Elke ochtend als ik naar de bakker ga, loop ik door een joodse wijk. Vele honderden joodse kinderen gaan vrolijk en onbezorgd naar school, onder het toeziend oog van zwaarbewapende militairen met mitrailleurs in aanslag. Ook lopen er joodse mannen rond, met oortjes. Ik vermoed dat zij gewapend zijn. Als ik thuiskom heb ik minstens twaalf gewapende militairen gezien en een drietal legertrucks. De vraag is niet of er een aanslag op deze kinderen komt, maar wanneer. In deze buurt gooide op 20 juli 1980 een Syrische Palestijn twee splintergranaten naar een groep joodse kinderen. Bij deze aanslag kwam een joodse jongen om en raakten zestien andere schoolkinderen licht tot zeer zwaar gewond.
De meest verdrongen realiteit is de jodenhaat onder moslims. Het is helaas geen generalisatie en evenmin een stereotype om te stellen dat vrijwel alle moslims de haat tegen de joden al als kind ingepeperd krijgen. Dat moet trouwens, want in de Koran worden de ‘lieden van de Schrift’, dat zijn de joden, tientallen keren met de dood bedreigd en verwenst. De in Marokko geboren Franse historicus Georges Bensoussan heeft gewezen op dit structureel, van generatie op generatie doorgegeven, maar vaak verborgen antisemitisme bij de moslims. Deze uitspraak veroorzaakte onlangs een enorme rel in Frankrijk. Bensoussan werd door de rechter vrijgesproken.
In Frankrijk zijn de afgelopen jaren al twaalf joden door moslims vermoord omdat ze jood waren. De lafste daad gebeurde op 19 maart 2012 in Toulouse. Daar werden twee kinderen van drie en zes jaar voor de schoolpoort koelbloedig neergeschoten, samen met hun vader die op hun joodse school leraar was. Enkele dagen later hielden moslims een optocht om hun steun te betuigen aan de dader. Het argument dat ook Palestijnse kinderen in Gaza worden gedood door Israëliërs is een vals argument. Israël reageert slechts defensief of als reactie op moorddadige aanslagen en Hamas stelt opzettelijk raketten op bij scholen en ziekenhuizen.
Zonder de jodenhaat onder Palestijnen zou de Palestijnse Staat net als Israël, en dank zij de samenwerking met Israël, een bloeiend en welvarend land worden. Die samenwerking zal echter nooit realiteit worden. Vredesonderhandelingen met de Palestijnen hebben geen enkele zin, want jodenhaat hoort bij de identiteit van de moslims. Een jood respecteren gaat in tegen een kernboodschap van de Koran.
Hoe je het ook draait of keert, Merkel heeft meer dan een miljoen jodenhaters Europa laten binnenkomen. De EU zet dit beleid verder. De vraag is of we een minderheid willen opofferen om een ‘humaan’ immigratiebeleid mogelijk te maken. Want daar komt het op neer. De vraag is ook hoe Europa er zal uitzien als er geen joden meer zijn.
Voor rationale mensen als Merkel en voor de globalisten zijn dit onzinnige vragen. Merkel liet al die migranten niet toe om morele redenen, maar om politieke. De Duitse economie heeft dringend arbeidskrachten nodig. Syrië bood een unieke kans, want dit is geen ontwikkelingsland. De meeste Syrische vluchtelingen zijn goed opgeleid. Hierbij wordt de vraag verdoezeld of deze goed opgeleide mensen niet nodig zijn voor de heropbouw van hun land. De sukkels laten zij aan hun lot over.
Vanuit rationeel oogpunt en in een geglobaliseerde beschaving zijn er geen rassen meer en dus ook geen joden. We zijn allemaal broeders, lees: potentiële arbeidskrachten. Hoe mooi kan het zijn!
