Nog nooit gedurende mijn hele leven ben ik lid van een club geweest. Eén rode – kan nooit een blauwe geweest zijn – maandag lid van de socialistische partij. Bij de eerste bijeenkomst begon men over scholingsbijeenkomsten te zeveren; alszijnde: trekt uw dubbele agenda!
Het gebeuren moet iets van tien jaar terug geweest zijn, echter mijn dichtersgeheugen denkt niet zozeer in jaartallen maar veel eerder in een symbolische – of gevoelswaarachtigheid. Drank- en seksorgieën herinner ik mij daarom ook nooit, ik plaats deze juist bewust in een toekomstig dromerige twee-en-zeventig-maagden-context.
Ik voelde als belezen jongen toen al aan mijn water dat scholingsactiviteiten gewoon propaganda waren ter indoctrinatie; toen het onderwerp van scholing ter sprake kwam (volgens mij was het de eerste vergadering waar ik ooit bij aangezeten zou hebben, en die hele vergaderingssfeer beviel me al niet) Het ging boven alles om de partij.
Volgens mijn dichtersgeheugen met gaten kwam Lillian Marijnissen destijds ietwat te laat. Maar tien jaar geleden was fashionably late erg in de mode. Toen straalde “het te laat zijn voor een vergadering” nog iets van natuurlijke autoriteit uit.
Poeh hé, ik leef niet van vergaderingen met contributie. Laat mij een uitlaatklep hebben op TPO welke voor mij een eeuwig Bronze-membership is.
Een mix tussen een serieuze krant en borrelpraat. Dat is wat het Westen uiteindelijk zal gaan redden.
