“Cultuurmarxisme is het streven naar een gelijkgetrokken, geproletariseerde cultuur. Het had zijn hoogtijdagen in het midden van de twintigste eeuw in communistische landen maar liet een blijvende invloed achter, ook in het Vrije Westen. Ik stel dat die invloed wel degelijk schadelijk is, met name in onze omgang met emancipatie en diversiteit.
Ik moet bij ‘wit privilege’ en ‘institutioneel racisme’ altijd aan de Culturele Revolutie denken. Het denken van toen leeft door. De focus heeft zich inmiddels verbreed van arbeiders naar alle ‘onderdrukten’: vrouwen, niet-blanken, lhbt. Op de universiteit heb je nu genderstudies en postkolonialisme. De roep om ‘vertegenwoordiging’ van minderheden in organisaties zwelt aan.
Bij activisten als Gloria Wekker en Sylvana Simons vertaalt zich dit in een obsessie met zwarte en witte identiteit.
Je hebt individuen die zich niet identificeren met hun vermeende ‘klasse’ of ‘ras’. Daarvoor heb je activisten als de schuldbewuste witte Sunny Bergman die mensen kleurbewustzijn bijbrengen, zoals de communisten klassenbewustzijn doceerden.
Als blanke ben je onderdeel van een systeem van onderdrukking, ook als je denkt dat je niet racistisch bent. Je draagt het gevoel van privilege onbewust in je. Op bepaalde momenten vertoon je kleine gedragingen waarin anderen het collectieve onderdrukkingssysteem kunnen herkennen. Je bent sowieso de erfgenaam van een collectieve historische schuld.
Zo politiseer je huidskleur en zet je groepen tegen elkaar op. Dat is geen toevallige uitkomst, want het oorspronkelijke cultuurmarxisme is aangelegd om de klassenstrijd te verbreden.
Het cultuurmarxistische denkschema doet geen recht aan de diversiteit van individuele identiteiten en achtergronden. Het zaait alleen verdeeldheid.”
Zo dan! In Nederland zijn we vooral goed in het Godwin-framen van iedereen die durft te beweren dat er zoiets bestaat als ‘cultuurmarxisme’. Maar in China hebben ze aan den lijve ondervonden hoe schadelijk echt bestaan cultuurmarxisme precies is en zijn ze niet meer zo van het wegkijken.
Wat blijkt: Sid Lukkassen heeft heel wat meer gelijk dan pedante door het cultuurmarxisme gebrainwashte linkse Groene Amsterdammer-journalistjes zouden willen toegeven. Want het cultuurmarxisme in Nederland vertoont angstaanjagende overeenkomsten met de tijd van Mao’s Culturele Revolutie.
Aldus een Nederlander die aan de universiteit van Peking is gepromoveerd in de sociologie, notabene in NRC Handelsblad het aller-aller-aller-aller-aller-aller-aller-aller-aller-cultuurmarxistische blad van Nederland.
