Vandaag vieren mijn oude buren – de Leienaren – en mijn huidige buren – de Catalanen – het overwinningsfeest. Overwinning op de Spaanse belegering. Voor de één zo’n 450 jaar geleden, toen Leiden werd ontzet van de belegering van Spanje tijdens de Tachtigjarige oorlog. Voor de ander vandaag, de dag waarop Barcelona de ramen en deuren gesloten houdt zodat er geen Spanjaard in kan.
Een aflandige wind waait het stof en het bloed van de Catalaanse referendum-onlusten de Middellandse Zee in. Barcelona is omsingeld door de Spaanse Guardia Civil en de Policía Nacional. Mijn buren hadden het gevaar al zien aankomen. Ze hebben zoveel mogelijk pan con tomate (witbrood met tomatenprak) in huis gehaald en verdubbelen de sloten op hun deuren. “We zullen eens zien wie dit het langste volhoudt”, blafte mijn bovenbuurman Jordi nog op de eerste dag van het beleg. Dagen en nachten gingen voorbij. Maar Rajoy bleek een geduldig man: “Als ze geen eten hebben komen ze vanzelf wel uit hun holen! Dan trekken wij hen aan hun haren erbij”.
Maar Jordi is kaal en mijn buren geven niet gauw op: Laura en Joseph hebben inmiddels hun Jack Russel opgegeten (hij heette zowaar ‘Maki’, naar een Japans gerecht) en Alexandra heeft haar hamster gedeeld met haar oudere zus Claudia. Angeles, de heks van de overkant, vangt ratten en de demente 90+ ouders van Angela waarderen hun eiwitrijke kakkerlakken.
Toen, opeens, liep er een ezel door onze Rambla. Het water liep Monica en Marta in de mond en voorzichtig openden zij de deuren van hun Repúblic Cafe. Maar ze kregen geen kans het dier te roosteren. De ezel stonk een uur in de wind en galbrakend schopten mijn buren het beest weer naar buiten. Ze walgden van de geur van de ezel die al gauw onze hele buurt deed overgeven. De walging van de stank van de ezel konden mijn buren nog wel aan, ze zijn hier wat dat betreft wel wat gewend, maar hun eigen gal spiegelde hun schande. Waren zij zelf niet ook schuldig aan wat ze de Madrilenen verweten? Hoe anders was de Catalaanse cultuur eigenlijk van het corrupte Madrid? Was corruptie op provinciaal en lokaal niveau wel zo anders dan de nationale corruptiecultuur?
Mijn buren gaven zich letterlijk en figuurlijk over. “Vergeet de onafhankelijkheid, laat de Spanjaarden ons maar inlijven. Wij kunnen niet vrij zijn. We willen van ons eigen braaksel af!”
Maar de burgemeester van Barcelona durfde wel langdurig in haar spiegel te kijken en zei: “Als jullie echt de deuren willen openen voor de Spanjaarden dan moeten jullie eerst langs mij”.
Het bleef even stil bij de buren.
Toen gebeurde er een miracle: de ezel vermenigvuldigde zichzelf in een kudde meurende ezels. Vervolgens veranderde de wind van richting en de geur van de ezels blies recht in het gezicht van de Spaanse belegeraars. De Guardia Civil begon te kokhalzen en al gauw braakten ook zij alles wat zij in zich hadden naar buiten. “Fuera, fuera”, riepen zij en vluchtten op hun stieren terug naar Madrid. De Policía Nacional verging het minder vreedzaam, zij kotsten hun helmen vol en stikten in hun eigen braaksel. Voor hen was het einde oefening.
De volgende ochtend konden mijn buren hun ogen niet geloven. In de haven van Barcelona werden grote hoeveelheden haring en wittebrood aangevoerd door groepen Leidse vrijwilligers. Zij kwamen per boot en riepen “Wij snappen het!”.
Het Repúblic Cafe opende haar deuren. Monica en Marta ontvingen de ezels en de Leienaren met open armen. Er werd een standplaats voor ezels op het strand van Poblenou gecreëerd waarop kinderen voor een klein bedrag een rondje konden rijden. De ezels werden heilig verklaard en dagelijks gewassen, gekamd en gemasseerd. De Leidse vrijwilligers trouwden met Angie, Gemma en Mariën. En zij leefden nog lang en gelukkig.
De samenwerking tussen de Catalanen, de ezels en de Leienaren bracht Europa een nieuw en duurzaam elan. De tijd was rijp om een gezamenlijke Europese toekomst tegemoet te treden. Een toekomst waarin de stieren en ezels samenleefden en haring en wittebrood een traditioneel Europees gerecht werd.
