De strijd tegen racisme heeft altijd op veel sympathie kunnen rekenen, ook in Nederland. Ten tijde van de Civil Rights Beweging in de Verenigde Staten en gedurende de jaren tachtig tijdens de strijd tegen het apartheidsregime in Zuid-Afrika slaagden activisten er in brede steun onder een internationaal publiek te genereren. In de hele kwestie rondom racisme lijken de zaken op het eerste gezicht dan ook tamelijk eenvoudig te liggen: Martin Luther King en Nelson Mandela stonden aan de goede kant van de geschiedenis, iemand als George Wallace aan de verkeerde. Auschwitz en de rassensegregatie in het Zuiden van de Verenigde Staten en Zuid-Afrika zijn voldoende om ons duidelijk te maken dat racisme verwerpelijk is, niet waar? Inmiddels hebben wij echter het punt bereikt waarop een advies van de overheid om melk te drinken, of het dragen van sombrero’s door studenten al als racistisch beschouwd wordt. Deze hedendaagse strijd tegen racisme heeft een sterk totalitair karakter. Maar omdat vrijwel iedereen nog steeds gelooft dat het om zoiets als een rechtvaardige strijd tegen een verschrikkelijk verschijnsel zou gaan ziet men dat over het hoofd. Dat is zeer gevaarlijk.
Het fanatisme waarmee alles en iedereen vandaag de dag voor “racistisch” wordt uitgemaakt en waarmee “racisme” wordt bestreden doet sterk denken aan een heksenjacht. In het Verenigd Koninkrijk bracht iemand enige tijd geleden naar voren dat het leren van de Engelse taal en grammatica “racistisch” zou zijn. Dat ook blanke kinderen er tegenwoordig weinig meer van bakken als het om taal en grammatica gaat doet blijkbaar niet ter zake. En dat het leren van de Engelse taal juist een manier is voor mensen om zich te emanciperen evenmin. Ooit was het namelijk juist zo dat negers in het Zuiden van de Verenigde Staten niet konden stemmen omdat zij niet konden lezen en schrijven. Dat was een doortrapte manier om de zwarte bevolking eronder te houden door de kieswet te omzeilen. Maar nu is juist het beheersen van de spelling en grammatica “racistisch”. Dit soort onzin is aan de orde van de dag. Er is in de hele westerse wereld momenteel sprake van een ware racisme hysterie. Een reclame van Nivea moest onlangs uit de roulatie worden gehaald omdat er geadverteerd werd met de slogan “White is Purirty”. Het is slechts een voorbeeld. Wij leven in de westerse wereld in een politiek systeem dat in sommige opzichten op een dictatuur begint te lijken. Er bestaan namelijk allerlei geschreven en ongeschreven regels – vooral rond “racisme” – waar men zich strikt aan dient te houden.
Tegelijkertijd is totaal onduidelijk wat nu eigenlijk precies met “racisme” bedoeld wordt. In de loop der jaren zijn de definities van “ras” en “racisme” namelijk steeds verder opgerekt. Het woord “racisme” kan tegenwoordig van alles en nog wat betekenen. Men spreekt over “institutioneel racisme” en dan heeft men het niet over wetgeving maar over taal, cultuur, tradities, gewoontes en ideeën. Blanke mensen zouden namelijk “racistisch” zijn zonder dat zij dat zelf in de gaten hebben. Bovendien kunnen volgens het modieuze antiracisme discours alleen blanke mensen (en dan vooral blanke mannen) racistisch zijn. Omdat veel blanke mensen, zeker wanneer zij op progressieve partijen stemmen, het verschrikkelijk vinden om voor racist te worden uitgemaakt zijn dit soort quasi intellectuele theorieën nog eens buitengewoon invloedrijk ook. Het probleem met het brede racisme begrip is natuurlijk dat het niet weerlegbaar is. Men kan namelijk nooit bewijzen dat men geen racist is. Dat is uiteraard ook precies de reden waarom het brede racisme begrip zo populair is: men is als blanke altijd schuldig. Weliswaar bent u misschien geen overtuigd aanhanger van de ideeën van Adolf Hitler, maar u bent toch racistisch omdat u vroeger namelijk een stripboek hebt gelezen over Kuifje in de Congo. Is dat laatste niet het geval dan vinden wij wel iets anders op grond waarvan wij u kunnen veroordelen: misschien keek u naar Pippi Langkous, of naar Popeye? Of u was als kind wellicht in het bezit van Suske en Wiske en de Vliegende Aap? Racist: u bent het onbewust. U zult deze waarheid onder ogen moeten zien. Uw politieke heropvoeding is noodzakelijk.
Iedere totalitaire beweging vindt namelijk dat politieke tegenstanders moeten worden heropgevoed. Dat heropvoeden heet tegenwoordig “het dekoloniseren van de geest”. Niet alleen standbeelden moeten verdwijnen, ook de geschiedenisboeken moeten worden herschreven, net als in een dictatuur. In scholen mag over de geschiedenis straks niets anders meer geleerd worden dan dat alle westerse welvaart is voortgekomen uit uitbuiting, racisme en imperialisme. Uiteraard draaien de media op volle toeren om hun bijdrage aan het circus te leveren: iedere dag verschijnt er wel een stuk over racisme of is er iemand op de televisie die over het slavernijverleden komt vertellen.
