The National is een van de meest constante en inmiddels ook een van de grootste indiebands van het moment. Het is zo’n band die heel langzaam aan de oppervlakte komt: acht jaar hadden de Amerikanen nodig om tot magnum opus Boxer te komen. Dat album betekende meteen hun doorbraak naar het grote publiek.
Boxer is inmiddels alweer tien jaar oud. In die tijd zijn de zalen groter geworden en de timeslots op festivals later, maar The National begon steeds minder als een band te klinken. Op vorig album Trouble Will Find Me klonken de drums dof en op de achtergrond. De hele band werd eigenlijk gereduceerd tot gitaarruis ter begeleiding van de zang van Matt Berninger. Maar niemand klaagde. De liedjes bleven geweldig, en Berninger zong beter dan ooit. Dus eindigde The National in 2013 voor de zoveelste keer bovenin de jaarlijstjes.
Maar het nieuwe album Sleep Well Beast zou super energiek en experimenteel worden, beloofde de band vooraf. Toch niet waar je aan denkt bij de ingetogen deprirock van The National. Het leek een verkooppraatje, totdat de eerste single uitkwam. The System Only Dreams in Total Darkness ontvlamt halverwege al in een heuse gitaarsolo. Ja, echt. Het moest gezegd: zo hadden we The National nog nooit gehoord. Ging de band ons dan toch verrassen?
Bepaalde tracks op Sleep Well Beast verrassen zeker. Born to Beg, Empire Line en I’ll Still Destroy You zijn typisch opbouwende The National-ballads, maar klinken toch fris dankzij de fijne elektronische ondergrond. Eindelijk springen de drums er weer eens uit. En die weirde gitaargeluiden in het afsluitende titelnummer zou je bijna experimenteel noemen. Lossen de mannen uit New York hun belofte nog in ook.
Day I Die verrast juist als recht-toe-recht-aan-nummer dat The National al sinds de doorbraak niet meer schreef. Echt boeiend is het niet, maar het heeft wel de pit waar het de band wel eens aan ontbreekt. Je ziet het de AFAS Live al meeschreeuwen over anderhalve maand: ‘The day I die, the day I die, where will we be?’
Al met al zullen toch weinig fans schrikken van de subtiele koerswijziging op Sleep Well Beast. De emotionele pianoloopjes zijn nog steeds rijkelijk aanwezig, en het openingsnummer is niet de enige track die net zo goed op een van de vorige albums had kunnen staan. Hoewel Turtleneck misschien wel wat wenkbrauwen doet fronsen. Zo lo-fi en punk klonk The National nog nooit. Zo energiek eigenlijk ook niet.
Fijn dat de mannen weer een beetje risico durven te nemen. Het maakt Sleep Well Beast waarschijnlijk hun beste album in tien jaar.
