Komiek Jan Bohmermann heeft gelijk. Op twitter wordt hem – na aanleiding van zijn VPRO-optreden – zelfs cultuurmarxisme verweten op volstrekt foutieve gronden. De Duitse cultuur bestaat ook niet en heeft nooit bestaan. Al het onheil op het Europese vasteland van de afgelopen honderd jaar, komt juist voort uit die valse idee van een Germaanse cultuur. De eenwording van Duitsland is naar analogie even kwalijk als de eenwording van Europa.
Alwaar er zoiets als het Nederlandse, Poolse en Hongaarse volk bestaat, is Duitsland slechts een taalgebied. Naast de taal is er vrijwel niets. Er is zogezegd niet één geschiedenis maar er zijn meerdere langs elkaar lopende en overlappende geschiedenissen. Iedere machthebber die Duitsland heeft willen verenigen heeft daarom een beroep moeten doen op valse mythes en rare religieuze symbolen en sentimenten; daarvoor hoeven we niet veel generaties terug om de verschrikkingen daarvan te zien beste lezer.
Het land van onze Oosterburen is zoals gezegd veel eerder een taalgebied dan een cultuurgebied of volkseenheid. En Bohmermann beseft dat als geen ander. Naast een clown is hij gewoon een schrandere man die duidelijk weet waar hij over praat. En hem – iemand van het vrije woord en satire – een cultuurmarxist noemen? De omgekeerde wereld.
De Europese Unie werk niet om precies dezelfde reden dat Duitse eenheid niet werkt. Het is beiden een zielloos construct. Waarom denkt u dat de grootste filosofen en musici juist uit het Duitse taalgebied afkomstig waren? Dat komt door het gebrek aan volkse bezieling. De Duitser is immer op zoek naar een mystieke waarheid welke de Pool, de Nederlander of de Italiaan historisch feitelijk, en dus van nature al bezit.
Friedrich Nietzsche was op het goede spoor toen hij zei dat Pools bloed het enige goede is aan Duitsers. Duitsland is een continentaal samenraapsel en een mengelmoes van verschillende volkeren. Het enige wat een Duitser met een andere Duitser bindt is de taal.
Al het grote onheil dat de vrije volkeren van Europa over zich heen hebben gekregen komt door de volstrekte leugen dat Duitsland een eenheid – een Reich met leitkultur – is of zou moeten zijn. Volkomen quatsch.
Adolf Hitler heeft in het verleden getracht om artificieel andere Europese volkeren – die toevallig Duits spraken – tot zijn derde rijk te rekenen; en daarom haakte hij in bij een volkomen kitscherige mythologie. Hij moest wel. Want zonder mythologisch Europees verhaal, gelooft geen enkele Duitser in de eenheid van Duitsland of laat staan in de eenheid van Europa. Toen ik met mijn vriendin de kerstmarkten van Berlijn bezocht, werd mij de volslagen nepheid van dat land openbaar. Weinachten is daar volslagen kitsch.
Wie denkt dat Amerikanen een oppervlakkige cultuur hebben, moet zich beseffen dat Duitse cultuur nog nepper is en als inspiratiebron voor de Verenigde staten gegolden heeft.
Wat de Nederlander met andere Nederlanders bindt, is een reële historische strijd tegen het water, een liberale en egalitair nuchtere opvatting over politiek en maatschappelijk leven. Dit kenmerkt “dé Duitser” volstrekt niet. Een baas is daar nog altijd een baas. Lokale adel heeft het daar altijd voor het zeggen gehad. Maar dit is in elke deelstaat weer verschillend geweest.
De Poolse cultuur bestaat, De Oostenrijks – Hongaarse Cultuur bestaat. Maar iets als een Duitse cultuur is totaal artificieel, ongegrond en daardoor gevaarlijk agressief gebleken. Alle machthebbers die van Duitsland een eenheid hebben trachten te maken kwamen met culturele kitsch aanzetten. Om, zoals Bohmermann terecht zegt: “Macht uit te oefenen.”
Wie van Duitsland een éénheid wil maken, is juist de onvervalste cultuurmarxist. Dat is de waarachtige paradox. Een rechtschapen en eerlijke nationalist moet altijd zowel tegen Europese als Duitse eenheid zijn. Anders is je argument historisch niet consistent. Wie voor de Natiestaat pleit, is per definitie tegen het Europese – lees Duitse – project.