Als men het antiracisme discours deconstrueert dan wordt onmiddellijk zichtbaar dat deze strijd tegen “racisme” voor de linkerzijde een aantal belangrijke functies heeft. In een land als Nederland voorziet het in de sterke psychologische behoefte van vooral (ex-)calvinisten om ergens voor te boeten en anderen de maat te kunnen nemen. Bekeerlingen noemen zichzelf “witte Nederlanders” en dragen het politiek correcte evangelie vol overtuiging uit. De duivel, het “racisme”, moet en zal worden verdreven. Daarnaast biedt de strijd tegen “racisme” de mogelijkheid om rancune en agressie te kanaliseren. Dit geldt misschien vooral voor zogeheten nieuwe Nederlanders die zich om welke reden dan ook niet in ons land geaccepteerd voelen. Men kan woordjes als “racist” of “wit” gebruiken om blanke mensen te pesten en er daarmee voor zorgen dat zij voortdurend op hun woorden moeten letten. In de Verenigde Staten ligt de zaak eigenlijk niet veel anders. Het is daar alleen nog vele malen erger. De blinde woede uit zich daar vaak in demonstraties en plunderingen. Boeken, films en columns waarin de Westerse cultuur wordt aangevallen zijn in wezen overigens precies hetzelfde. Dat zijn vormen van intellectueel vandalisme. De hele westerse cultuur is volgens de hedendaagse antiracisten namelijk “koloniaal” en “racistisch”. Daarom moet zij worden vernietigd.
Deze kruistocht tegen “racisme” doet soms denken aan de situatie tijdens de Culturele Revolutie onder Mao of aan de toestanden in Amerika ten tijde van het McCarthyisme. Het woord “racist” wordt door links tegenwoordig zeer effectief gebruikt als scheldwoord. De “racisten” zijn min of meer de vijanden van het politieke systeem. De bedoeling van het gebruik van het woord “racist” is natuurlijk het intimideren en uitschakelen van tegenstanders in de politieke arena zonder een inhoudelijke discussie te hoeven voeren. Iedereen aan de rechterzijde kan tegenwoordig heel eenvoudig verdacht worden gemaakt door het woord “racist” maar een paar keer te laten vallen. Daarnaast is rondom “racisme” in de loop der jaren een heel circuit ontstaan: royale subsidies voor anti-discriminatie bureaus, aandacht voor diversiteitsbeleid binnen organisaties, speciale baantjes voor mensen met een migratieachtergrond, pseudowetenschappelijke leerstoelen aan universiteiten en allerlei commissies. Aan “racisme” wordt flink geld verdiend. Het biedt veel mensen carrièremogelijkheden. Dat is dan ook een van de redenen waarom wij er in de toekomst nog veel over zullen horen.
Het allerbelangrijkste is echter de essentiële functie die het “racisme” vandaag de dag voor de linkerzijde zelf vervult. Het “racisme” biedt namelijk de oplossing voor de diepe crisis waarin links na de val van de Berlijnse Muur in terecht is gekomen. Links heeft namelijk overal de strijd om de economische macht moeten opgeven. Zij heeft het racisme dan ook heel hard nodig om zich te legitimeren en om groepen met een zeer diverse achtergrond en totaal verschillende politieke opvattingen te kunnen verenigen. De Antilliaan die een HBO opleiding heeft afgerond maar geen werk vindt, het succesvolle blanke fotomodel die het daarentegen helemaal gemaakt heeft, de activistische studente sociologie aan de Universiteit van Amsterdam, de BN’er die in het Gooi woont: men kan ze allemaal mobiliseren door ze te laten optrekken tegen één gezamenlijke vijand, de blanke man, de onderdrukker, ofwel “het racisme”. Racisme is dan ook het belangrijkste wapen van links geworden. Het is belangrijker dan belastingheffing en herverdeling van welvaart. Een partij als de SP die nog altijd sterk de nadruk legt op een meer traditioneel socialistisch economisch programma ondervindt dat keer op keer bij de verkiezingen. Zo’n programma jaagt natuurlijk veel mensen de stuipen op het lijf. Wie gaat er immers op zo’n partij stemmen als men met zo’n stem zijn of haar vermogen in gevaar brengt? De multimiljonair? De asieladvocaat? De televisiepresentator? De antiracisme beweging heeft daar geen last van. De linkerzijde organiseert zich vandaag de dag daarom bij voorkeur langs raciale lijnen in plaats van economische – met alle bedenkelijke gevolgen van dien. De blanke heftruckchauffeur is de onderdrukker geworden, de zwarte voetballer die miljoenen heeft verdiend en met Mugabe op de foto gaat het slachtoffer. Links verkiest tegenwoordig een rassenstrijd boven een klassenstrijd. Daar kunnen alleen maar problemen van komen. Een reactie op deze hele ontwikkeling is namelijk onvermijdelijk. En die reactie zou wel eens heel fel kunnen zijn.
