreken.
