Het geroffel en ge-kloink op de potten en pannen begint dinsdag al om 9 uur in de avond, een uur vroeger dan normaal. Het zal te maken hebben met de Spaanse koning die zijn landgenoten gaat toespreken. Ik heb net mijn dochter Ianthe in bed gelegd en bemerk dat het mij irriteert dat zij niet kan slapen door het lawaai. Wat vervelend, ze moet morgen vroeg naar school en ik probeer net dit stukje te schrijven. Ik trek mij terug uit de zwoele zomeravond en verplaats mij van mijn windstille balkon naar mijn woonkamer. De balkondeur gaat dicht. Jammer eigenlijk, het is nog zo´n 23 graden buiten en dus heerlijk om nog wat te staren naar de sterren met een glaasje Spaanse brandy. Binnen is het stiller en saaier, maar ik kan mij beter concentreren.
Het pannengeroffel komt dit keer niet van mijn buren Monica, Marta, Laura, Joseph, Jordi, Angela, Mariën, Néus of Gemma. Zij zijn allemaal in het centrum, met nog wat miljoenen anderen mensen, om hun ongemak met het Spaanse geweld van afgelopen zondag te uiten.
Mijn dochter van 13 en ik zijn een stukje meegelopen met de demonstratie en vingen hier en daar wat emoties op. Néus vond ik zeer nerveus: ze praat altijd al veel, maar nu leek zij niet te stuitten. Met trillende lippen blies zij hoog van de toren over het onrecht dat de Catalanen werd aangedaan en de milde reacties van de “andere” Europese landen. Angela, mijn onderbuurvrouw geboren in Madrid, is de laatste dagen emotioneler dan anders. Gisteravond spraken wij in Café Blue over de ongemakkelijkheden tussen haar en haar zus Mireilla uit Madrid alsook haar 90+ ouders die op de 1e etage wonen. Angela voelt zich schuldig dat ze haar vader met Alzheimer een kruisje bij SI op het stembiljet heeft afgedwongen. Haar moeder kan de druk niet goed aan omdat ze niet uit huis durft te gaan en dus gedwongen is de dagen volledig met haar demente man door te brengen. Gemma weet kalmte te brengen door de zogenaamde feiten op een rij te zetten: vandaag de manifestatie die vredig gaat verlopen en morgen het officiële gebeuren: de Catalaanse leider Puigdemont zal de uitslag van het referendum presenteren en vervolgens eenzijdig de onafhankelijkheid van Catalonië uitroepen. Daarna ligt de weg vrij voor Catalonië om zich aan te sluiten bij de andere normale Europese landen.
Dan is er nog het homo-stel Jaume en Joseph (niet te verwarren met Joseph van Laura en hun Jack Russel Maki van een stukje verderop). Jaume en Joseph zijn meer dan anders ontzettend vrolijk: de demonstratie van de buurt zou om 16.30 uur beginnen. Mijn dochter kwam echter pas om 16.40 uur van school terug. Zij was een van de weinige kinderen die wel naar school ging vandaag. Wij kwamen dus “te laat” aan bij het Casino Aliança de Poblenou, het startpunt van de manifestatie. Joseph grapte dat de honderden buren op Ianthe wachtten en dat we nu eindelijk konden gaan. En inderdaad, we vertrokken meteen. Al discussiërend over de gebeurtenissen liepen wij richting het Plaça d´Espanya, zo´n 45 minuten wandelen van Poblenou, waar wij stadsgenoten uit El Raval, Gracia, Sarria en Eixample ontmoetten om vervolgens met miljoenen andere mannen, vrouwen en kinderen onze afkeer van het referendum-geweld te tonen.
De emoties van mijn buren vermengden en versterkten zich toen de aansluiting met de demonstranten van andere wijken een feit was. Monica, Marta en Jordi waren al bij het parlementsgebouw vanaf de vroege ochtend. De sluiting van hun Repúblic Cafè was geen reden geweest om eens lekker uit te slapen. Ook hun kinderen Alexandra en Claudia waren naar het parlementsgebouw in het Ciutadella park (het Vondelpark van Barcelona) gegaan om uit te leggen waarom ze liever arm en onafhankelijk waren dan commercieel pragmatisch en onderdrukt.
Vanaf 19 uur volg ik de gebeurtenissen verder op het Spaanse TVE en de Catalaanse TV3. Mijn dochter moet morgen namelijk weer naar school en ik wil haar niet te laat in bed hebben. Typisch Hollands natuurlijk. Wat er ook gebeurt; rust, ritme en reinheid zijn als toverwoorden voor mijn opgroeiende kind. Als het aan mij ligt zal zij zich fysiek en mentaal gezond en veilig ontwikkelen en zal zij als volwassene in staat zijn goed en kwaad te onderscheiden en te relativeren. Bovendien verwacht ik dat zij eventuele tegenstanders zal kunnen verleiden middels humor en dialoog. Ten slotte zal zij zich verrijken met inzichten uit alle lagen en groepen van de bevolking, van haar rijke klasgenoten van de internationale school tot haar buren in Poblenou en haar Nederlandse middenklasse-connecties. Zij zal trachten een goed mens te zijn voor haar omgeving, te definiëren als de buren, de buurt, stad, regio, land, continent of wereld. En tenslotte zal zij alleen verantwoordelijkheden aangaan die zij ook echt aankan.
Waarschijnlijk vinden mijn buren mij wat saai en natuurlijk hebben zij een punt, maar uit saaiheid is nog nooit een burgeroorlog ontstaan.
