Twee jaar geleden begreep ik pas echt waarom mensen vaak zeggen dat rock dood is. Kijk maar naar de belangrijkste platen van 2015: elektronische pop van Grimes en Jamie xx, hiphop van Kendrick Lamar en Sufjan Stevens kwam met een album vol fluisterpop. Tame Impala had de klassieke rockband moeten redden dat jaar, maar liet zich inspireren door eighties synthpop (wat geweldig uitpakte).
En terwijl in de elektronische muziek en hiphop van alles gebeurde, leek de rockmuziek totaal stil te staan. Het leek alsof rockbands niet meer fris of vernieuwend konden zijn. Maar daar was ineens het debuut van Wolf Alice vol Britse branie. My Love Is Cool had een beetje shoegaze en post-punk, maar was ook erg poppy, en dankzij de vrouwelijke vocalen van Ellie Rowsell lag het allemaal behoorlijk lekker in het gehoor.
Voor Heavenward, de shoegazerige opener van Visions of a Life, geldt dat zeker niet. Vooral het gruizige refrein klinkt als de vroege Slowdive. Yuk Foo is zelfs een woedend punknummer. “I don’t give a shit!” schreeuwt Rowsell keer op keer met overslaande stem, waardoor ze nog het meest klinkt als Kim Gordon van Sonic Youth. Maar dan. Nog geen seconde later klinken de opgewekte akkoorden van seventies popnummer Beautifully Unconventional. Ik moest er de eerste keer hardop om lachen, zo groot is het contrast. En het werkt ook nog. “You’re a walking contradiction,” zingt Rowsell. Ze heeft het vast over zichzelf.
Leadsingle Don’t Delete The Kisses klinkt door de fluisterzang dan weer romantisch, met dito teksten: “I’m losing self control and it’s you. It really is, one thousand times. I look at your picture and I smile.” Niet bepaald punk, maar verliefdheid is nu eenmaal cliché: “How awful’s that! I’m like a teenage girl. I might as well write all over my notebook, that you ‘rock my world’. But you do, you really do.” Romantiek versus cynisme, maar met zo’n video is het duidelijk wat wint.
Planet Hunter begint heel emo met prachtige zang en eindigt in een kleine grungeclimax, Sadboy heeft vreemde laag gepitchte zang met volgens mij een vleugje autotune, en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Visions of a Life is een diverse plaat, zo divers dat de geloofwaardigheid in gevaar komt, maar Rowsell zingt elk nummer met overtuiging en zelfvertrouwen. Zo vaak switchen tussen zoveel stijlen, dat is echt knap.
Tegen het einde kakt Visions of a Life een beetje in, maar het afsluitende titelnummer is gelukkig een episch slepend grungewerk van bijna acht minuten. Wolf Alice bewijst dat je ook binnen de rockmuziek nog best origineel kunt zijn.
https://www.youtube.com/watch?v=WqxE-zppu3