Zijn we allemaal broeders van elkaar? De geschiedenis van de mensheid begon met een broedermoord. Kaïn en Abel. Dat belooft niet veel goeds. Tegen dat koele en berekenende rationalisme moeten we de invloed zien van het driftleven of de biologische krachten die vooral in tijden van spanningen tot bestiaal gedrag kunnen leiden. Alleen een ideaal, een rotsvast geloof dat de mens de roeping heeft om het goede te verrichten en zijn naasten lief te hebben, kan een tegenwicht bieden. Dat is nu juist de kracht van de Europese beschaving, ondanks alle fouten die werden gemaakt. Europa weet telkens het recht te herstellen. Dat is de kern van onze joods-christelijke erfenis. Wij kunnen vergeven. Wij kunnen schuld erkennen en berouw hebben. Haat tegenover de Ander, hoe moeilijk dat af en toe ook is geweest, druist in tegen de kern van onze identiteit.
Duitsland is het perfecte voorbeeld van een land dat het Kwaad heeft afgezworen. Na drie generaties heeft het nationalisme geen racistisch gelaat meer. Drie miljoen Turken werden gastvrij onthaald en onlangs werden opnieuw meer dan een miljoen immigranten opgenomen. Maar nu is de grens overschreden en moeten de Duitsers hun eigen beschaving in bescherming nemen.
Deze kracht van Europa wordt onherstelbaar vernietigd als het wordt vermengd met een cultuur die onmogelijk geïntegreerd kan worden in onze beschaving. Dat is geen kritiek op de islam als zodanig, maar een pleidooi voor een gescheiden ontwikkeling. Mijn publicaties bewijzen dat ik mij verre houd van racisme en discriminatie. Mijn stelling is dat bij een gescheiden ontwikkeling Europa en de islamitische landen kunnen samenwerken, in dienst van de wereldvrede. Vermenging echter leidt tot een permanente burgeroorlog.
In de Europese politiek ontbreekt het gezond verstand door de angst dat er een herhaling komt van de jaren dertig in de vorige eeuw. De misdaden van het nationaal-socialisme waren zo verschrikkelijk, dat ze nog steeds een schaduw werpen op de actualiteit. De opkomst van de AfD ziet men als een teken aan de wand, alsmede het opkomend populisme en nationalisme in andere landen. Bijvoorbeeld de PVV in Nederland en het Front National in Frankrijk. Maar de vergelijking met het nationaal-socialisme raakt kant noch wal. De populisten willen de immigranten niet naar concentratiekampen sturen. Het gaat om mensen die vrezen dat de immigranten de macht zullen overnemen. Zij hebben het gevoel overrompeld te worden en dat naar hen niet wordt geluisterd. Ze willen af van die anonieme en ondemocratische macht in Brussel.
De politieke elite, samen met de globalisten, leven in hun eigen kringetje. Ze kijken neer op het gewone volk. Een recente uitspraak van Frans Timmermans is treffend: ‘Nostalgie is opium voor het volk’. Nostalgie naar wat? Naar veiligheid voor hun dochters, naar onderlinge solidariteit, naar een hechte gemeenschap zonder getto’s, naar verbondenheid op grond van een gemeenschappelijke geschiedenis en cultuur? Dat een salonsocialist met een netto maandinkomen van 34.083,82 euro geen nostalgie heeft naar zijn vroeger salaris, daar heb ik alle begrip voor, maar de gewone man heeft een ander soort nostalgie.
Duitsland heeft enorm veel immigranten opgenomen. Het verwelkomen van de immigranten in Europa ging samen met veel emoties en pathos zoals bij de foto van het verdronken jongetje op een Turks strand. De vergelijking werd gemaakt met dat kind in het getto van Warschau dat met de handen omhoog werd weggedreven. Die vergelijking gaat niet op. Nu gaat het niet om mensen die door beulen bedreigd worden, maar voornamelijk om economische vluchtelingen.
Zeer verontrustend is het antisemitisme onder Syriërs en Irakezen. De antiracisten richten hun pijlen op de verkeerde groep. Het zijn niet de mensen die op populistische partijen stemmen die de gevaarlijke racisten zijn. Deze mensen ervaren in hun eigen wijken het racisme tegen henzelf. Net zoals de joden in de buurt waar ik naast woon, elk moment op hun hoede moeten zijn, niet voor de blanke Europeanen, maar voor de echt gevaarlijke racisten.
Hitler lacht niet alleen in zijn graf: hij lacht zich een bult. De antiracisten realiseren door de aandacht van het werkelijke gevaar af te leiden en de echte jodenhaters massaal toe te laten, zijn ultieme antisemitische droom. Met dank aan Merkel en de EU.
