“Verdachte heeft zich in korte periode schuldig gemaakt aan negen zeer ernstige strafbare feiten, die allen een geweldskarakter hebben. Hij heeft in de nacht na Koninginnedag 2010 twee minderjarige meisjes volstrekt willekeurig en impulsief onder bedreiging van een imitatiewapen op brute wijze verkracht.
Verdachte heeft zijn penis afwisselend in de vagina’s van beide meisjes en de anus van een van hen gebracht. Daarnaast heeft hij bij een van de meisjes een tampon uit haar vagina verwijderd en zijn vingers in haar vagina gebracht. Ten slotte dwong verdachte de slachtoffers, na de vaginale en anale verkrachtingen, hem samen oraal te bevredigen, met elkaar te zoenen en elkaar oraal te bevredigen.
De rechtbank rekent de verdachte deze feiten buitengewoon zwaar aan. Verdachte heeft bij de verkrachtingen door zijn bruut en mensonterend handelen een grove inbreuk gemaakt op de lichamelijke integriteit, de persoonlijke levenssfeer en de persoonlijke bewegingsvrijheid van beide slachtoffers, die in de fase van ontluikende seksualiteit zaten.
Eén van de meisjes is door verdachte met deze verkrachting nietsontziend ontmaagd.
Hij heeft de slachtoffers vernederd, zoals bijvoorbeeld ook blijkt uit de brute manier waarop hij bij een van hen een tampon uit de vagina trekt alvorens haar te verkrachten. Niet alleen heeft hij de beide meisjes op verschillende manieren verkracht, ook moesten zij allebei toezien op wat hun vriendin overkwam. Ook dwong hij ze met elkaar te zoenen en seksuele handelingen bij elkaar en bij hem uit te voeren.
Verdachte gebruikte geen condoom, zodat hij beide slachtoffers ook lange tijd in onzekerheid heeft gebracht over besmetting met seksueel overdraagbare aandoeningen of HIV. Bovendien heeft hij de slachtoffers gedreigd dat hij één van hen koud zou maken als ze weg zouden lopen, nu hij de beschikking had over de ID-kaart van het betreffende meisje. Zij is nog lange tijd bang geweest dat verdachte haar nog zou opzoeken.
De ervaring leert dat slachtoffers van dergelijke gruwelijke handelingen nog lange tijd, zo niet levenslang, last kunnen houden van de nadelige psychische consequenties. Ook in dit geval ondervinden de beide slachtoffers thans nog de gevolgen, zoals bleek uit de slachtofferverklaringen ter terechtzitting.
Daarnaast leiden dergelijke feiten tot grote verontwaardiging en maatschappelijke onrust, zeker in een kleine gemeenschap als Nijkerk.
Gezien de ernst en gruwelijkheid van de zaak en mede gelet op de afdoening van soortgelijke zaken acht de rechtbank enkel een gevangenisstraf passend en geboden.
Daarnaast is verdachte in de maanden april, mei en juni 2010 betrokken geweest bij vijf afpersingen. Het patroon is steeds hetzelfde: verdachte en medeverdachte rijden rond in de auto, waarna ergens wordt geparkeerd en medeverdachte een of meerdere voorbijgangers afperst. Daarvoor gebruikt hij in alle gevallen wapens die eigendom waren van verdachte, waaronder een illegaal imitatiepistool.
Verdachte is betrokken geweest bij deze feiten uit geldelijk gewin. Naar de ervaring leert kunnen de slachtoffers van berovingen nog lange tijd de nadelige psychische gevolgen ondervinden van wat hen is overkomen. Het plegen van een reeks berovingen in een korte tijdsperiode heeft bovendien niet alleen negatieve consequenties voor de direct betrokkenen, maar zorgt ook voor een gevoel van onveiligheid in de samenleving.
Uit het dossier valt immers af te leiden dat bij de mensen in de Nijkerkse gemeenschap de angst is ontstaan dat zij wel eens als volgend slachtoffer ten prooi zouden kunnen vallen aan het willekeurig handelen van verdachte en zijn mededader.
De rechtbank merkt op dat verdachte geen inzicht heeft willen geven in zijn persoon, daar hij niet wilde meewerken aan het opstellen van rapportages, ook niet in het Pieter Baan Centrum. Gelet op het feit dat de deskundigen geen oordeel hebben kunnen geven over de toerekeningsvatbaarheid van verdachte, kunnen de feiten in volle omvang aan verdachte worden toegerekend.
Met name vanwege het ernstige en gruwelijke karakter van de verkrachtingen, in samenhang bezien met de verklaringen dat verdachte trots was op de verkrachtingen en blij was dat een droom was uitgekomen, is de rechtbank van oordeel dat de samenleving zo lang mogelijk tegen verdachte moet worden beschermd. Daarom legt de rechtbank, in afwijking van de eis van de officier van justitie, een gevangenisstraf op ter hoogte van na te melden duur.”
In 2011 werd de uit Zeewolde afkomstige M. P. (die maandag werd opgepakt op verdenking van betrokkenheid bij de verdwijning van Anne Faber) veroordeeld voor bovenstaande gruwelijke feiten.
In de nacht van 30 april op 1 mei 2010 verkrachtte hij in Nijkerk op beestachtige wijze twee meisjes van zestien en zeventien. Na afloop verklaarde hij aan zijn vrienden ‘trots te zijn op zijn daad’, ‘geen spijt te hebben’ en zelfs ‘dat een droom was uitgekomen’, zo bevestigden getuigen tijdens de rechtszaak.
Hij was toen rond de 20 jaar oud.
De rechtbank veroordeelde hem tot 16 jaar cel, omdat hij niet voor TBS-behandeling in aanmerking kwam doordat hij niet mee wilde werken aan een psychologisch onderzoek.
In hoger beroep werd deze 16 jaar 11 jaar. Met eenderde aftrek is het dus niet vreemd dat hij in 2017 alweer bezig was met resocialiseren in de maatschappij en daarom werd behandeld in een psychiatrische kliniek te Den Dolder.
